Eigenlijk wist ik niet dat dit Gentse museumcafé ook een vrij uitbreide eetkaart heeft. Reden genoeg om tijdens de lunch even in het STAMcafé te passeren: initieel in het gezelschap van mijn moeder, dan van een ex-collega’tje, maar door omstandigheden uiteindelijk alleen. Ik heb een reservatie voor twee, al blijkt dit totaal overbodig. Niet dat het er verlaten is: een zevental tafeltjes zijn gevuld met een iets ouder publiek.
Wat blijft het toch prettig aankomen op de vernieuwde Bijlokesite: die grijze muur, die grote treden en toegangspad met afwisselend beton en gras. Dan een modern volume met veel glas dat contrasteert met de historische panden en voorin het café. Een toog met tegeltjes in rood en zwart; stoelen in dezelfde kleuren van Maarten Van Severen. De winterzon straalt er binnen en levert een verkwikkende portie energie…
Het STAMcafé wordt uitgebaat door Uitzend Gastronomie. Eén meneer doet de zaal, één meneer de keuken. Ik merk meteen dat de akoestiek in de ruimte niet optimaal is. Als ze achter de bar op normaal volume tegen elkaar praten, stoort dat zelfs een beetje. Mijn tafel is nog niet afgeruimd, maar de ober brengt dat snel in orde.
Op de STAMkaart staan enkele broodjes, slaatjes, pasta’s (bolognaise of putanesca) en klassiekers (zoals balletjes in tomatensaus, stoofvlees, waterzooi). Buiten op het krijten suggestiebord kondigt men nog kalfsblanquette met rijst aan als dagschotel. Ik twijfel toch een beetje en denk in eerste instantie aan de pasta putanesca (€ 11,50). Deze blijkt vandaag helaas niet in voorraad en dus switch ik à la minute naar een salade van gerookte zalm met avocado en sesam (€ 15,50). Om te hydrateren selecteer ik uit de vier opties witte wijn de Spaanse Chardonnay: Nostra Viura (€ 3,50).
Bij mijn wijntje krijg ik een opvallend grote portie zoute koekjes geserveerd waar ik slechts heel beperkt van snoep. Ik maak nog wat werk af en wanneer mijn bord verschijnt, ruil ik mijn computer in voor een boek. Voor mij staat een diep bord met een salade die iets mysterieus krijgt door de binnenvallende winterzon.
Op een bodem van sla ontwaar ik lente-uitjes, julienne van wortel en appel, preischeuten, zongedroogde tomaten en avocado in de categorie groenten – en fruit natuurlijk als ik de appel niet uit het oog verlies en in rekening neem dat tomaten een randgeval zijn. Dan vergeet ik de physalis nog. Je weet wel, zo’n oranje vrucht in een bruin verkreukeld blad. Het slaatje is afgewerkt met gerookte zalm en een eerder zoete vinaigrette. Als vreemde eend in de bijt ligt er nog een stuk visterrine op het bord: met paling (een gokje) en wortel. Wellicht een leftover, maar daar is uiteraard niets mis mee. Beter zo dan weggooien.
Dit is een best wel lekkere salade in een rustgevend kader. Perfect om het hoofd tijdens de middagpauze even leeg te maken! Heads up trouwens nog voor de uiterst vriendelijke bediening. Het aangeboden snoepje bij het buitengaan laat ik desalniettemin liggen.