Wat is er aan de hand met ’t Patyntje?

Ja, er was liefde voor het Patyntje. Veel liefde. Een blogpost vol liefde. Maar die liefde evolueert stilaan naar niet meer dan sympathie.

Er is iets veranderd. Meerdere dingen zelfs.

Eerst en vooral de kaart. Die is uitgedund. Op zich geen erg, want een kleine kaart waarborgt doorgaans een ultraverse keuken. Bovendien hebben mijn favoriete klassiekers – roggevleugel en vol-au-vent in het bijzonder – de afslanking overleefd. Verder is er nog de door mij geprefereerde ober, een grijze en kalende man van zo ongeveer 55. Zijn schwung en werklust lijken wat afgenomen. Dat lees ik in z’n ogen. Al kan dat een louter niet-professionele reden hebben.

Maar dan de bereidingen! De voorlaatste keer dat ik er kwam, was mijn roggevleugel niet doorbakken. Een behoorlijke bummer! Ik bak m’n rogjes beter thuis. Gisteren opnieuw ontgoocheld, dit keer in de paling in ’t groen. Terwijl de in ’t groen voorheen stond voor een goed uitgebalanceerde saus met duidelijk herkenbaar de verschillende kruiden, proefde ik nu het gladgemixte broertje met een artificiële smaak. Ver van de ietwat zurige toets die dit gerecht zo typeert.

Bij het dessert kwam ik tevens tot de schokkende constatatie dat de verrukkelijke tarte tatin de kaartkuis niet doorstond. Als troostprijs bestelde ik dan maar cuberdonijs. En hier maakten ze zowaar progressie. Neen, ik ben niet te beroerd om ook het pluspunt er uit te lichten. Toen ik dit eerder degusteerde wegens vermeld op het 69-dingen-die-je-moet-eten-voor-je-sterft-lijstje, proefde ik een donkerroos en glad ijs. Lekker zonder meer. Gisteren keek ik dan ook verrast op toen voor mij veel ambachtelijker smakend ijs verscheen. Met brokjes cuberdon en een volledig exemplaar als neusje van de…

Het cuberdonijs als enige lichtpuntje dus in een naar mijn aanvoelen geleidelijk aan wegkwijnend monument. Is er een nieuwe eigenaar? Zwaait een ander chef de plak? Ik weet het niet, maar hoop oprecht dat ze zich herpakken…