De Poperingse broertjes van Multatuli doen van expansie. Naast hun goed draaiende zaak in het met erfgoed beladen pand op de Huidevetterskaai slaagden ze er opnieuw in om een ongewone locatie te strikken: De Stokerij, en wederom moesten ze niet lang nadenken over een naam voor deze voormalige brouwerij en jeneverstokerij op de Tichelrei. Op 28 maart openen ze de deuren. Een grote week later reserveer ik er voor een etentje onder vrienden. Dat kan via e-mail en de volgende dag krijg ik meteen een antwoord, nog even mijn gsm-nummer doorgeven en dat tafeltje voor vier ligt vast om 20u.

Bij het binnenkomen kunnen we de renovatie meteen smaken. De benedenruimte oogt gezellig, met ook wat zitplaatsen aan een toog tegen de schouw. We worden meegetroond naar een tussenetage om vervolgens een tafel tussen de balken van het zolderverdiep te krijgen. Warm, charmant en tot onze grote verbazing nu al boordevol eetgasten… Toch opmerkelijk hoe ze zoiets op zo’n korte tijd klaarspelen, al helpt het wellicht wel als je in zaak A wat publiciteit kunt maken voor zaak B.

De kaart toont nogal wat gelijkenissen met Multatuli, aangevuld met voorgerechten. We bestellen alvast een bordje gemengde tapas (manchegokaas, serranoham, 2 soorten chorizo, olijven, bruschetta met tapenade). Over de begeleidende drank twijfelen we lang – wegens al een flesje vrai bubbels gekraakt thuis; uiteindelijk bestellen de heren ‘Avec les bons voeux’ van Brasseire Dupont en de dames een glaasje cava.

Af en toe hapert er nog een kleinigheidje in de bedieningsmachine, maar al bij al vind ik het toch indrukwekkend hoe zo’n zaak meteen op volle toeren draait. Als hoofdgerechten vallen de beide heren op de steak tartaar (€ 15), de andere dame op een lamsburger met rodebiet-tzatziki (€ 16) en ikzelf op de zalm met dillesaus (€ 17). Hierbij drinken zij een klein flesje rode wijn en voor mezelf een glas bijzonder frisse witte huiswijn graag.

Opvallend vlot verschijnen onze borden met daarnaast twee kommen frietjes en dito mayonaise. De mayonaise is hemels homemade, vergelijkbaar met hoe wij die thuis zelf klaarmaken. En die frietjes… Het was al een eindje geleden dat ik nog bij Multatuli at, maar dan herinner ik mij weer dat ze daar net zo verrukkelijk zijn. Goudbruin gebakken, fijn, overduidelijk artisanaal vakwerk. Meteen brengt dat ons bij jeugdsentimentele beschouwingen en vooral ook de vraag hoe dat op een dergelijke schaal mogelijk is… Met de hand, dat kan toch niet? Met zo’n frietsnijder – waarbij ik instinctief aan Gaston Berghmans en Frituur Terminus denk? Maar is het niet zo dat ze dat kleine formaat tegenwoordig niet meer verkopen (merkt mijn vriendin op)? Dat kan kloppen, want mijn eigen Liebherr toestel heeft ook enkel snijrasters van 9mm en 12mm dikte.

Ik eet met bijzonder veel smaak en kan het nadat mijn bord leeg is niet nalaten om frietje voor frietje tijdens het praten naar binnen te werken. Om uiteindelijk te eindigen met twee volkomen lege kommen. En nog heeft er iemand plaats voor een dessert (brownie met ijs)! Ik hou het echter bij een thee Mélange Stokerij, met een intrigerende smaak.

Goedgeluimd trekken we de deur van dit überknusse adres achter ons dicht. We kijken nog eens achterom naar het authentieke pand met z’n hoge schoorsteen tussen alle relatieve nieuwbouw uit de buurt. ’t Zijn straffe mannen, de broertjes Multatuli – Stokerij… They had me at frietjes.