Het is Dirk van In De Zon die ons doorverwijst naar De Barbier in Dranouter. In eerste instantie om op zondagmorgen samen te aperitieven, maar uiteindelijk belanden we er maar een stuk na de middag. Inmiddels hebben we een ritje door Frans-Vlaanderen (Godewaersvelde en Boeschepe) én een paar picons achter de rug. We parkeren op de parking aan de overkant van de straat en ik krijg ineens het vermoeden dat ik hier ooit geweest ben. Mijn vriend ontkent en ook mijn moeder doet dat na een check via sms. Even aanvullen dat mijn tante een week later bevestigt dat ze ons daar inderdaad ooit trakteerde. Oef! Ja, ik heb toch wel een tikkeltje altijd graag soms heel misschien gelijk…

We wandelen binnen en merken meteen eenzelfde sympathie voor antiek. Wanneer ik bijvoorbeeld even later naar het toilet ga, kan ik het niet nalaten om even op hun antieke weegschaal te gaan staan… Dat ik daarop 131 kg weeg, neem ik er zonder morren bij.

Ontspannen plek! Ik las ergens – ja, we doen nog steeds van research – dat de uitbaters een Frans koppel zijn die het contact tussen beide landen vanuit Dranouter willen bevorderen. Iedereen is er welkom. Van harte. En van zo’n open geesten houden wij best wel, mijn wederhelft en ik. Dus bestelt hij een glas rood en ik volg me wit. Eetgewijs wil hij graag de garnaalkroketten (€ 14 voor 3 stuks) proeven en ik kies – na ettelijke keren beweren dat ik iets licht wil vrij onlogisch voor – de confit de canard (€ 15).

Wanneer ons eten geserveerd wordt, spot ik aan beide kanten van de tafel tevredenheid. Mijn lief apprecieert de overduidelijk huisgemaakte garnaalkroketten, of zeg ik beter garnaalballen? Daarbij ligt een fris slaatje, een halve avocado (vrij geniaal, waarom doen wij Belgen dat niet vaker bij deze klassieker) en een partje citroen. Ikzelf ben tevens fan van mijn iets stevigere lunch: de malse eendenbout gaat perfect samen met het gestoofde witloof en de genereuze portie gebruneerde aardappelen. De ontegenzeglijk Franse salade op een apart bordje vervolledigt het gerecht.

De Barbier is de meer dan geapprecieerde afsluiter van een geapprecieerd weekendje Heuvelland! Met dank aan de familie Lemaire voor de aanleiding. En dat van die drommen Eigen Kweek toeristen is trouwens zwaar overdreven…