Vorige zaterdag postte ik ‘Hypes zijn er om schaamteloos aan mee te doen!’ op Instagram. En dat meen ik ook… Niet dat ik een uur zou aanschuiven bij het worstenkraam van Jeroen Meus zoals tijdens zijn eerste passage op Rock Werchter of speciaal naar Leuven zou rijden voor een ‘haute dog’ (nomen est omen – overduidelijk dus geen gewone hot dog), maar een nieuw filiaal – al klinkt dat woord wat saai – in de Gentse Nederkouter brengt deze hype iets dichter bij mijn leefwereld.

Op een grijze en wat lege zaterdag breekt de zon even door en springen we op de Vespa. De eerste stop wordt ONA, een erg aangename wijnbar tegenover Würst met dito drankjes en uitbaters. Daarna steken we de straat over voor een worstje. Eerst even mijn welgemeende felicitaties uitspreken voor de inrichting… We zien veel beton, hout, een combinatie van design en (semi-)vintage meubilair en een leuk wandrek vol planten.

Op het bord boven de besteltoog worden de verschillende hot dogs omschreven met een catchy naam en iets meer uitleg. Mijn meneer weet meteen dat hij geen ‘gewone sandwish’ – genaamd ‘soft bun’ in Jeroen-Meus-land – wil. Wat dan wel? Ik suggereer de Tonnato Dog (€ 10,50), gezien hij erg van vitello tonnato houdt. Hij volgt mijn suggestie. Zelf verkies ik de Memphis Soul (€ 10), op basis van de woorden ‘pulled beef’.

We bestellen het Gentse blondje Crabbelaer (€ 4) en appreciëren dit lokale detail op de menukaart van Leuvenaar Meus. Verder kan ik het niet laten om één van de ‘sides’ toe te voegen aan onze bestelling en dat wordt de artichoke (€ 4,5). Betalen doen we meteen, de drankjes krijgen we mee en de rest van de bestelling volgt. In de lichte ruimte vooraan met zicht op de Nederkouter blijken alle tafeltjes volzet, dus zoeken we achteraan een plekje uit. Dat kan aan een lange eettoog bij de eerder vermelde plantenmuur, aan een lange gemeenschappelijke tafel of aan kleine tafeltjes waar tevens retrozetels als zitmeubel dienen. Het wordt de eettoog, want ik ben fan van eettogen.

Elke bestelling wordt door één van de jongedames afgeroepen. Niet zo handig, want de ruimte is best groot… Dus wanneer voorin niemand reageert, komt de dame achterin rondwandelen en scanderen “Bellucci! Argentina!”. Dat moet toch anders kunnen, denk maar aan de oplichtende schijven in de Vooruit. Bovendien zitten we echt nog maar een dikke minuut wanneer onze haute dogs klaar blijken te zijn. Waarom dan niet gewoon aan de toog op het eten wachten en daarna een zitplaats zoeken?

Verder kort over het piepjonge personeel: volgens mij werkt daar niemand van boven de pakweg 25. Leuk dat Jeroen de jonge garde een kans geeft en toch voel ik een soort als-dat-maar-goed-komt opborrelen. Mijn excuses voor het wantrouwen!

Ons eten – en bij uitbreiding dat van alle andere klanten – ligt op een ietwat gebogen houten plank met daarop een papiertje met Würst logo. Die doordachte branding komt overal terug en ergens apprecieer ik het wel dat Jeroen Meus zijn eigen naam of gezicht niet aan dit initiatief koppelt. Of zou die W eigenlijk een omgekeerde M van Meus zijn? :)

Iedereen krijgt evenveel planken als er eters (of haute dogs) zijn en wij gaan elk aan de slag met onze keuze. De artisjok komt in het midden te staan en omdat we alles op hetzelfde moment krijgen, weet ik eerlijk gezegd niet meer waarom ik dit bestelde. Niet mis met deze dip van artisjok, alleen was coleslaw wellicht een betere match geweest met de rest.

Eerst even over de Tonnato Dog (piccolo, parmigiano, pomodoro, würst, salsa tonnato, rucola, pinoli, capperi, acciuga) van mijn meneer. Acciuga vertaal je trouwens gewoon als ansjovis… Na de eerste hap deelt hij mee dat zijn würst koud is. Ik proef zelf even en lauw blijkt een betere definitie, maar er zit wel duidelijk verschil op met de mijne. Het beleg alsook de smaak van de worst bevalt: hij verkeert compleet in Italiaanse sferen met parmezaan, rucola, pijnboompitten, kappertjes en ansjovis.

Zelf ben ik bijzonder tevreden met mijn Memphis Soul (corn bread, coleslaw, pulled beef, würst, texas honey, sweet relish, crispy onion, jalapeños) uit het zuiden van USA. Ik zou zelfs durven zeggen dat ik een volgende keer dezelfde keuze zou maken, want zoals verwacht doet hier vooral de ‘pulled beef’ het werk. Eerst een laagje traag gegaard rund – weliswaar in een iets te liquide versie – met daarop een würst, dat is dubbel bingo.

In principe hebben we genoeg gegeten en toch prikkelt het – vooral bij de wederhelft – om nog een haute dog te proeven. Hij informeert even aan de toog en daar zeggen ze dat we voor nabestellingen een briefje moeten invullen. Alright! Even zoeken later komt hij met het papier aanzetten en kruisen we de Argentina (€ 11 – ciabatta, artichoke, tomato, rucola, beefwürst, chimichurri, aioli, chorizo, pickled onion) aan. Ik geef toe: deze extra uitspatting was eigenlijk voor niets nodig en voegt voor mij weinig toe. Memphis Soul it is!

Wat mij vooral boeit, is of Würst ook op dit tempo blijft draaien eens de hype wat overgewaaid is. Ik sluit niet uit dat ik hier nog wel even binnenwandel, al zal het zeker geen vaste gewoonte worden. Daarvoor blijft de eetconcurrentie in Gent te groot.