Als ik verscheidene prikkels krijg die naar dezelfde locatie leiden, dan weet ik wat mij te doen staat: RESERVEREN! Dat deed ik dan ook een kleine week op voorhand bij Souvenir in Ieper. In dit restaurant bundelen de IJslandse chef Vilhjalmur Sigurdarson en zijn Ieperse madam Joke Michiel de krachten.

We komen als derde koppel aan, die vrijdagavond om 19u30. Het interieur maakt meteen indruk. Wit, hout, Scandinavisch en bovenal tot in de details afgewerkt. De kaarsenpotjes, de decoratieve elementen, de leren stoelen, de ‘geweerhouders’ uit hetzelfde materiaal die de mensen in de zaal dragen. Alles klopt tot in de puntjes! Zoals de menukaart bijvoorbeeld: die is schuin geplooid en zo komt het terugkerende logo van Souvenir even piepen. Naast dit detail komt ‘Le bonheur n’est pas une expérience, c’est un souvenir’ mijn temperatuur tevens ten goede.

Niet alleen daar, ook op de toiletdeur bijvoorbeeld. Ik hou van zo’n details.

We krijgen eerst de aperitiefkaart gepresenteerd. Als start besluiten we om ons aan te sluiten bij de G&T trend. De vraag of we wat extra uitleg willen door de expert van het huis beantwoorden we positief en zo belanden we bij een bittere (in tegenstelling tot sommige zoetere) gin: London Nr3 gin met Fever Tree tonic (€ 12). Die wordt puur geserveerd, dus zonder komkommer, citroen, selder, pompelmoes, peperbollen, kaneel of wat dan ook.

Niet veel later worden daarbij twee hapjes geserveerd.

rundstartaar, sesam, neteltopjes

zeebaars, selder

Een tikkeltje contra-intuïtief grijpen we eerst naar de rundstartaar. We proeven fris, hoogwaardig rund dat treffend samengaat met de gekarameliseerde sesam. De schattige en zonder meer originele neteltopjes maken deze amuse af… We kijken naar elkaar en zeggen ongeveer in koor: “Dat wordt hier lekker!”. Ook de gebakken en koud geserveerde zeebaars met selder prikkelt ons.

Inmiddels hebben we aangegeven voor vijf gangen te kiezen; de zesde gang met langoustine, gazpacho, tomaat die € 16 extra kost laten we zo. Op tafel verschijnt de wijnkaart waar hetzelfde Souvenir logo toont welke wijnen per glas te krijgen zijn, aan een schappelijke € 6 à € 6,50. Net zoals in vele hedendaagse restaurants doen ze hier niet meer aan aangepaste wijnen, maar wij laten de keuze per glas toch aan de gastvrouw over. Doorheen die wijnen zit trouwens een rode draad van nogal sprekende tot ronduit grappige namen… Zo beginnen we met wit uit de Elzas, Entre chien et loup genaamd.

erwten, tuinbonen, stekelbes

En dan gaan we echt van start met een hyperfrisse mengeling van grasgroene erwten en tuinbonen die begeleid worden door een saus van stekelbes en lavas. We zijn beiden wat weggeblazen door het aparte van deze keuken met ongetwijfeld IJslandse invloeden. Wat een fantastische smaken, wat een verlaten van onze Belgische comfort zone. 

Het valt daarenboven in het bijzonder mijn vriend op dat het er ongewoon rustig aan toe gaat in de open keuken: naast de chef nog twee sous-chefs die tevens de gerechten serveren. Dat drietal staat vredig en vaak zwijgend naast elkaar geconcentreerd de borden af te werken. Een intrigerend zicht! Verder nog twee mensen in de zaal en met dit vijfkoppig team doen ze dus een intussen volgelopen restaurant draaien.

 

kabeljauw, bloemkool, jus van langoustine

Ik sla een wijnrondje over en mijn vriend switcht naar een volgende witte: een duidelijk geler gekleurde Chenin blanc uit de Loirestreek. Als gerecht komt daarbij mijn topper van de avond. Een lekker ‘nes’ (West-Vlaams voor ‘niet droog’) gebakken stukje kabeljauw met daarop geschaafde broccoli. Zo mooi! Wellicht de mooiste verschijningsvorm van broccoli die ik totnogtoe mocht proeven. Verder krijgen we een puree van bloemkool, zonnebloempitten, oesterblad (zilt en dus wat gelijkend op lamsoor) en tot slot een jus van langoustines. Als een gerecht mij echt bevalt, dan merk ik van mezelf dat ik extra traag eet. Alsof ik die laatste hap zo lang mogelijk uit wil stellen…

spitskool, koolblaadjes, mierikswortel

We zetten de IJslandse wandeling verder met een tweede vegetarische gang die van mij de zilveren medaille krijgt. Wie mij op voorhand zou vertellen dat de combinatie van verschillende kolen (spitskool, zwarte kool, boerenkool, sierkool) zo subliem kan zijn, zou ik met wenkbrauwgefrons antwoorden. De kolen zijn wat aangestoofd en door een warme vinaigrette gehaald. Mijn eettempo daalt opnieuw. Ondertussen zijn we van wit naar rood overgeschakeld: de Franse Tombé Du Ciel uit de Languedoc.

brasvar, courgette, paprika

Helaas belanden we zo al aan de laatste gang voor het dessert. Souvenir serveert ons een stevig stuk Brasvarvarken op een coulis van rode paprika met daarbij een mix van courgette, snijbonen en enoki paddenstoelen. Wederom niets op aan te merken, al moet ik toegeven dat dit mijn omgekeerde favoriet van de avond is. Iets minder wegblazend dan de rest van de borden en mijn veggiehart had bovendien bij de vierde gang al geen echte behoefte meer aan vlees.

yoghurt, ijzerkruid, bessen

We ronden af met een moeilijk te fotograferen dessert, zeker als je dat subtiel wil doen met een iPhone: crème van yoghurt, schuim van ijzerkruid, gebrande havermout en een bonte verzameling bessen. Eigenlijk heb ik er geen idee van hoe sterk we de IJslandse oorsprong proeven in deze gerechten, want ik ben immers nog nooit in Björkland geweest. Gemakkelijkheidshalve denk ik dat dat iets is waar je niet omheen kan als je kookt. En voor de zekerheid moeten we toch maar eens in Reykjavik en omstreken gaan proeven…

Nog een koffie om rustig afscheid te nemen en een koekje met chocolade en rode biet om het af te leren. Chocolade en rode biet doen dat trouwens prima samen!

Dit is beslist het beste wat ik in 2014 al gegeten heb: origineel, meer dan heerlijk en onderdeel van een totaal kloppend plaatje. Volgens mij is het geluk niet énkel een herinnering, het is de optelsom met de ervaring erbij.

Allen naar Ieper, allen naar Souvenir.

•••

Verder schreef ik recenter (in april 2015) een resto review, origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

‘Le bonheur n’est pas une expérience, c’est un souvenir’, zegt de menukaart

Een IJslandse chef met een indrukwekkend CV en zijn Ieperse dame die van aanpakken weet. Dat moet culinaire vonken geven in de Westhoek!

We starten met een fles ‘Les Perles du Mont-Blanc’ (€43), bubbels uit de Savoye van uitstekende kwaliteit. Daarbij krijgen we twee hapjes: gepekelde rammenas en kalfswangetjes met mosterd.

Op vrijdagavond bestaat de keuze uit vijf (€55) of zeven (€77) gangen: wij gaan voor de korte versie. Het valt meteen op dat twee gangen volledig vegetarisch zijn. Ik hou wel van een chef die dit aandurft.

Wijngewijs gaan we verder met ‘Le Moutherot’ (€56), een prima Chardonnay van Georges Comte. Als eerste gang komt bloemkool, barbarakers, zonnebloempitten. Meteen raak, met deze familie van waterkers en oude kaas als extra smaak. Dan volgt de kabeljauw, aardpeer, jus van coquille. Ken je dat gevoel, dat je wil eten met je ogen dicht om nog beter te proeven?

Ondertussen schakelen we over op rode wijn: ‘Clos du Rouge Gorge, Vieilles Vignes’ (€55), een uitgesproken Fransman met een Spaans accent. Te uitgesproken voor sommigen. Dan volgt nog een groentegang met knolselder, savooi, gerookte boter, al even overtuigend als zijn voorgangers. We raken het maar niet eens over het allerbeste gerecht, maar het volgende bord met brasvarken, pastinaak en boekweit is kandidaat. De knapperige boekweit scoort bij het ‘smoutzachte’ vlees.

Als dessert klinkt wortel met karnemelk vreemd, en toch is het opnieuw raak. Stel je daar nog een kaarsje bij voor. Jawel, de gastvrouw heeft uit onze gesprekken opgemaakt dat we een verjaardag vieren. Attent!

Dat waren geen vonken, dat was vuurwerk. Smaak is de rode draad bij Souvenir: op elk bord, in elk hoekje van het interieur. Moest er een provinciaal kampioenschap voor restaurants bestaan, ik zet mijn geld in op Souvenir.