wordpress-seo domain was triggered too early. This is usually an indicator for some code in the plugin or theme running too early. Translations should be loaded at the init action or later. Please see Debugging in WordPress for more information. (This message was added in version 6.7.0.) in /home/imageee/elidesc.com/wp-includes/functions.php on line 6114
Waar blijven ze het halen, de mannen en vrouwen van cirQ vzw? Wellicht uit hilarische brainstormsessies. Met projecten als DOK, de Boomfanfare en BataClan als gevolg.
Ze vertrekken van een basisidee en daaruit vloeit alles voort. En dat basisidee voor de Gentse Feesten 2012 is dat de Maya’s wel eens gelijk kunnen hebben.
BataBANG – Einde der tijden. Het laatste avondmaal, wereldrecordpoging levend begraven worden, progeriagrime, de Last Post, …
[portfolio_slideshow]
Vandaag consumeerden we een eerste portie Beaufort 04. Het masterplan was om op een paar uurtjes tijd – gezien uitslapen de te besteden dagduur aanzienlijk korter maakt – langs een derde van de 30 kunstwerken te fietsen. Met de focus op het westelijke deel van de Noordzeekust, meer bepaald De Panne / Koksijde / Oostduinkerke / Nieuwpoort.
Helaas bleek ons plan iets te ambitieus… We kwamen met onze fietstocht van 35 km niet verder dan 5 kunstwerken. Zo zagen we ons genoodzaakt om een deel van Koksijde en De Panne volledig voor een volgend kustuitje te bewaren. Wellicht ontdekken we de rest van Beaufort 04 deels met tweewieler, deels met vierwieler.
[portfolio_slideshow]
Coupurefeesten vandaag, dus de Coupure viert feest. Op het obese programma staan boottochtjes, wandelingen, fietstochten, lezingen, optredens met al headliner de Gentse trots Das Pop. Mij springen evenwel dadelijk de (gratis) concerten in De Bijloke in het oog.
Bij aankomst in het Muziekcentrum blijk ik zowat de enige te zijn zonder pensioengerechtigde leeftijd. Terwijl ik bedenk dat ik toch beter een andere hobby zoek, druppelen er gelukkig nog wat jeugdigere enkelingen het nogal dun bevolkte Kraakhuis binnen. Daar trakteren cellist Benjamin Glorieux, pianist Anthony Romaniuk en violiste Paulina Sokolowska de klassieke zielen op Tsjaikovski, Schubert, Chopin en Beethoven.
Beetje stom natuurlijk om een foto met enkel instrumenten te posten. Tijdens het concert durfde ik de muzikanten echter niet meer te storen, we zaten dan ook nogal dichtbij – wat meteen het intieme Kraakhuis zo sympathiek maakt. In dit kader liet ik mij iets te vaak afleiden. Door de blitse jurk van de violiste die niet zou misstaan op de rode loper in Cannes, al zou het contrast met de loper wellicht te onbestaand zijn. Door de geluidjes. Kuchjes en iets wat mij leek als de ademhaling van diezelfde violiste.
Meteen mijmerde ik weg naar het boek van Haruki Murakami dat ik momenteel aan het lezen ben: ‘Hard-boiled Wonderland en het einde van de wereld’. In dat boek (voorlopig ongeveer halfweg) slaagt er professor er in om bepaalde geluiden weg te nemen. Zou een concert beter zijn als je alle nevenklanken wegfiltert? Ik denk het persoonlijk niet, want dan kan je net zo goed naar een opname op cd luisteren.
Voor elk muziekstuk geeft Benjamin Glorieux op vlotte wijze een extra woordje uitleg. Bij Chopin neemt de pianist – al even welbespraakt – dit voor zijn rekening. Het brengt je meteen in de juiste stemming. Ze verduidelijken tevens dat ze speciaal voor de Coupurefeesten met z’n focus op geschiedenis een historisch programma samenstelden. Behalve in de werken keert deze toets terug in de instrumenten: de vleugelpiano stamt uit 1894, de cello en de viool worden bestreken met darmsnaren.
Een mooi initiatief om op een buurtfeest ook dat streepje klassiek niet te vergeten… Al vrees ik wel dat ze met een dergelijk programma niet meteen een nieuw publiek zullen aantrekken. Te weinig populair mijn insziens. Misschien was een sonate voor cello en piano (getranscribeerd naar een trio met viool) marketinggewijs slimmer.
Weinig woorden, wel beelden rond de tweede editie van het Gentse Lichtfestival. Als vorig jaar een mensenzee was, dan mogen we nu van iets in de overtreffende trap met onnoemlijk veel meer water spreken. Op Twitter las ik iemand die het omschreef als Gentse Feesten Light, maar dan wel met net zoveel mensen als op een zomerse topavond. Let there be light!
[portfolio_slideshow]
Zaterdag trok ik dus richting deSingel voor de beloofde ‘dag vol cultureel en artistiek genot van de bovenste plank’, meer bepaald Klara in deSingel. Het ter bestemming komen viel meteen een beetje tegen, want parkeerplaats in de nabije omtrek van deSingel bleek onvindbaar. Dan zocht ik maar heil in parking Vogelzang, dat halve (bewaakte) kampeerterrein vlakbij Antwerp Expo waar je voor € 5 een dagje je auto kwijt kunt. Na even wandelen arriveerde ik in deSingel, net te laat om het eerste optreden van mijn persoonlijke programma mee te pikken. Dus trakteerde ik de innerlijke mens dan maar op een lunch naar mijn hart: sushi en chocolademuffin.
Vervolgens installeerde ik mij in de Rode Zaal voor Rocío Bazán, flamenco van de nieuwe generatie. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik bij de aanvang een lachneiging moest onderdrukken. Ik ben dan ook geen geoefend flamencoluisteraar of -kijker. Maar na een volle adaptatieminuut genoot ik, zij het nog niet met grote teugen. Daarna kwam De Gelukkige Prins: een luisterspel naar het verhaal van Oscar Wilde, door actrice An De Donder en cellomuziek van Frans Grapperhaus. Mooi verteld, meeslepend, meesterlijke muzikale begeleiding. Wederom gleed ik vroegtijdig naar buiten om de start van mijn volgende performance – vier pianisten met de jazzy pianomuziek van Graham Fitkin – niet te missen. Onterecht eigenlijk, want de muziek lag mij iets minder, pakken minder zelfs dan het door mij zo gekoesterde gesproken (en daarmee verwant geschreven) woord.
En dan, het klapstuk van dag: meneer Afzal. De afgelopen maanden luisterde ik quasi dagelijks om 18u50 naar ‘De ongelooflijke veranderingen van meneer Afzal (over zijn glazen been wordt niet gesproken)’. Het politieke sprookje van Pieter De Buysser met muziek van Kris Defoort intrigeerde mij. Intrigerende dingen live aanschouwen durft echter nogal eens tegenvallen. Gelukkig bleek niets minder waar! Begeleid door pianist, bassist en drummer stond de schrijver himself achter de microfoon. Zijn vrouw en twee überschattige telgen steunden vanuit het publiek – eigenlijk de stoel naast de mijne. Bloemlezinggewijs hopte meneer Afzal van achter zijn ambtenarenbureau naar de Wetstraat 16 en de grot van het monster. Godzijdank met voldoende aandacht voor het concept van het geniale ‘afkalfkalf’ en het aanstekelijke muzikale thema.
Als voorlopige afsluiter schoof ik nog even bij voor het feestje van de Amsterdam Klezmer Band, opzwepende muziek die ik in mijn uitgaansleven wel vaker tegenkom/kwam. Doorgaans dan wel uitgevoerd door iets alternatiever uitgedoste artiesten, maar deze Nederlanders in pak bevielen evenzeer. Tussendoor animeerden de VRT Bigband en Jeugdkoor Waelraet in de gangen tussen het authentieke Stynen en het nieuwe Beel gedeelte van deSingel. Met de intentie om ’s avonds nog het slotconcert van Brussels Philharmonic bij te wonen trok ik even naar Zurenborg voor een eetintermezzo. Helaas geraakte ik niet op tijd terug en bleef het bijgevolg bij een intentie…
Veelvuldige pluimen richting Klara voor de vlekkeloze organisatie. Geen idee wie zij als doelpubliek voor ogen houden, evenwel voelde ik mij bijwijlen omringd door de gecultiveerde tak van de Antwerpse OKRA. No pun intended, al kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat ‘Iedereen klassiek’ bij Klara veeleer een ambitie dan een realiteit blijft. Verder verwijt ik mezelf tevens een te werelds programma samengesteld te hebben, want wat betreft het klassiek pur sang restte mij een hongertje. Eentje dat ik nochtans met het aanwezige aanbod ruimschoots kon stelpen.
Tot slot nog mijn dagje Klara in deSingel door middel van Instagrammetjes.
