Hij kwam, hij zong en hij pakte het Gentse publiek moeiteloos in.
“Sincerely yours, Leonard Cohen” – zoals hij zelf één van zijn nummers afsloot.

Ik keek er al een eindje naar uit: een concert van de man die misschien het best kan omschreven worden als de soundtrack van mijn jeugd. Met beide ouders onder zijn bewonderaars, kan ik niet anders dan eveneens een Cohenist zijn. En zelfs al was ik dat nog niet, na dit meer dan drie uur durende concert mag ik zeker tot zijn fanbase gerekend worden.

Leonard Cohen ontroert mij. De manier waarop hij als 75-jarige nog vol overgave optreedt, is pakkend. Hij zingt vanuit zijn typische houding: licht door de knieën, benen wat gespreid, voorover gebogen en soms zelfs volledig geknield. Hij charmeert eveneens door het respect dat hij toont tegenover zijn muzikanten. Zijn hoed gaat letterlijk meermaals af en ze krijgen bovendien allemaal de gelegenheid om hun muzikaal talent te demonstreren.

Zien hoe hij geniet van het zingen en het musiceren, werkt tevens hartverwarmend. Maar tegelijk verraden zijn ogen – ondanks die welgemeende glimlach – een soort tristesse, een soort Weltschmerz. Alsof hij meerdere kruisen draagt… Naast de charme, het respect en de weemoed, viel mij voornamelijk de rust op die Leonard en zijn entourage uitstralen. Zo lijken zijn backing vocals zelfs in slow motion met hun ogen te knipperen.

Hoewel ik af en toe wenste dit schouwspel vanuit mijn zetel (inclusief dekentje) te mogen meemaken, hoor je mij niet klagen over de locatie… Als Gentenaar wereldklasse aanschouwen op het Sint-Pietersplein is simpelweg magistraal. Zelfs mijn “goedkope” tickets (€ 59) in de zijbeuk konden het feestje niet bederven. Noch de harde zitjes, want daar had De Standaard slim op ingespeeld met kussentjes (slogan à la “De Standaard steunt dit concert en uw achterwerk”).

De Sint-Pietersabdij baadde eerst in de betoverende avondzon. Geruisloos overvliegende duiven en meeuwen maakten het plaatje compleet. Geleidelijk aan namen roze wolken, sfeervolle nachtverlichting en de maan het over. De organisatoren wisten het plein trouwens visueel perfect af te sluiten door de opstelling van het podium en de tribunes, maar volgens mij kunnen zijn stem en de repliek van het publiek zelfs achter de omheining voor kippenvel zorgen.

De toeschouwers deelden duidelijk mijn overtuigend positieve mening en lieten de man met moeite gaan. Dit bewezen de ettelijke staande ovaties en bisrondes. Alsook de fans die tegen het einde van de we-want-more’s niet meer genoeg hadden aan een staande ovatie en voor het podium samentroepten.

Leonard, you did indeed not come to the beautiful city of Ghent to fool us…
Waarvoor dank!

[zie geluidsfragment op Posterous blog tussen 5’30” en 5’45”
http://elidesc.posterous.com/hallelujah-door-leonard-cohen-live-op-sint-pi#]