Getriggerd door een aantal Instagrammers reserveerde ik een tafeltje bij brasserie Duval – na een mislukte reservatiepoging bij Marcel. Het interieur en de kaart spreken mij alvast aan, net zoals de 4 sterren in Zone 03. Nu het eten nog.

Parkeren lijkt niet zo evident in de Borgerhoutse Kerkstraat, dus volgen we de suggestie op de Duval website om te parkeren op (dodgy) parking Firoul. Het loopt tegen half acht, maar nog geen kwart van de tafeltjes is al gevuld. En dat verandert niet zo hard doorheen de avond – toch wel opvallend voor een vrijdag. Onze jassen worden aangenomen en we nestelen ons tegen de muur in de buurt van een radiator.

We bestellen meteen een cava en besluiten om voor voor- en hoofgerecht te gaan. Wat twijfelen later kies ik de makreel (boter – mierikswortel – zoetzure komkommer – pompoenzalf | € 12,5) als voorgerecht en de wintergratiné (seliewortel – rode biet – gele biet – spruit – paarse peen – chioggiobiet – peperolie | € 17) als plat principal. Mijn gezelschap volgt wat betreft voorgerecht en selecteert vervolgens de ravioli. Bovendien prefereert hij rode wijn, dus bestellen we een fles Capucine (carignan + syrah + merlot + grenache noir, Languedoc, 2011 | € 18,5) en een liter spuitwater.

Het voorgerecht verrast ons enigszins. In die zin dat we geen filets op het bord krijgen, maar een soort rilette van makreel. De proporties lijken niet meteen te kloppen en de smaken slaan niet meteen in. We kijken een beetje bedrukt naar elkaar en hopen op beterschap voor het hoofdgerecht. En het besef dat we eigenlijk al te veel gewoon zijn.

Qua hoofdgerecht vrees ik dat ik totaal de verkeerde keuze maakte. De wintergratiné omhelst een indrukwekkend palet aan vergeten groenten. Helaas ook niet meer dan dat – en vergeef mij dat ik even dat kaaskrokantje buiten beschouwing laat… Beetgaar, al goed en wel. Maar deze wintergroenten waren het antoniem van gaar. Ik miste vooral enige binding, bijvoorbeeld een dampende bouillon die achteraf komt of een gerookte eierdooier. Een verdienstelijke poging, helaas onvoldoende. Mijn disgenoot kon daarentegen wel leven met zijn ravioli.

We passen voor koffie of dessert, betalen de rekening en trekken de Antwerpse nacht in. Het kader klopt in Duval, nu de borden nog.