Als het langer dan een week duurt om over een topervaring als The Jane te bloggen, dan moet het wel druk zijn… Hoog tijd dus voor een throwback naar mijn 33ste verjaardag met het indrukwekkende restaurant van Sergio Herman en Nick Bril als kader. Voor mijn 32ste kreeg ik bovendien van een goede vriend een kadobon en het leek mij gepast om die exact 365 dagen later te consumeren. Voor de volledigheid even melden dat ze momenteel wegens overweldigend succes de verkoop van bonnen on hold hebben gezet.

We reserveren op dinsdagmiddag met de bedoeling om van de iets budgetvriendelijkere lunch te genieten. Enkele weken voor het gebeuren krijgen we echter een e-mail om te melden dat ze niet langer het lunchmenu serveren – een oorzakelijk verband met hun een paar maanden eerder toegekende tweede Michelinster lijkt mij logisch. Toch herbevestig ik, wat moet een socalled foodie anders doen op haar verjaardag?

De parking blijkt verhuisd te zijn. Bij ons vorige bezoek – toen aan The Upper Room Bar op het eerste verdiep – stonden we nog onder het Paradeplein geparkeerd, dit keer op een paar minuten wandelafstand. Natgeregend komen we aan, de hartelijke ontvangst doet de regendruppels meteen verdampen – al besef ik hoe cheezy dit klinkt. We krijgen een tafel helemaal voorin met fenomenaal zicht op de keuken. De enige die een beetje triest kijkt, blijkt mijn meneer: de jarige mag namelijk van het uitzicht op de de keuken, de kapel en het designwise sublieme interieur genieten, terwijl hij het met enkel mijn lieftallige gezichtje – ahum! – in zijn gezichtsveld moet doen.

De eerste keuze die we van de maître – in een lichtjes anders uniform dan de rest, maar tevens van GSTAR – moeten maken, blijkt het aperitief. Bij verjaardagen horen niet alleen sterretjes, evenzeer bubbels. Doe dus voor elk maar een glas huischampagne (€ 18) – net zoals het water, de muziek en nogal wat andere zaken van het The Jane merk. Branding en toestanden, je hoeft het de heren Sergio Herman en Nick Bril niet te leren.

Bij onze coupe champagne in een prachtig vintageglas hoort een resem hapjes. Even melden dat ik mijn echte camera niet meenam naar The Jane en alle plaatjes dus met mijn telefoon moest schieten. Mijn excuses dus voor de vaak wat mindere beelden! Verder was ik soms zo onder de indruk dat ik simpelweg vergat om mijn bord te fotograferen.

de hapjes
chakchouka, hummus, flabread (geen foto)
sprot, dille, crème fraiche (geen foto)
paprika, avocado, maïs
aubergine, sumac, zoethout
aardpeer, kardemom, hand van Buddha

De keukenbrigade brengt ons aan een vrij strak tempo in de juiste sfeer. Onze absolute voorkeur gaat uit naar het laatste hapje met aardpeer als hoofdingrediënt. Op de foto hierboven met een half The Jane logo in het zwarte bord ontbreekt de bouillon van aardpeer nog die de amuse vervolledigt. Twee sterren, en je proeft dat.

Inmiddels wordt ons gevraagd om te kiezen tussen zeven (€ 95) of acht (€ 110) gangen. En alsof die chefs het ruiken, blijkt het gerecht dat wegvalt bij het ‘kleine’ menu te draaien rond coquille. Oh, neen! Ik ben zo verzot op dit schelpdier. Waarom net de coquille? We zwichten en gaan voor de lange optie. Wel kan er tevens kreeft, pompoen, dashiboter, kaviaar (€ 35) of foie gras, kweepeer, koffie, macadamia (€ 25) toegevoegd worden om het allemaal nog iets langer te rekken. Wij passen echter en ook de bevallige zaaldame geeft aan dat het dan écht wel veel wordt. Nog even meegeven dat ze tevens uitgelegt dat de meeste gerechten per twee geserveerd worden: niet echt tegelijkertijd, maar wel vrij kort achtereen. Zo vormen ze koppeltjes die ons middagmaal opdelen in vijf sets – alleen de duif als hoofdgerecht staat op zich.

Wijngewijs kunnen we kiezen uit Jane’s Essentials (€ 55) of Jane’s Inimitables (€ 77). We redeneren dat ook de ‘gewone’ wijn in een tweesterrenzaak tongstrelend moet zijn en ik kan nu al verklappen dat we ons vermoeden tijdens de lunch bevestigd zien. Mijn vriend wil graag de normale hoeveelheid, ik informeer naar een BOB-arrangement (€ 27,50). Perfect! Zo geraken we straks nog veilig terug in Gent.

En we zijn vertrokken voor de zes voorgerechten. Ik ga telkens – naar mijn eigen gewoonte – iets meer door op het eten dan op de wijn.

voorgerecht 1 + 2
Zeeuwse oester, soja, JusJus, yuzu
couscous, wortel, granaatappel, Arabische bloemen

Daar waar de amuses de juiste toon zetten, zorgt het eerste voorgerecht meteen voor een echt hoogtepunt. Zo’n mooie, grote, stevige oester in combinatie met Aziatische smaken (soja en citrus). Wat de oester bijzonder maakt, is dat je die met mes en vork in stukjes kan snijden en bij wijze van spreken opeet als een lapje vlees. Totnogtoe slurpte ik oesters doorgaans uit de schelp… Je ziet het niet goed op de foto, maar het achterste groene torentje is een echt kunstwerkje met mini-enoki, bloemetje en zo meer.

Bij het tweede voorgerecht komt er een kommetje met Arabische bloemen in het midden te staan waar warm water op gegoten wordt: een soort bloementhee. De bedoeling blijkt echter niet dat we daarvan drinken, het aroma vult gewoon het vegetarische gerecht aan. Van oosters naar midden-oosters: we houden van wereldse smaken en bijgevolg van wat we totnogtoe gegeten hebben.

De wijn – Peter Lauer uit het Duitse Saarland – die we bij deze borden drinken, valt bij mij ongelofelijk in de smaak. Mijn voorkeur voor witte wijn ten voeten uit! Hier kan ik wel meerdere glazen van op. Gelukkig blijkt de sommelier voor dit eerste glas even vergeten dat ik een BOB-arrangement bestelde en krijg ik de volle lading.

voorgerecht 3 + 4
“steak tartare”
coquille, appelwortel, gebrande ui

Bij de tweede lichting hoort wat spektakel: de steak tartare wordt – zoals het hoort in klassieke (Franse) restaurants – à la minute gemengd. The Jane zou evenwel The Jane niet zijn zonder een eigentijdse upgrade van hoe het rauwe vlees met z’n smaakmakers gepresenteerd wordt. Oogstrelend is een adjectief dat hier bij ieder bord past. Wanneer het kommetje met de zwarte truffel en de rasp tevens op tafel verschijnt, pruttel ik meteen tegen omdat we dit extraatje van € 15 per persoon niet besteld hebben. De man stelt mij echter gerust: deze traktatie van het huis mag ik zien als een verjaardagskadootje.

Ik ben even van mijn melk… Hoe weten jullie dat het mijn verjaardag is? Zou het komen door mijn Resengo profiel? Vorig jaar waren we hier niet op de dag van mijn verjaardag zelf, maar twee dagen eerder? Of zou het de Facebook-mention van Nick Bril door mijn goede vriend Geert zijn die de brigade hier getriggerd heeft? Voorlopig heb ik er het raden naar, alleen kan ik nu al zeggen dat ze dus CRM-gewijs indruk maken.

We gaan verder met de gang die we in het geval van zeven gangen niet zouden krijgen: de coquille die me keer op keer verleidt om toch voor het lange menu te gaan. Misschien moet ik hier trouwens eens een blogpost over schrijven: de perceptie die leeft bij mij dat chefs lijken te ruiken voor welk extra gerecht ik zwicht. Hoogstwaarschijnlijk ben ik niet zo uniek en plooien wel meer mensen voor een sint-jakobsvrucht, hoogstwaarschijnlijk. Na het opeten van deze bereiding met beenmerg geraken we er snel uit dat dit niet ons favoriete bord is. Het komt voorlopig onderaan in de persoonlijke ranking te staan. Jammer wel, misschien spande ik mijn verwachtingen te hoog.

Ook bij deze tweede ronde ligt de wijn volledig in de lijn van mijn persoonlijke smaak: Urbanihof uit de Oostenrijkse Wagramstreek.

voorgerecht 5 + 6
BBQ kool, Zeeuwse mosselen, bottarga
kabeljauw, brandade, Noordzeegarnaal

Het volgende voorgerecht pakt de draad van helemaal-ons-ding terug op: op enkele Zeeuwse mosselen ligt een rolletje cannelloni met gebarbecuede spitskool en bottarga van tevens Zeeuwse oorsprong. Je merkt dat de chefs hun afkomst blijven koesteren en dat juichen wij alleen maar toe.

De sfeer blijft goed met een dubbele bereiding van kabeljauw: in een brandade en gekonfijt. Daarbij komt een tapenade, waarover we het advies krijgen om die met mondjesmaat te consumeren doorheen het gerecht wegens anders te overheersend. We volgen de raad op en ronden zo de zes voorgerechten af…

Wijngewijs gaan we naar iets klassieker Frans met Saint Romain ‘Clos sous le Château’. Zeker niets mis mee, maar ik voel nu al heimwee naar de Duitse en de Oostenrijkse voorgangers. Deze BOB zegt nu al tussentijds: topwijnen, topsommelier. Blijkbaar ligt de man goed in de markt bij mijn geslachtsgenoten en ik begrijp waarom.

hoofdgerecht
duif, schorseneer, rode biet, bloedworst

Dan zien we ineens iets meer stress in de keuken: alle hens – zowel de koks als het zaalpersoneel – aan dek voor het duifje. Ik snap het wel. Dit vlees moet perfect gegaard en dus nog een beetje rosé zijn. Op een zo kort mogelijke tijd worden de borden gedresseerd, de kannetjes met saus gevuld, de dienbladen geladen en vervolgens geserveerd. Om deze duif te snijden, krijgen we de prachtige Florentive Kitchen Knives van het huis die samen met nog wat andere merchandising (een ander woord kan of wil ik er niet voor bedenken) ter plekke aangekocht kunnen worden.

De duif is werkelijk perfect én de combinatie met rode biet, bloedworst en schorseneer werkt zo hard dat we er stil van worden. Dit is waarom je naar het Paradeplein komt. En dat dit hoofdgerecht dan ook nog eens begeleid wordt door een bijzondere Siciliaanse wijn helpt alleen maar… Blijkbaar wordt deze wijn gemaakt door een Belgische dame die wijnranken kweekt op de hellingen van de Etna.

dessert
chocolade, aardpeer, Stout
kokos, ananas, kalamansi

Tijd voor de desserts! Het eerste bord overtuigt een niet-zoetekauw als ik meteen: chocolade, aardpeer en bier als hoofdbestanddelen. Vooral het ijs van aardpeer blaast mij van mijn nylonkousen. Fenomenaal lekker, meer kan ik daar niet van zeggen.

Helaas voor het tweede nagerecht: de kokos, ananas, kalamansi verdwijnen in het niets door mijn enthousiasme over de nazinderende voorganger.

In eerste instantie twijfelen we over koffie of thee. Het is inmiddels namelijk bijna avond. Gelukkig bestellen we uiteindelijk toch, want daar verschijnt voor mijn neus plots nog een chocoladetaartje. Dit keer énkel en alleen voor de birthday girl, al laat ik mijn meneer uiteraard een paar happen proeven. So sweet!

Een babbeltje met chef Nick Bril, een bijzondere groene thee en een assortiment huisgemaakte zoetigheden later zijn we klaar om deze schitterende lunch af te ronden…

Gewoon nog even informeren bij de dames welk merk dat mooie zwarte kleedje met gouden accenten draagt. Ze vertellen gepassioneerd dat ze nieuw zijn sinds vorige vrijdag en ontworpen door niemand minder dan Tanja Dexters. Respect, Tanja!

Dankjewel aan het voltallige The Jane team! Jullie zijn zo indrukwekkend.