Afspreken bij Josephine’s? Graag! Ik ben wel benieuwd naar de cocktails en het eten daar. Wanneer mijn gezelschap een paar dagen op voorhand reserveert, krijgt ze te horen dat het eerste tafeltje pas om 19u30 beschikbaar is. No problem. We houden ons wel koest in de bar… Die gaat trouwens om 18u open en als eerste klant van de avond wandel ik daar 5 minuten later binnen. Voor de rit Gent-Antwerpen neem ik altijd wat marge, al blijkt dat in de eindejaarsperiode dus geen noodzakelijkheid.

Een vriendelijke man neemt mijn jas en stipt onze reservatie aan. Vervolgens troont hij mij mee naar een tafeltje met 2 zetelstoelen. Niet veel later arriveert ook mijn compagnon. Ondertussen heb ik het retro-interieur en de uitgebreide barkaart geïnspecteerd. Josephine’s lijkt mij de geschikte plek om mij voor in het eerst in mijn leven aan een gin tonic te wagen. En dan meteen maar een goede (volgens de anderen, wegens zelf geen kenner): Hendrick’s gin (€ 9) en Fever-Tree tonic (€ 3). De cocktail aan de overkant kan ik niet meer benoemen, maar het was iets met oude rum. En wat betreft de G&T: het was  niet de laatste, als fervente tonicdrinker logischerwijs mijn smaak.

Terwijl bestuderen we de kaart. Een voorgerecht hoeft niet in dit bourgondische jaargetijde, desalniettemin bestellen we toch de topcharcuterie (€ 18) als starter. “Flinterdun op onze antieke Berkel gesneden: chorizo, lomo curado a la pimiento, Mangalicaham en Coppa di Parma. Ook perfect om te delen!” En delen zullen we doen. Daarna kiest Caroline de kalswang in Marsalasaus, schorseneren, kroket van aardappel en zwarte olijven (€ 24) en ik zoek mijn gading in de sectie ‘Grill & The Big Green Egg’. Het wordt de Ierse entrecôte (275 gram), pommes pont neuf en een frisse salade van jonge sla, rucola, gekonfijte kerstomaten en radijsjes, met zelfgemaakte mayonaise en groene pepersaus (€ 25). Een mond vol, straks blijkt niet enkel figuurlijk bedoeld. Wijngewijs opteren we voor een halve liter Les Condes, een Chileense merlot uit 2011 (€ 20). Daarnaast vragen we San Pelligrino, want we willen veilig thuis geraken.

Vroeger dan gepland worden we uitgenodigd om aan tafel te gaan. Vreemd, want ze hebben helemaal nog geen eerste service gedraaid vóór ons. Uiteraard morren we niet en installeren we ons aan tafel. Daar krijgen we quasi instant de topcharcuterie voorgeschoteld. Daarbij komt een sneetje brood, boter, olijfolie en grof zeezout. Perfecte combinatie met een glaasje rode wijn en wat gekwebbel! Bij mij valt de Mangalicaham het meest in de smaak, aan de overkant de chorizo. Dan volgt als verrassing een bol sorbet. Appelsorbet, luidt het. Niet veel later komt de ober dat corrigeren naar ananas, witbier en een derde ingrediënt dat ik vergeten ben. Schattig! En vanzelfsprekend verfrissend.

En dan de hoofdgerechten, een beetje onproportioneel verdeeld langs beide kanten van de tafel. Ik zie een diep bord met kalfswang en ronde kroketten. Supermals vlees blijkt na proeven, maar het geheel van het gerecht valt toch licht tegen wegens twee vechtende sauzen (ik citeer vrij). Vlak voor mijn neus ligt daarentegen een fantastisch stukje saignant gegrild vlees van Ierse oorsprong. Daarbij komt een overvloedige berg sla, die ik zelfs gedeeltelijk aan de disgenoot schenk – en ik heb nochtans wel wat konijnneigingen. Perfect pommes pont neuf, een stevige pepersaus en zoals beloofd huisgemaakte mayonaise. Het wordt een behoorlijk gevecht om een leeg bord af te leveren, maar ik slaag er tot misprijzen van mijn buik uiteindelijk toch in. Wat een stuk! Wat een smaak!

Iets wat mij verder nog opvalt: zijn vrouwelijke diensters passé? Onlangs merkte ik op bij J.E.F. in Gent dat enkel niet onknappe mannen de zaal bedienen. Zo ook bij Josephine’s. Mannelijke obers galore. Wederom geen gemor.

Bij het naar buiten gaan wordt de bar muzikaal opgeleukt door live piano en contrabas. Josephine – of eigenlijk Dieter Van Roy – weet duidelijk waar ze mee bezig is. Topconcept! Niet goedkoop, maar doenbaar als je een beetje let op wat je bestelt.

De laatste jaren ben ik nogal into Thais. Helaas niet veroorzaakt door een Thailandreis, eerder door gewoon een aantal smakelijke eetervaringen in eigen land. Komt daar nog eens bij dat op wandelafstand van mijn nieuwe werkplek Thawan Thai huist – op de hoek van het rondpuntje richting Ledeberg. Perfect voor een levering op kantoor, of bij behoefte aan een luchtje scheppen als welkome afwisseling voor de soepen van Taste-It.

Vorige week sprak ik ter plekke af met @fdgraeve die tevens vlakbij werkt. Je bestelt er meteen of loopt rechtstreeks door naar de verbruiksruimte. Enkele habitués doen mij voor dat je onderleggers, servetten en bestek selfservicet. Wanneer mijn gezelschap aankomt, troont hij mij mee naar de toog alwaar ik de 55 (kai pad prick khaeng (zonder kokosmelk, maar met 2 pepertjes als indicator van de pikantheid) – kippenborstfilet in een rode curry- en chilisaus met Thaise aubergines en seizoensgroentenmix) en hij de 48 (kai pad pong kerry – kippenborstfilet in een zachte gele currysaus op basis van kokosmelk met ui, witte selder, paprika en prei) bestelt. Beiden met een Singha biertje. Thais all over. 

Niet spectaculair veel later krijgen we elk een diep bord met ons Thais gerecht, snel gevolgd door een groot bord met een forse bol witte rijst. Ik eet flink en met smaak mijn kloeke portie op. Correct bereid Thais gaat er bij mij echt a·l·t·i·j·d in.

Dit adresje moet ik tevens in het achterhoofd houden voor een avond met weinig tot geen kookinspiratie. Take away FTW! Bij het afrekenen volgt nog een ingewikkeld algoritme als toeslag voor de lunch-inn. Wat ons beiden op een vereffening van € 17,71 doet landen.

Kort na mijn eerste lunchpassage op het middaguur volgt een tweede.

Insgelijks tevreden. In het bijzonder gecharmeerd door de buitengewoon bereide varkenswang! Een subliem gerecht van chef Jason.

De lunchmenukaart heb ik niet gefotografeerd.
Vergeef mij dus wat in mijn herinnering rest als omschrijving van de gerechten…

hoeve-ei – waterkers – prei – rode biet – gerookt brood

varkenswang – gele wortel – sinaas – gnocchi

kweepeer – rode bes – amandelkoekje

Meer lezen over J.E.F.?
Mijn post over het eerste diner.
Mijn post over de eerste lunch.
Hun website.

Sinds ik in Mariakerke woon, rij ik meerdere malen per week langs Den Groenen Staeck – een restaurant gelegen op de hoek van de – tarara – Groenestaakstraat en de Eeklostraat. In mijn hoofd een restaurant (of eerder een brasserie) waar je steak, vol-au-vent, stoofvlees of een slaatje eet. Een vooroordeel, dat besef ik. Wanneer ik op een vrijdagavond aan mijn vriend voorstel om daar iets te gaan eten, gaat hij meteen akkoord.

We komen rond 20u30 aan en horen tot ons jolijt dat er nog één tafeltje ongereserveerd is. Meteen valt op dat alles mijn vooroordeel overtreft: het interieur (klassiek, doch stijlvol), de bediening (übervriendelijk), de kaart. Daarop staan een beperkte waaier voor- en hoofdgerechten. Verder tevens enkele suggesties met sint-jakobsvruchten. Wij twijfelen niet lang over het tussenribstuk – ook wel entrecôte – voor 2 personen met béarnaisesaus en frietjes (€ 50). Toch gevoelig duurder dan wat je doorgaans voor een côte-à-l’os betaald (ongeveer € 42), dus de verwachtingen zijn navenant… Als we op automatische piloot een glaasje bubbels bestellen, blijkt tevens dat ze enkel champagne serveren aan € 11,50 per glas. Opnieuw een stevig prijskaartje, maar we doen eens zot. Dat de royale glazen begeleid worden door 4 amuses (mousse van ham, parelhoenpaté, garnaalballetje en gerookte zalm) verzacht de prijspijn enigszins.

We wachten een behoorlijk eindje op ons vleesfestijn. Gelukkig hebben we aan het einde van een drukke werkweek veel te vertellen… Dan komt ons half litertje rode huiswijn (€ 16) en ons spuitwater op de proppen. Niet veel later gevolgd door de pièce de resistance: elk een bord met 3 sneetjes vlees, béarnaisesaus, sla en een warme tomaat. De fantastische frietjes worden aan tafel geserveerd en op de toog centraal in het restaurant komt een warmhoudschotel te staan met de rest van de (uit de kluiten gewassen) entrecôte. We smullen na een paar mindere vleeservaringen ongegeneerd van de perfecte saignant. Het bijvullen van het tussenribstuk, de béarnaise en de frietjes gebeurt perfect getimed.

Na een 1-0 voor de eetlust tegenover het rundsvlees vragen we meteen de rekening (€ 93) om zo snel mogelijk thuis ietwat te gaan bekomen van een stevige portie klassieke kost. We nemen ons voor om tevreden terug te keren, misschien zelfs in gezelschap.

Tot deze zomer woonde ik om de hoek van de eerst nog open en daarna leegstaande brasserie Napoleon. Na een korte nawee met Oost-Europese uitbaters ging de horecazaak op de Coupure een paar maand geleden opnieuw open. Met een nieuwe naam: De Walrus. En nieuwe uitbaters: Seline en Pieter-Jan. Het logo met de knipoog naar de zeebonk en de tagline “lichtbruin café” charmeren meteen. En niet alleen mij…

Iets meer dan een maand geleden landen we na een avondje badminton voor het eerst in De Walrus. Meteen valt mij op hoeveel volk er zit op een doordeweekse dinsdag zit, slechts een paar weken na de opening. Daarnaast bevallen nog een aantal zaken: de nieuwe toog, het ruime bieraanbod (met Geuze Boon!), de droge worstjes aan het plafond, de verscheidene soorten rum, … Op dat moment neem ik mij ook voor om tevens van de kleine keuken te komen proeven. Deze week reden we richting Coupure na een uitgelopen werkdag om daad bij woord te voegen.

Wanneer we tegen 20u30 binnenwandelen, zit de meerderheid van de tafeltjes vol en ligt op de overige drie een bierviltje met “Reservatie 20u45”. Niets aan te doen. We placeren ons aan de (nogal hoge) toog en checken met de uitbater of reserveren tegenwoordig al noodzakelijk is. Hij zegt dat het heel wisselvallig is, maar dat we inderdaad een drukke avond uitgeprikt hebben. Onze derde musketier arriveert en schuift bij aan de bar. Ondertussen hebben we allemaal beslist om voor de vegetarische dagschotel (€ 9) te gaan: zonnebloempitgebakje, hummus, linzenstoofpotje, bulgur, champignons uit de oven. In afwachting van dat rommelen in de maag de mond snoeren, nip ik van mijn geuze.

Niet veel later komen de borden. Naast de omschrijving krijgen we nog een slaatje en wat rauwkost (koolrabi, rode ui, …). De zonnebloempitgebakjes blijken een soort knapperige beignets met een frisse dressing, het linzenstoofpotje bevat ook lekkere kikkererwten en tuinbonen. Samengevat mogen de warme bereidingen iets warmer, maar de smaak compenseert ruimschoots! In het bijzonder de gevulde champignons zijn verrukkelijk. Dikke duim voor uitbaatster Seline. Het moet niet evident zijn om in zo’n drukdraaiend café tevens verse maaltijden (veggie dagschotel, spaghetti’s, croques, …) te serveren.

De jonge ondernemers blijven bovendien niet stilstaan bij drank en spijs ter plekke. Zo is De Walrus ondertussen een afhaalpunt voor het biopakket van De Wassende Maan – een groentenservice waar ik zelf jarenlang op geabonneerd was.

Een sympathiek café. Een sympathiek koppel. Ik gun hun een bloeiende zaak!
Ineens is daar dat lichtbruin vermoeden dat dat wel in orde komt.