De Amsterdamse poot van het Londense origineel

Voor de eerste avond van ons weekendje Amsterdam reserveerde ik een tafel bij Fifteen, een restoconcept van Jamie Oliver waar jongeren (al dan niet met een moeilijk pad) de kans krijgen om een restaurant te runnen. Na het consulteren van een paar menselijke wegwijzers parkeerden we onze Mac Bike fiets – met terugtraprem – tegen het pakhuis waar Fifteen zich nestelde op het gelijkvloers. Even wachten (eerst aan de ingang, vervolgens in de bar) later krijgen we een tafeltje toegewezen dat we aanstonds inruilen voor een locatiegewijs beter in de smaak vallend exemplaar. Meteen bestellen we prosecco, spuitwater en vol goesting duiken we de kaart in.

Uiteraard spiekte ik voorafgaandelijk al even online, desalniettemin twijfel ik behoorlijk. Het lief opteert voor de aardappelgnocchi met kokkels en mosselen, saffraanboter en ‘bottarga di muggine‘ als voorgerecht en de vleessuggestie (lende van Simmentaler met gebakken aardappeltjes, rucola en balsamico) als hoofdgerecht. Ik zwichtte uiteindelijk voor de pijlinktvis uit de oven gevuld met tomaat, basilicum en gepofte paprika, met salade van Barba di Frate (zie niet zo watertandbevorderende foto hieronder) en de papardelle met gestoofde Kamperlamschouder en artisjok (idem dito foto ietwat lager) als hoofdgerecht.

Het hippe interieur en de joviale bediening slagen er niettemin niet in het middelmatige eten te compenseren. De aardappelgnocchi zijn groot en vierkant, doch correct van textuur. De drie begeleidende mosselen en die ene kokkel ietwat zielig. Mijn pijlinktvis smaakt op zich niet mis, maar wat een flauwe salade van Barba di Frate en onfrisse presentatie. Tussen het voor- en hoofdgerecht verschijnen vervolgens alsnog onze appetizers op tafel: olijven en kaaskoekjes. No further comment…

Het gegrilde lapje rund wordt lekker bevonden, opnieuw overstijgt het bord echter niet het niveau van een gemiddelde brasserie. Voor mijn neus verschijnt de verse papardelle. Visueel wederom slordig, maar prima qua smaak. Het meest enthousiast wijs ik richting de democratisch geprijsde rode wijn – althans de door ons uitgezochte fles: de biologische ‘Le canon du maréchal’, een syrah merlot van Domaine Cazes uit 2010.

Samengevat te weinig frisheid, verfijning en hedendaagsheid. Bij ieder bord kan ik zelf minstens vijf puntjes ter verbetering opsommen. Het lijkt alsof Jamie Oliver hier ooit vijf jaar geleden is langsgeweest, maar dat tegenwoordig nog slechts een flauw afkooksel rest van zijn originele menu. De woorden ’tanende ster’ poppen spontaan op. Duizend maal helaas, want ik ben en blijf een echte Jamie fan!

We kloppen af op € 100,90 en fietsen de Koninginnenacht in…