Als ik verschillende vrienden zie inchecken bij een wijn- en eetbar die tevens vier sterren krijgt in zone/03, dan gaat mijn resto-alarm af: ‘Go there! Go there! Go there!’. En zo komt het dat ik met een vriendin afspreek bij Baràbas in Boechout. Of all places, dat moet ik er als in Gent verzeilde West-Vlaming toch even aan toevoegen. Want Boechout ligt toch op minstens vijfentwintig boogscheuten van ’t stad. Parking vinden is er dan ook supersimpel.

Mijn gezelschap wacht mij al op, nipt alvast van een rosé en heeft inmiddels een hapje besteld. Perfect! Ik vind dames die van wanten weten perfect. Het zal wellicht niet hard verwonderen dat ze in deze wijnbar een behoorlijk aantal wijnen per glas verkopen. Mijn eerste keuze witte wijn blijkt echter voorlopig uitgeput, dus stort ik mij op een Roemeen. Geprikkeld als ik ben door deze vrij onorthodoxe – en hier kan ik een religiegrapje maken, want volgens Wikipedia is 87% van de inwoners daar Roemeens-orthodox – wijnregio.

Het hapje blijkt toch eerder een HAP te zijn en we vliegen er enthousiast op. Voor ons ligt een unwrapped wrap (een tortillapannenkoek dus eigenlijk) met daarop houmous, een soort Marokkaanse salsa en erg smakelijke falafels. Afgewerkt met rucola en knapperig getoaste stukken wrap goed voor een geslaagd bord dat zich vlot laat combineren met een glaasje wijn. Mijn grootste honger is inmiddels gaan liggen, bijna zo horizontaal zelfs dat ik mezelf even afvraag of ik eigenlijk nog wel nood heb aan meer.

Bovendien moet ik toegeven dat het hapjesconcept van Baràbas mij lichtjes ontgaat. De meeste gerechten op de kaart lijken mij gewoon hoofdgerechten en dat lijken de meeste eetgasten met mij zo te interpreteren. Behalve op het eind, want dan zien we twee heren loempia’s in chilisaus en scampi fritti in tartaar dippen. Damn! Hier had ik echt wel zin in.

Wanneer we het gevoel krijgen dat we een beetje vergeten zijn, komt de ober ineens informeren of hij onze gerechten mag doorgeven aan de keuken. Ja, vanzelfsprekend… Dat moet je als horecapersoneel toch aanvoelen en als klant niet expliciteren! Ik geef toe dat onze Marokkaanse tapa nog niet 100% geconsumeerd is, maar toch. Een andere merkwaardigheid is dat diezelfde ober eerder meedeelde dat de salade met tonijn en scampi uitgeput is (net als die eerste witte wijn van mijn voorkeur). En toch merken we naast ons ineens bij veel later gearriveerde klanten dat gerecht wél verschijnen!?!

Mijn Thaise salade met rund (€ 15) valt eerlijk gezegd een beetje tegen… Dit is een behoorlijk lauwe uitvoering van wat ik voor ogen had: te veel sla, een beetje gemarineerde komkommer, klungelig geschroeid rund of tataki en een hoopje ongeïnspireerde rijst ernaast. Ook aan de overkant valt er niet veel enthousiasme te bespeuren voor de scampi in gele curry. Ik besef dat ik vrij streng ben, al vrees ik evenzeer rechtvaardig.

Baràbas kan behoorlijk wat wijn- en eetwilligen herbergen. Om de één of andere reden zitten we in de voor de helft gevulde bar toch vrij krap in het achterste gedeelte met vijf koppels net iets te dicht bijeen aan tweepersoonstafeltjes. Met tien netjes op een rij. Zo kunnen we niet veel anders dan getuige te zijn van de echtelijke ruzie aan onze linkerkant en quasi deelgenoot in het intieme gesprek over toekomstplannen aan onze rechterkant. Een vreemde situatie voor zoveel vierkante meters, zeker in combinatie met dat monumentaal zicht op een gigantische blote vrouwenkont – een model van fotografe Karen Oger die duidelijk van een streepje bloot houdt.

Misschien dat ik hier wel nog eens zou belanden als ik in de buurt woon. Helaas vind ik het de trip uit Gent niet meteen de moeite waard. En mocht ik dan toch in Boechout of omstreken verkeren, dan trek ik liever richting Antwerpen centrum of Zurenborg…