Ondertussen wonen we ongeveer een half jaar in Mariakerke. Het blijft Gent, maar iedere buurt heeft zo zijn adresjes. En in de wereld van Elise draait er nogal wat rond eetadresjes. We gaan dan ook gretig in op de vraag van onze bejaarde buurman om op zondag eens samen te gaan lunchen bij Hof Ten Dries. Ik rij er wekelijks een paar keer langs onderweg naar de Delhaize of de Colruyt en de villa met gigantische parking ervoor prikkelt. Dat het restaurant onlangs in Zone 09 vier sterren kreeg, stimuleert die prikkeling enkel.

We komen aan op het middaguur en krijgen een tafel in het klassieke interieur toegewezen. Naast de verschillende menuformules biedt de kaart tevens een à la carte met vis- en vleesgerechten. Ik denk meteen aan paling die besteld kan worden in de gebakken versie, in ’t groen (€ 23) of in de room met scampi’s, mosselen en garnalen. Doorgaans trek ik richting groen, maar nu weifel ik toch even. De wederhelft vindt in de buurman een kompaan voor de côte-à-l’os (€ 22) en ik besluit inmiddels om bij mijn groene voorkeur te blijven. Ondertussen bestellen we een aperitief en mogen op ons eten wachten in het gezelschap van een geslaagd wachtbordje: vismousse met kaviaar, croque met gerookte zalm en bijzonder lekkere aspergesoep. Als je een kok herkent aan zijn wachtbordje, dan zitten we bij Hof Ten Dries in elk geval goed…

We laten de cava en de Duvel voor wat het is en schakelen over op witte (bij de paling) en rode (bij de côte-à-l’os) wijn. Niet veel later verschijnen de bijna lege (verwarmde) borden met enkel een potje rauwkost. De ober grapt ‘Smakelijk!’, maar brengt al snel een grijze cocotte met paling in ’t groen. Niet zo lang geleden schreef ik in een blogpost over ’t Jachthuis van Eversam dat ik die graag niet gladgemixt en niet artificieel grasgroen zie. Hier krijg ik echter wel zo’n interpretatie voorgeschoteld en ik moet toegeven dat die desondanks welgemeend smaakt! De krokante frietjes, de huisgemaakte mayonaise en het proevertje van de mooi saignant gebakken côte-à-l’os zijn extra pluspunten.

Ik pas voor het dessert en bestel desalniettemin een Irish coffee. Naast mij verschijnt een moderne dame blanche: drie bolletjes ijs liggen in een bord op een bedje van nootjes. Bij het buitengaan keuren we Hof Ten Dries eensgezind goed. De uitgelezen plek voor klassieke en solide gerechten tegen een eerlijke prijs.

Het artikel in Zone 09 zorgde echter nog niet voor de grote toestroom: op deze zondagmiddag blijkt slechts een deel van het restaurant gevuld met voornamelijk bejaarde mensen. Niet meteen de meest swingende eetgelegenheid, dat geef ik grif toe. En toch ben ik vastberaden om met mijn jeugdige dertig de gemiddelde leeftijd hier regelmatig en persoonlijk naar beneden te halen. Bij voorkeur op een zonnige dag van op het terras. En dan zal ik eens zot doen, met paling in de room bijvoorbeeld… :)

Etenstijd, tussen Mu.ZEE en De Grote Post. Mijn verrassingsvriendin heeft ’t Groote Huys geselecteerd en bovendien telefonisch bevestigd dat zij op iets meer dan anderhalf uur hun suggestiemenu (€ 35) kunnen serveren.

Cava + hapje
***
Italiaanse ham + parmezaanse schilfers + rucola + dressing
of
Garnaalkroketjes  + slaatje
***
Gebakken grietfilet + geplette aardappel + tomaat + mozzarella + groene pesto + pijnboompitjes
of
Filet mignon + béarnaise + slaatje + tomaat + fijne frietjes
***
Dessert van het huis

We komen aan en twijfelen nog even of er nog voldoende maaginhoud rest na Beau-Site om dat suggestiemenu een plaats te geven. Maar we zwichten toch: ikzelf garnaalkroketten en griet, de overkant hetzelfde voorgerecht en filet mignon.

Aan de lijn. Klaar. Start.

We eten met smaak. Correct, überVlaams/Belgisch (schrap wat niet past | al naar gelang uw politieke voorkeur), lekker. De zalmmousse met zure room is fris. De garnaalkroketten demonstreren een onregelmatige vorm – alsof ze op die manier met zekerheid de huisgemaaktheid willen beklemtonen. De lopende vulling behaagt. Dan moet mijn vriendin nog de strijd aangaan met een stuk rundsvlees, bijzonder smakelijk béarnaise met  opvallend veel verse dragon en allesbehalve fijne frietjes (grappig wegens als fijn op de kaart). Ik eet tevreden mijn lichtere bord leeg: een klassieke combinatie van verse vis en geplette aardappel met Italiaans toets. Met veel moeite lepelen we de nochtans lichte chocolademousse op. En als bij de koffie dan nog een étagère verschijnt met brownies, soezen en pralines kunnen we niet anders dan lachen en over doggiebags grollen. Copieus menu voor € 35! Niets hoogstaand, maar vriendelijk en eerlijk.

Wanneer de übersympathieke ober informeert waar we precies naartoe gaan in De Grote Post kan mijn vriendin niets lossen. Het is een verrassing… O. Wat. Hou. Ik. Daarvan.

Tijdens een Oostendse zeedijkwandeling tussen het Kursaal en de Rock Strangers van Arne Quinze prikkelt een geschilderd portret van Steve Jobs in een kunstige etalage van een indrukwekkend gebouw ons. Een krijtbord voorspelt eten en drinken. Wij denken aan een aperitief en stappen Beau Site binnen.

De Mega-Mindy-vraagstelling komt hier bovendrijven. Is het een galerij? Is het een winkel? Is het een restaurant? Neen, dat is het niet. Het is Beau Site – een plek waar ik geen eenduidige website over vind. Dat er in hetzelfde gebouw ook een Bistro Beau Site huist, maakt de online speurtocht enkel complexer.

De dame waarvoor ik een passend adjectief zoek begroet iedereen hartelijk en legt uit dat zowat alles te koop is en ze tevens plaats bieden aan kunstenaars om de exposeren. Als je de glazen trap naar het eerste verdiep neemt, kom je rond een soort atrium te zitten met zicht op de winkel, de open keuken en wat op de leefruimtes van de uitbaters lijkt. Speciaal! En bijgevolg tegelijk bijzonder intrigerend.

Onder een aantal stolpen staan taarten opgesteld, maar ik daal de trap af (wat niet nodig blijkt) om een aperitief te bestellen. Twee cava’s en een versnapering. Uiteindelijk laat ik mij coupkes champagne aansmeren. Want de (excentrieke?) dame heeft gelijk: € 7 voor een glas bijzonder lekkere champagne is een schappelijke prijs en bovendien maar € 2 meer dan de cava op de kaart. Een bordje gemengd lijkt ons ideaal om dat eerste hongertje weg te werken vooraleer we gaan eten – in een andere resto welteverstaan.

De gelige champagne bevalt inderdaad opmerkelijk goed. Ondertussen bekijken we hoe de dame de praktische kant van een ‘art residence / gallery’ aanpakt. Ze merkt dat we een beetje op de loer liggen. Ja, ik geef toe dat we nogal strak qua timing zaten en toch duurde het wel erg lang om een bordje gemengd op tafel te krijgen. Ik begrijp dat het nogal wat multitasking van iemand vraagt (eerste verontschuldiging) en dat de meneer op boodschap is (tweede verontschuldiging). We zijn blij als we (bij een quasi leeg glas) onze gemengde versnapering geserveerd krijgen. En het mag gezegd: we zijn aangenaam verrast! Kaasblokjes, mosterd, tiptop gedroogde worst, lekkere met ansjovis gevulde groene olijven, gemarineerde champignons (imho homemade) en rode pesto met koekjes. Een eerlijk en mooi aanbod voor € 8! Vergeef ons dat we het ietwat opgeschrokt hebben. Volgende keer trekken we echt meer tijd uit…

Hier kom ik terug met mijn meneer. He will love the place! En dan nemen we ruim de tijd om de collectie / het gamma te verkennen en een gerecht uit de open keuken te proeven.

Boekenwinkels die bewust een andere kaart trekken dan wat (met alle respect) de FNACs en de Standaard Boekhandels van deze wereld doen. You just gotta love them! Boekhandel Paard Van Troje in Gent (en Leuven) doet dit, met verve.

Recent openden ze een nieuwe zaak op de Kouter, waar ze de traditionele boekenwinkel verenigen met een koffiebar. Twee-in-één. Een geschikte plek tevens voor een tijdsluwe lunchafspraak tijdens een conferentie in de Handelsbeurs.

Interieurgewijs geef ik mij meteen gewonnen: veel licht, wit en wat toetsen hout. Sympathieke knipogen ook als een vloertekst à la ‘cross this line – with a smile’ of zoiets, geen nota genomen en helaas niet onthouden.

Qua lunch bieden ze elke dag een soep en een broodje aan. Extreem beperkt dus wat betreft keuze, maar een alleseter als mezelf maalt daar niet om. Ik ga voor de erwtensoep (€ 5), mijn gezelschap kiest voor het broodje met grijze garnalen en tomaat (€ 5). Quasi instant verschijnen onze borden. Een eenvoudige doch lekkere soep met twee sneden donkerbruin brood. Ik lepel met smaak.

Wanneer één van mijn compagnon gaat informeren welke taarten er vandaag verkocht worden, staan er niet veel later een chocoladetaart (€ 3,50) en twee kaastaarten (€ 3,50 – mijn voorkeur) op onze tafel. Het uit de kluiten gewassen stuk bevalt mij. Ik durf zelfs te stellen dat het mij nog net iets meer ligt dan de beroemde kaastaart met speculoosbodem van Les tartes de Françoises. Mijn buurvrouw spreekt van een zure toets, ik onderken dat dat het zal zijn wat mij zo aantrekt.

Uiteraard neem ik nog even de tijd voor de core business van Paard Van Troje: ik snuister tussen de boeken en verlengstukken, voor piepjong, voor volwassen, voor koks, voor liefhebbers van klassiekers. Een degelijk kwaliteitsaanbod dat mij bij een nostalgische gedachte brengt rond De Droomfabriek. Ik herinner mij een droom waarbij kinderen een bepaalde tijd kregen om met een winkelwagentje in een supermarkt rond te snorren en naar believen de kar te vullen met wat hun hartje verlangde. Lees: snoep, want zo werken kindertjeshersenen nu eenmaal. Wel, dit is exact wat ik zou willen doen bij Paard Van Troje. Samengevat zou ik er simpelweg wel kunnen wonen.

Hier kom ik terug. Voor een boek, een kadootje of een lekkere latte macchiato.
Blijkbaar zijn niet alle Trojaanse paarden slecht.

Meer dan twee jaar geleden dineerde ik – in de eerste weken na de opening – bij Volta. Sindsdien niets meer. Tot vandaag, zij het tijdens de lunch. Het begint trouwens ook wat te dringen, want chef en tevens 1/3de van de Flemish Foodies Ollie Ceulenaere concentreert zich binnenkort op zijn nieuwe (eigen) zaak De Avonden.

Enkele weken geleden reserveerde ik online. Het moet mij toch even van het hart dat hun reservatiesysteem niet meteen getuigt van een groot vertrouwen in de mensheid. Online formulier invullen, e-mail ontvangen, bevestigen via link in e-mail, herinneringse-mail ontvangen en nogmaals bevestigen om dat tafeltje toch zeker opzij te houden. Daarenboven vragen ze naar jouw kredietkaartgegevens tijdens deze procedure.

Maar soit. We wandelen tegen 12u45 het nog steeds even smaakvolle pand in een hoek van de Groene Vallei binnen en worden doorheen een mooi gevulde zaal naar ons tafeltje geleid. Even glimlachen als blijkt dat een kennis onze dienster van dienst is. Ja, we willen graag starten met een glaasje cava en kijken voor de vorm nog even naar de menukaart. Waarom zou je in godsnaam à la carte gaan als er 4 snackx en een hoofdgerecht aan € 25 op de lunchers wacht? Verkocht!

De snackx volgen na even zoet te zijn met brood, zoute boter en boter met allerlei zaadjes in (schoon zicht). Gezien we de cava al op hebben, bestelt mijn gezelschap een sherry en ikzelf een glaasje Belgisch wit uit Genoels-Elderen.

We starten met de gemarineerde rammenas met munt. Fris! Vervolgens de fougasse met pompoen, polderhoen en rode ui. Een stevige smaakmaker en bovendien een idee om thuis eens als maagvullend avondmaal te bereiden. De varkensrug gaan we behoedzaam te lijf, maar bevalt verrassend genoeg erg ferm. Afronden doen we met mijn favoriet: de winterstoofpot van aardpeer en spitskool. Een gerecht met erg zuivere smaken, desalniettemin zo hard mijn ding dat er meer dan 100 procenten nodig zijn.

Bij het hoofdgerecht willen we graag een flesje geuze Girardin delen wegens beiden fan van dit zurige bier. De combinatie met de brandade van kabeljauw en het gepocheerde eitje klopt wat mij betreft. Mijn nochtans foodfull disgenoot waagt zich toch aan de vraag of de vis dan in die brandade zit. Ja, luidt het antwoord. Ik vergeef het hem, gezien hij mij overklast in alles wat nog maar een tikkeltje naar rundvlees ruikt… :) Ik ledig mijn bord met smaak: ei en postelein behoren tot mijn favoriete ingrediënten. De gerimpelde aardappelen – papas arrugadas, I assume – zet ik tevens op mijn lijstje van aan te wagen keukenexperimenten. Het flinterdunne sneetje geroosterd brood charmeert. Nooit eerder zo geserveerd gezien en bijgevolg origineel. Geslaagd gerecht!

We passen uiteindelijk voor het dessert wegens wat haast bij de tafelgenoot; ik daarentegen zie een namiddag verlof tegemoet. Een espresso en een latte macchiato (die uiteindelijk tot twee espresso’s macchiato verworden, but who cares) lukken nog wel. Wanneer we met versnelde pas naar buiten wandelen, worden we aan de deur nog geblokkeerd door een fotoshoot waarbij het voltallige keukenpersoneel chef Ollie letterlijk op handen draagt. Benieuwd wie zijn opvolger wordt…

•••

Verder schreef ik recenter (in december 2015) een resto review in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verschijnt als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

Je kan de volledige recensie lezen op de website van Goesting Oost-Vlaanderen.