Of ik geïnteresseerd ben om belangeloos iets te schrijven over borstkanker? Uiteraard. Mijn familie langs moederskant worstelt er al jaren en in veelvoud mee. Zelf ben ik nog geen 30, maar mijn eerste mammografie heb ik al achter de rug.

Wat mij verwondert over de sensibilisering rond borstkanker, zijn de parallele initiatieven…

Eerst merk ik dat de Stichting Tegen Kanker “Ik ben geraakt” als campagne lanceert.

Een week later zie ik bij de bakker een grappig kaartje liggen met daarop “Laat naar je [boules de berlin] kijken”, wederom een catchy slogan die dan weer uitgaat van het Vlaams bevolkingsonderzoek naar borstkanker.

Beetje jammer toch dat de federale en de Vlaamse krachten in dit dossier niet gebundeld worden… En dan zwijg ik nog over het internationele Pink Ribbon. Hoe weet een schenker in godsnaam nog wie of wat hij / zij eigenlijk steunt? En leiden die verbrokkelde initiatieven niet tot verbrokkelde verwezenlijkingen?

L’union fait la force, ook als het op borstkankerpreventie aankomt!

Weet je waar ik zo stilletjesaan groen, blauw en bijgevolg appelblauwzeegroen van word? Van de druk dat alles top, eersteklas en uitmoetend moet zijn. Alles top! Dat is zo ongeveer de simpele regel van het leven.

Televisiereeksen? Die moeten als het ware in aanmerking komen voor een Gouden Roos of een Emmy. Restaurants? Die moeten minstens 14/20 scoren in de Gault Millau, zelfs al zijn ze een pitazaak. Telefoons? Die moeten minstens smart en als absolute minimum van het voorlaatste model zijn.

Wel, ik geef toe dat de lat hoog mag liggen. Op de toppen van je tenen lopen is goed voor de spierontwikkeling en doet je bovendien slanker lijken. Less is more, maar we kiezen als het er echt op aankomt al te vaak voor de more.

En toch. Ik kijk graag naar televisieseries die degelijk gemaakt zijn, zoals Deadline 14/10. Simpelweg vermakelijke televisie.

En toch. Ik eet al eens graag een broodje kroket, een Ristorante pizza van Dr Oetker of erwtjes uit blik gemengd met mayonaise. Ik ga heus niet dood van eens niet laaiend wezen over een restaurant, als het gezelschap maar meevalt.

En toch. Ik heb een iPhone 4, nog steeds geen 4S dus en nog veel minder een iPad.

En toch. Af en toe “doe ik mijn best” of “probeer ik”. Daar moet je het mee doen.

Mag het even?
Dankjewel.

Ja, het is hier behoorlijk stilletjes…

Wegens verhuis en een maandje Telenetloos wezen. Zonder (digitale) tv en internet. Gelukkig met 3G en hopelijk wat goede DVDboxen als lapmiddel.

“Op ieder potje past een dekseltje”, zegt men.
Bijgevolg wel wat gegrinnik tijdens het surfen op de Tupperware website.

Ik trek hier formeel geen levensles uit… :)