Niet eenvoudig voor mij om in een koffiebar te komen die enkel tijdens de week en dan nog van 8u30 tot 18u00 open is. Maar op een vrije namiddag grijp ik mijn kans: naar Panorama, Nederkouterwaarts dus voor een opwekkende koffie!

Het zit vrij vol in het hoekpand met veel ramen – inclusief zicht op de straat, vandaar (wellicht de naam Panorama, denk ik dan). Er vertrekt net een trio dames die aan een tafeltje met ondermeer de vensterbank als zitmeubel zaten en ik glip op hun plaats. Op die vensterbank ligt een kussen en het tafeltje is vrij smal, maar perfect voor mijn laptop.

Bovendien heb ik er een goed overzicht op al wat er in de koffiebar gebeurt, in het bijzonder op de vrij hippe man – Homo Hipsteriens of zo, zij die ook binnen een muts dragen – die mijn oogpapillen streelt en de koffie zet.

Ik lees ‘ORDER / PAY AT THE BAR. Thx.’ op een bordje. Op de menukaart maken ze trouwens een onderscheid tussen black coffee & white coffee. Iets in de categorie van ‘dingen die mij doen glimlachen’ of zo. Er zijn de dagelijkse specials met bonen uit exotische bestemmingen te verkrijgen en slow coffees die voor mijn neus door een hippe constructie met tegelijk ouderwetse filter lopen, maar ik hou het bij een cappuccino.

Bij het schuifelen naar de bar merk ik ineens dat achter de twee taarten (waar ik na een vrij uitgebreide lunch niet meteen behoefte aan heb) tevens scones staan. Impulsief als ik op eetvlak kan zijn, bestel ik dan ook een cappuccino en een scone.

Tot ik ineens besef dat je hier wellicht enkel cash kan betalen en ik maar € 5 op zak heb! Toeme toch… Die scone moet ik dus intrekken. Ik nestel mij desalniettemin met mijn erg diep doorsmakende cappuccino aan mijn tafeltje en begin naarstig aan just another blogpost te tokkelen. Eén van de meer inspirerende schrijfmomenten!