Waar lunchen we best na een voormiddag brainstormen in de Zebrastraat? Wel, in de uitbreiding (die momenteel nog erg in de werffase zit) huist sinds kort Jour De Fête. Je weet wel, het restaurant dat vroeger in de Brusselsepoortstraat woonde – en dat ik instinctief met de kleuren rood en wit associeer… We komen tegen 12u30 aan en krijgen het lunchvoorstel onder de neus: de keuze bestaat uit telkens drie voor- en hoofdgerechten aan € 15. Dat klinkt democratisch!

als voorgerecht

• ajuinsoep zoals in Parijs
• carpaccio van sint-jacobsschelpen met sinaas en chorizo
• ‘mozzarella in carrozza’ – gepaneerde mozzarella met toast

als hoofdgerecht

• vispannetje op Normandische wijze met aardappelen
• hachis Parmentier
• salade van spitskool, gecaramelliseerde (sic) rapen,
  granny smith, ramenas (sic), karwijzaad en sesamdressing

Ik val meteen voor de carpaccio. Als hoofdgerecht neig ik in eerste instantie naar het vispannetje, maar mijn dieet en het vooruitzicht van een warme maaltijd met mijn schoonouders ’s avonds leiden mij toch naar de salade. Met de eindmeet in zicht heb ik mijn alcoholban sterk afgezwakt, dus bestel ik een glas witte wijn en een spuitwater. De collega’s gaan voor mozzarella, carpaccio, vispannetje en ajuinsoep in een grote portie.

Even lijkt het erop dat een drilboor de middagrust zal verstoren, maar na een kritiek moment komt de serveerster toch melden dat het gedreun zometeen zal ophouden. Oef! Hoewel alles rondom Jour De Fête nog in opbouw is, mag het reeds gezegd dat het interieur van deze zaak geslaagd is. Veel licht, veel wit en een leuke toog met tegeltjes en hout. Ik zou gokken op de hand van Lieven Musschoot – al ben ik absoluut niet zeker.

De voorgerechten volgen behoorlijk vlot. In het geval van de sint-jacobsschelpen was enkelvoud misschien meer gepast. Onlangs sneed ik thuis zo’n carpaccio en volgens mij werd voor dit concrete bord één vrucht versneden. Geen enkel probleem overigens, want ik pleit voor lichte lunches en aan een tarief van € 15 voor twee gangen kun je bezwaarlijk meer verwachten. Bovendien werkt de combinatie met sinaasschuim en chorizo wel. De afwerking met (gerookt) paprikapoeder klopt het hapje af.

En dan kijk ik met ver- en bewondering naar mijn toch wel ongewone slaatje. Wat anders dan de klassiekers met geitenkaas of scampi! Dit slaatje met ondermeer spitskool, raap en rammenas neigt bij momenten meer naar een warm gerecht. Bovendien brengt het kransje vergeten groenten een erg originele smaak naar voor. Ik ben erg enthousiast. Toch kijk ik met een tikje jaloezie naar de Normandische vispannetjes rondom mij… Het is wat mij betreft eerder waterzooi van vis, wegens niet gegratineerd en met aardappelen in de saus verwerkt. Maar wie maalt daar om als het (blijkbaar) lekker is?

De dienster probeert ons tenslotte nog chocoladetaart te verkopen. We kiezen echter gezamenlijk voor enkel koffie of thee en zetten koers richting kantoor voor een volgende meeting. In mijn geval ga ik te voet, want het is minder dan tien minuten wandelen tot aan de Gaston Crommenlaan. Ja, dat schept lunchperspectieven. Ja, dit is mijn ding.