Ik kom te weinig in Brussel.
Ik kom te weinig in Brussel.
Ik kom te weinig in Brussel.

Als het over restaurantbezoeken gaat tenminste, want er staan er ettelijke al jàren op mijn restolijstje (denk maar aan Racines of Gramm). Zo maak ik van een meetup met een Leuvense connectie gebruik om TERO alvast te schrappen. Inmiddels zijn er drie TERO’s: eentje in Bièrges, eentje in Elsene en eentje in de imposante Villa Empain. Voor ons lijkt Elsene de handigste locatie…

Net na openingstijd (19u00) arriveer ik als eerste. Tijd genoeg dus om het lichte en gezellige interieur met veel hout en wit even in mij op te nemen.

L’intérieur

Van diezelfde gelegenheid maak ik gebruik om het verhaal van Tero te lezen op de menukaart. Dat is een verhaal van lokale boer Jean-Charles die met zijn La Ferme Des Rabanisse al sinds de start van het originele restaurant in Bièrges hofleverancier blijkt van team TERO. Ze houden ervan om hun passie voor de extreem korte keten te delen met hun gasten en ’s avonds deel je bij voorkeur bordjes met je tafelgezelschap.

Eens dat gearriveerd is, suggereer ik tegen mijn eigen gewoontes in om de overkant van de tafel carte blanche te geven. Ik word er meteen na die uitspraak inwending vrij zenuwachtig van, alleen moet een mens al eens iets zots durven doen… We starten met het aperitief: hij houdt het non-alcoholisch bij kéfir TERO (€ 5), ik zwicht toch voor de prosecco – voluit ook wel Conegliano Valdobbiadene (€ 9).

We volgen het advies om zes bordjes te bestellen: drie keer koud, drie keer warm. Er wordt ons gevraagd – alles in het Frans trouwens – of dat in twee delen mag komen. Doe maar!

Starten doen we dus met drie plats froids.

• Algues bretonnes – sésame, citron, gingembre, coriandre (€ 10)
  Bretoense algen – sesam, citroen, gember, koriander
• Ceviche de bar – fruits de saison, coriandre fraîche, daikon (€ 14)
  Ceviche van zeebaars – seizoensfruit, verse koriander, daikon
• Nem chua – porc fermenté de notre ferme, chou croquant, cacahuètes grillées (€ 13)
  Nem chua – gefermenteerd varken van onze boerderij, krokante kool, gegrilde pinda’s

De originele Franse omschrijving zet ik er trouwens niet bij als bladvulling, eerder omdat ik bij mezelf ontdekte dat ik sommige ingrediënten niet zonder de hulp van Meneer Google kon vertalen. Beschouw het als een taaltest voor jezelf.

algues bretonnes

ceviche de bar

nem chua

Ik zal meteen heel eerlijk zijn: na deze eerste passage ben ik nog niet volledig overtuigd. Algen kunnen voor mij hoogstens een support act zijn. De ceviche van zeebaars met appel proeft vers en fris, zoals dat hoort voor een ceviche. Verse vis, zuurtjes (om Sergio’s woorden te gebruiken) en wat extra smaken om het af te werken. Van de drie koude borden vind ik de nem chua met Vietnamese roots het meest indruk maken… De gefermenteerde varkensworst verrast met positief, een beetje als een Aziatische versie van mijn geliefde lokale droge worst. De rauwe kool en de pindanoten passen prima bij het varkensvlees, alleen zou ik de kool wellicht nog iets fijner schaven en extra vinaigrette toevoegen. Het geheel mag namelijk iets minder droog. Ja, ik besef dat ik met de dag kritischer word…

Hierbij drink ik trouwens een Italiaans wijntje uit de Dolomieten genaamd Codecce (€ 8). Mijn gezelschap kiest voor een klein fles van 37,5 cl waarvan ik verdere details vergat te noteren…

Over naar de warme keuken, over naar de plats chauds. 

• Risotto de sarrasin – poivrons-confits, herbes fraiches (€ 11)
  Risotto van boekweit – gekonfijte pepers, verse kruiden
• Blanc de seiche à la plancha – pesto de noix, brocoli, paprika fumé (€ 15)
  Zeekat à la plancha – notenpesto, broccoli, gerookte paprika
• Porc confit laqué de notre ferme – kimchi maison, crème citron ciboulette (€ 14)
  Gekonfijt varken van onze boerderij – kimchi van het huis, crème van citroen en bieslook

Van de boekweitrisotto heb ik enkel onscherpe foto’s, misschien logisch gezien de boekweit alle beet verloor en bijgevolg toch als platgekookt kan omschreven worden.

blanc de seiche à la plancha

porc confit laqué de notre ferme

De inktvis à la plancha bevalt me wel, hoewel ik bij het lezen van de omschrijving een ander beeld voor ogen had. Ook zou ik persoonlijk de broccoli vervangen door een andere groente, misschien prei of paksoi? En dan bewaren we het beste bord als aatste: dat stuk gekonfijt varkensvlees smaakt verdomd goed. De lak en de kimchi erbij eveneens.

Helaas sluiten we af met een domper op de eetvreugde: duo de fromages belges – chutney de fruits de saison, noix (€ 10).

duo de fromages belges

Dit dessert slaat de bal mis: kaas serveer je niet in stapeltjes, zeker niet als het om twee verschillende soorten gaat. De chutney mist diepgang en wat doet die ijsbergsla op het bord? Jammer, want zonder dat dessert wandelde ik wellicht iets gunstiger gestemd naar buiten…

Als ik deze blogpost herlees lijkt het alsof ik bij TERO één van de meest vreselijke avonden van 2019 beleefde. Dat is voor alle duidelijkheid totaal niet het geval. We voeren een ganse avond fijne gesprekken over het voorbij jaar (want zoveel tijd ging er inmiddels voorbij sinds onze laatste eetafspraak), de dames van TERO bedienen ons gezwind en professioneel en het kader draagt absoluut bij tot een aangename sfeer.

Misschien maakte ik beter kennis met TERO in de vorm van een dagschotel (€ 16 veggie – € 18 met vlees van de boerderij). Peut-être… Want waar ik het nog niet over gehad heb: ik merk bij mezelf wel een zekere sharing food moeheid. Partager, c’est sympa en al, niettemin niet als default bij elk restaurantbezoek maar eerder als een uitzondering op de regel voor mij.