Wanneer we bij een derde Luiks Gault & Millau adres (de Italiaan La Cucinella) voor een gesloten deur staan, stappen we in dezelfde Rue de la Casquette Spooon binnen. Het restaurant heeft als baseline ‘fine food & world wines’: dubbel juist. Vreemd genoeg vind ik online quasi geen spoor van deze zaak terug. De uitbater vertelt mij dat ze een tweetal maanden open zijn, maar op Swarm moet ik zelf de locatie aanmaken om te kunnen inchecken – wat mij een wijnglasicoontje oplevert – en de website refereert enkel naar een Thaise traiteur. Duidelijk geen digitalo’s! Geen nood, als we maar lekker kunnen dineren.
Weinig omgevingslicht en smartphonemoeheid resulteren in de eerste food review sinds lang – misschien zelfs ever – zonder food pics. Ik moet toegeven dat ik er wel snel een paar geschoten heb, die zijn echter te schaamtelijk om op het interweb te belanden. Jullie zullen het dus met mijn woorden moeten doen. Ik beloof het kort te houden…
Op de kaart staan een achttal voor- en hoofdgerechten. Omdat het al vrij laat (tegen 21u) is en de Luikse balletjes slechts partieel verteerd zijn, beperken we ons tot één gerecht en één glas wijn. Omdat mijn lief eigenlijk ook wel zin had in een stuk rund van bij Maison Leblanc raad ik hem de risotto aux pavé de biche, poires et amandes (€ 20) aan. Hij volgt mijn advies. Ikzelf kies voor de suggestion T-pan, waarvan ik slechts bij het opdienen doorheb dat dat de afkorting voor teppanyaki is. Deze suggestie bestaat uit filets de rouget, scampi, chorizo avec risotto (€ 19). Telkens wordt ons een bijpassende wijn aangeraden: zowel de stevige rode als de frisse witte bevallen, maar zijn net zoals de menukaart of het eigenlijke eten helemaal niet gedocumenteerd.
Lang hoeven we niet te wachten, want we zijn de allerlaatsten die besteld hebben. Mijn wederhelft krijgt een royaal bord met een smeuïge risotto, sneetjes saignant gebakken rundsvlees en een stropige saus die wat aan mijn Luikse balletjes van die middag doen denken. Niet onlogisch in combinatie met peer en amandelen, maar hij vindt het toch iets te zoet om helemaal overtuigd te zijn.
Bij mij verschijnt een sissende pannetje, zoals ik eerder al bij een Pakistaan of een Koreaan at. Spektakel! Daarop liggen drie scampi, twee filets van zeebarbeel en een sneetje chorizo te dampen: allen echt geslaagd qua geur en smaak. Door de combinatie met de zuiderse risotto (als groenten proef ik courgette, paprika en olijven) lijkt dit wel een Italiaanse interpretatie van paëlla. Een geslaagde interpretatie wat mij betreft.
Voldaan en toch niet overdaan wandelen we buiten. Bij deze dus een eerste digitale log van deze vrij nieuwe zaak in de Rue de la Casquette…