Zurenborg heeft echt alles, behalve misschien genoeg zaken waar je simpelweg een lekker broodje kunt eten – zoals de Wattman. Daar doen de dames van Koek & Zopie wat aan met hun (ik denk spontaan aan dit adjectief) zotte koffie- en broodjesbar. Ze zijn Nederlands, ze zijn goedlachs en volgens mij ook een beetje prettig gestoord. Heerlijk! Wanneer ik er aankom, beleven deze vrouwen dolkomische momenten tijdens het ruitenwassen. Of ik hier een paar uurtjes kan werken? Geen probleem, de WIFI code is het telefoonnummer… Ik nestel mij aan de toog bij het raam met levendig straatzicht.

Hun kaart en suggesties doen instant watertanden: tot de verbeelding sprekende broodjes en o zo mooie taarten. Helaas (maar ook weer niet helaas) heb ik net een sushi-assortiment achter de kiezen bij Ko’uzi en staat mij ’s avonds een driegangendiner te wachten bij Marcel. Dus zelfs met de beste wil van de wereld heb ik geen honger… Bijgevolg hou ik het bij een drankje: huisgemaakte limonade (€ 2)! De vlierbessen zijn niet voorradig (wegens niet in seizoen of zo), dus ga ik voor de kweepeer.

Verrukt kijk in naar het glas dat naar mijn plaatsje gebracht wordt. Een hoog glas met de kweepeerlimonade, een schijfje citroen en chilivlokken. Op het onderbordje liggen een blauwe bes, een framboos en wat sesamzaadjes verspreid. Wat een oog voor afwerking! Zo’n kleine dingen maken mij gelukkig.

Na een uurtje werken  bekijk ik de kaart nogmaals en ga dan voor de Bionade met vlierbessen (€ 2,8). Dat drankje ken ik uiteraard, maar blijft verfrissend. Het potje olijven dat erbij hoort, verraadt dat deze dames weten waar ze mee bezig zijn. Ik proef groene gemarineerde olijven met verse kruiden (waaronder koriander) en kappertjes. Top!

Een volgende keer zorg ik absoluut voor voldoende maagruimte en dan wil ik die bij voorkeur vullen met een broodje Popeye (spinazie, spiegelei, bacon)!

Na een paar mislukte pogingen staat er eindelijk een diner bij Marcel op het programma, een restaurant waar je alleen al voor het pand komen wil. Op het Antwerpse eilandje, achter de hoek van het MAS. Samen met een foodielicious vriendin. Wij zijn zo van die mensen die eigenlijk al weten wat ze zullen eten vooraleer we binnengaan (leve het internet en zo), maar voor de vorm kijken we toch nog even op de kaart… We passen voor het aperitief, maar vragen wat spuitwater en snoepen ondertussen van de crackers en de gesneden groenten (kerstomaat, radijs, daikon, …) met de tapenade van zwarte olijven.

Het menu Marcel graag (3 gangen voor € 35). Bij voor- en hoofdgerecht krijg je twee opties. Mijn gezelschap kiest de tartaar van kabeljauw en het varkenshaasje. Ikzelf opteer voor de carpaccio van rosé gegaard kalf (Limousin) en gerookte paling met een rauwe venkelsalade, légumaise, limoen en groene kruiden. Qua hoofdgerecht vraag ik de gebakken zalmforel met “Verjus du Périgord”, fijne groentjes, Bouchot mosselen, grijze garnalen en zuring. De bestelling wordt opgenomen. Wij duiken in de wijnen per glas, maar tateren vooral honderuit. Ook terwijl de amuses opgediend worden: iets te zoet met eendenborst (links) en carpaccio van zeebaars (rechts). Verfijnd!

Wijngewijs bieden zowel wit als rood een grenache en die kiezen we toevallig beiden. De mogelijkheden per glas zijn trouwens legio, altijd een pluspunt op restaurant. Want aangepaste wijnen en daarna nog met de wagen rijden gaan doorgaans niet zo goed samen. Het mooi gevulde glas volgt samen met het voorgerecht: de combinatie kalf en gerookte paling werkt. Die venkel en de kruiden maken het compleet. Trouwens echt mijn ding, want venkel en gerookte vis (forel of paling) liggen steeds vaker in mijn koelkast… Aan de overkant bevalt de tartaar tevens.

En dan de hoofdgerechten, waarbij we een volgend en laatste glas wijn bestellen. De vorm van de zalm verrast enigszins, want ik had een typische forel verwacht. Desalniettemin smaakt dit nesse en tegelijk krokant op vel gebakken visje. De zachte smaken van de mosselen, de garnalen en de tomaat worden gecompenseerd door de sterke zuring en de volle puree. Het schuimende sausje verbindt alle ingrediënten. Een bevallig gerecht, als je ’t mij vraagt. Wanneer ik bij de overkant pols, luidt het oordeel ‘lekker doch iets te zoet’.

Voor de derde gang krijgen we nog de optie om kaas te prefereren, mits toeslag. Wij houden het echter bij de jonge kasrabarber met amandel, vanilleroomijs en rozenwater. Een lichte afsluiter die echter iets minder indruk maakt dan voor- en hoofdgerecht, maar dat mag je gerust aan mijn meer gelimiteerde liefde voor zoetigheid wijten. Bij de koffie doen we nog een kleine rekeningprognostiek: mijn disgenoot gokt er knal op (€ 110).

Altijd fijn als je een restaurant buitenwandelt met de idee dat het wellicht niet de laatste keer is. Alleen jammer dat de avond zo in mineur moet eindigen…

Een Antwerpse sushibar die nipt tweede wordt op de World Sushi Cup. Straf! Tijd voor een proefondervindelijke mening. Tijd voor Ko’uzi. Vanwaar de naam? Wel, ik citeer letterlijk dat “Ko’uzi het Engelse cosy (gezellig, aangenaam) met het Japanse kouji (de gistcellen die simpele rijst fermenteren tot geraffineerde saké en shoyu) verbindt”.

Op voorhand bestelde ik een assortiment F, bestaand uit 14 stuks (4 ko’uzi/tartaar, 6 nigiri, 4 maki | € 22,5). Wanneer ik voor een behoorlijk late lunch rond 13u30 in de Sint-Jorispoort aankom, merk ik dat er ook een beperkte mogelijkheid is om binnen te eten. Ik check even of dit nog kan. Geen probleem! Dus neem ik plaats, bestel een glas witte wijn en zie hoe de chaos aan de toog voor mij wordt opgeruimd. Ondertussen kijk ik vol bewondering naar de sushikunstwerkjes in de vitrine, gepresenteerd als waren het taartjes. De zaak ademt wit, licht hout en voornamelijk rust. Net wat ik nodig heb.

Vlotjes verschijnen mijn wijn, het juiste gereedschap en smaakmakers: stokjes, een tang, sojasaus, wasabi in een bolletje gekneed en gekonfijte gember. Het bord wordt gevuld in de koeltoog, maar voor het opdienen nog meegenomen naar de keuken.

Wat ligt er nu op dat bord?

• 4 x maki: 2 x zalm, 1 x tonijn, 1 x komkommer
• 6 x nigiri: 3 x zalm, 2 x tonijn, 1 x scampi
• 4 x creatieve sushi
  • Tataki van zalm met wasabi
  • Grijze garnalen met mayonaise, tomaat en basilicum
  • Tartaar van zeebaars
  • Tartaar van tonijn met krokante quinoa

Stuk voor stuk supervers, smakelijk en o zo oosters licht. De creatieve exemplaren en de afwerking met verse kruiden tillen het geheel tot dat hogere niveau. Een perfecte lunch, helaas – zoals alle sushi – nogal wat duurder dan een belegd broodje of een soep. Ik eet traag en weloverwogen mijn assortiment op. Ongetwijfeld mijn meest indrukwekkende sushi-ervaring totnogtoe. En toch had ik nog net iets meer indruk verwacht…

Ik kan het bijna zelf niet geloven. Maar neen, ik schreef nog geen blogpost over het Lepelblad in het Gentse Onderbergen. Nochtans ben ik er nog nooit onvoldaan buiten gewandeld, integendeel. Zo ook gisterenavond. We hebben er afgesproken met een vriendin en installeren ons aan een centrale tafel in het achterste deel van het restaurant.
Die zwarte Panton chairs zitten comfortabel, doch helaas iets te laag voor de tafelhoogte.

Het gebruikelijke online vooronderzoek verliep deels gehandicapt, want de menukaart op hun website vertoont op Mac vreemde lijntjes in plaats van gerechten. Ter plaatse merk ik dat hun kaart ook lichtjes gewijzigd is, al blijft het basisidee hetzelfde. Enkele slaatjes, pasta’s en vlees of vis. Aangevuld met dagelijks een aantal suggesties. Inmiddels bestellen we cava als aperitief. De coupkes verschijnen al snel voor de dames en worden tot het boordje gevuld, de heer krijgt een Vedett. Daarnaast komt een potje met gemarineerde olijven zoals ik ze graag heb: erg kruidig en met verse koriander.

Tegen mijn gewoonte in lukt het mij niet meteen om een keuze te maken. Uiteindelijk beslis ik om de tajine met kip, groene olijven en gekonfijte citroen (€ 14,50) van het suggestiebord te bestellen. Mijn beide compagnons vallen voor het gemarineerd kipspiesje ‘yakitori’ met groenten, soja en rijst (€ 15,50). Wanneer we onze bestelling aan de ober doorgeven, meldt hij tot mijn spijt dat de tajine uitverkocht is. Wat nu? Snel beslis ik dan maar om voor een andere suggestie te gaan: roodbaars met groene asperges, courgette en broccoli (€ 18,50). En dat nadat ik tegenover mijn vriendin net nog een preek afstak over hoezeer groene asperges nu niet in seizoen zijn…

Na even tateren verschijnen de borden. Ik ben echt in de wolken!

Wat een prachtige compositie op een doordeweekse woensdag: een groot wit bord met krokant gebakken groentjes (groene asperges, broccoli, courgette, wortel), daarop een mooi stuk roodbaars, afgewerkt met postelein, een crumble van bruin brood en een groene salsa. Verder verschijnt nog een kommetje met gebakken aardappelpartjes. Simpelweg perfect! Ik heb geen moment spijt van mijn verplichte schotelwijziging… Licht, oogstrelend, met nog net voldoende ruimte voor een dessert achteraf.

Na een beperkt incident met weerspannige sojasaus eten ook mijn tafelgenoten met smaak. Het proevertje bevestigt dat. Ik hoor een minieme kritiek onder de vorm van ‘iets te zout’, maar de lege borden onderstrepen enkel de algehele tevredenheid. Zij drinken samen een karaf rode wijn. Ikzelf lust bijzonder graag Pouilly Fumé en merk tot mijn verrukking dat ze die per glas (€ 5) aanbieden. Even later komt de dienster jammer genoeg melden dat die niet meer voorradig is… Tweede maal op één avond! Het geluk is niet aan mijn kant. Zonder morren bestel ik een glas Sancerre (€ 4,80) in de plaats. 

Qua dessert kies ik voor tarte tatin (€ 6), mijn vriendin voor bolletjes speculoos- en cuberdonijs. Geen spectaculaire tatin, maar best lekker. Wel jammer dat het opwarmen niet in de oven gebeurd is, met een slappe bodem tot gevolg. Afsluiten doen we met een verse muntthee, Chinese gunpowder thee en ijsthee.

Mezelf verwijtend dat ik hier te weinig kom, wandel ik de Onderbergse avond in.

Mijn schoonouders kregen met Nieuwjaar van ons een eetbon bij De Fonderie in Ieper. Voor mijn verjaardag schonken mijn tantes hetzelfde. Ideaal! Dan gaan we gewoon samen. Alzo wandelen we op een zaterdagavond samen met schoonmama en -papa het stijlvolle restaurant in een voormalig pakhuis (?) binnen. Dat mijn zus er diezelfde avond ook dineert met vrienden is puur toeval.

We bekijken de uitgebreide kaart met vooral klassiekers (al dan niet met twist). Mijn oog valt in eerste instantie op de ossobuco op Milanese wijze met tagliatelli (€ 27). Al twijfel ik nog tussen de risotto met gamba’s en de zalm of de kabeljauw. De mannen zijn inmiddels gezwicht voor de filet pur (€ 28), met peperrroom- en champignonsaus. Schoonmams wil graag het lamskroontje (€ 28) proeven. Ik besluit om bij mijn eerste idee te blijven.

We klinken met een royale cava op ons uitje samen. Het ideale moment om even rond te kijken: de kleuren zijn voornamelijk wit en zwart. Je merkt dat hier iemand met smaak – en met voldoende budget – over het interieur besliste. Om het wachten op het eten wat aangenamer te maken, verschijnen enkele amuses: gefrituurde scampi met currymayo, panna cotta van geitenkaas en witloofsoep. Stuk voor stuk voortreffelijk!

Het restaurant zit ondertussen quasi volledig vol, maar het personeel bedient gezwind alsof ze niets anders gewoon zijn – wat wellicht zo is. Niet veel later komen de borden. Iedereen gromt tevreden bij de eerste aanblik. Onmiddellijk vallen de ruime porties op: mijn schoonmoeder krijgt een volledig lamskroontje (9 beentjes) en ikzelf maar liefst twee kalfsschenkels. Twee! Ik vraag mij af of iemand ooit geklaagd heeft dat één kalfsschenkel onvoldoende is, maar dat lijkt mij nochtans een iets normalere hoeveelheid voor ossobuco. En dan verschijnt de tagliatelli, ik schat een kleine 200 gram gekookte pasta. Hoezeer ik ook geniet van de malse ossobuco, veel verder dan de helft van mijn bord geraak ik niet. Rondom mij gaat het iets vlotter, maar de stempel ‘royaal’ geldt zeker voor alle gerechten. Extra punten trouwens nog voor de afwerking: die zuring en bieslook op mijn vlees, de tomatenblokjes en parmezaan op de tagliatelli getuigen van oog voor detail.

Bij het eten drinken we overigens een prima rode wijn: een Portugees, waarvan ik mij het aantrekkelijk ontworpen etiket nog herinner doch de naam helaas niet.

Geen wonder dat De Fonderie op behoorlijk korte tijd erg populair geworden is in Ieper. Geen wonder dat mijn ouders hier graag komen. De prijzen liggen eerder hoog, maar eens je merkt dat je hiervoor (misschien zelfs te veel) waar krijgt…