Afgelopen zomer verhuisde ik richting Mariakerke na acht fijne jaren in de Bijlokevest. In het begin moesten we het horecagewijs doen met De Hopduvel (later helaas de dieperik in verketend door de Amadeus eigenaar), een tijdje De Scheve Lavabo en niet te vergeten de nogal nabije De Frietketel. Tegenwoordig blijven de eetopties groeien: Robot, Mouss’tafel, De Walrus, Bistro Bijloke en KASK Café. Dat laatste adresje testte ik gisteren uit met een ex-collega die nu ook in Gent werkt.

Dit bijzonder leuk ingerichte eetcafé met groot terras op de Bijlokesite maakt wel degelijk deel uit van het KASK – langweg de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten. Maar gelukkig beperken ze de toegang niet tot studenten. Na een wandeling door prachtige gangen komen we aan en dan blijkt een nogal tegenvallende rij wachtenden ons voor te zijn. Toeme! Gelukkig hebben we best wel wat te vertellen en zo ook voldoende tijd om te beslissen of we voor de suggestie van de dag (gevulde paprika met bulgur) of toch iets anders gaan. Uiteindelijk kies ik voor een toast met hummus van kikkererwten (tarara!), flageolets en gepocheerd eitje (€ 7). En een huisgemaakte gemberlimonade (€ 2,2) graag! Wanneer ik mijn keuze doorgeef aan de kassa, hoor ik de dames achter de toog onderling zeggen dat de flageolets op zijn. Aan mij wordt het niet doorgecommuniceerd, maar ik vang wel op dat er dan whatever anders in de plaats komt. Spannend!

Blijkt dat ik de minst tijdefficiënte keuze gemaakt heb… Intussen passeren talloze soepen, broodjes (ook dat van mijn compagnon met gehaktbrood), slaatjes en dagschotels. Een gepocheerd eitje vraagt wat tijd, dat besef ik en die tijd heb ik gelukkig! Het lijkt mij een sympathieke bende, die dames van KASK Café. Doch chaotisch, het moet gezegd.

We installeren ons aan één van de kleurrijke tuintafels. Ik nip eerst even van mijn limonade. Mmmmm! Niet zo sterk smakend als het Britse ginger beer, maar toch een topdrankje. En dan wordt het tijd om aan dat al even kleurrijke bordje te beginnen. De flageolets zijn vervangen door auberginekaviaar, ik klaag absoluut niet. Een gepocheerd eitje werkt de meest eenvoudige maaltijd steevast perfect af – al wil ik eenvoudig in dit geval niet in de mond nemen. Vers, smakelijk, eerlijk, leuk, fris, gevarieerd lijken mij beter geplaatst. Echt wel mijn ding! Dat ik deze plek niet eerder ontdekt heb…

En dat uitzicht op de moderne nieuwbouwblok die zo mooi contrasteert met het oude Bijlokegebouw krijg je er gewoon bij. Zouden ze trouwens tijdens de schoolvakantie open blijven bij KASK Café? Graag, dames, graag.

De gevel van Le Petit Grill in de Gentse Vrijheidslaan trekt niet meteen de aandacht en dat is nog een understatement. Wel, ik verklap jullie nu al: ze krijgen van mij de medaille voor prijs-kwaliteitkampioen in Gent en omstreken. Never judge a restaurant by its facade, of zoiets! Je kan er zowel Frans als Thais eten, een gevolg van het gemengd huwelijk van de uitbaters (mijn assumptie, ik heb het niet geverifieerd). Wij bespreken op de heenweg welke weg we zullen opgaan en zijn het al snel eens over de meest oostelijke. We krijgen een tafel in dit piepkleine zaakje (maximum 20 couverts) en de kaart, maar de keuze is zo gemaakt. Graag tweemaal het Thais menu (aan € 20 per persoon).

Apero “Americano”

Mini huisgemaakte loempia’tjes en scampi fritti (twee sausen)

“Yam Kai pet Thai” (salade met kippereepjes en eend)

“Kai Pad Prick” (kip met pikante groentjes)

“Koeng Choetjee” (gamba’s in een rode cocoscurrysaus)

Je vraagt je vooral af of je niet tussen bepaalde gerechten moet kiezen. Neen dus, je krijgt het allemaal… Te starten met die Americano (vermouth, nog iets en huislikeur) en een bordje met olijven, augurken en kaasblokjes. We bestellen alvast een fles spuitwater met het vooruitzicht op een pikante maaltijd.

Het menu wordt in twee delen opgediend: eerst de gefrituurde hapjes enerzijds en de salade anderzijds. De loempia en de scampi zijn overduidelijk huisgemaakt, het begeleidende slaatje legt het Franse bruggetje en in de sausjes wordt gretig gedipt. De salade met kip en eend slaat meteen in als een bom: wat een smaak! Ondertussen hebben we bij de eigenaar nog even gepolst welke wijn hij in huis heeft: allerlei, luidt het antwoord. Maar hij raadt ons een Griekse rode wijn aan, de laatste 15 jaar heeft hij namelijk ondervonden dat Griekse rode wijn perfect combineert met de Thaise keuken. Wij volgen zijn tip, bevestigen dat de combinatie werkt en zijn verrast over de democratische € 15 die deze fles kost.

De eerste honger is alvast gaan liggen en dan volgen nog twee gerechten in het gezelschap van een ruime kom rijst. We starten met de gamba’s in rode curry en die zijn simpelweg verrukkelijk! Ik heb wel een vreemd incident voor met één bepaalde gambakop: wanneer ik die probeer uit te zuigen (wat ik altijd bij gamba’s en scampi doe als ze mee in de bereiding zitten), blijft er iets hangen aan mijn tong. Het duurt zeker meer dan een halve minuut vooraleer ik er in slaag om dat ding te verwijderen. Pijnlijk!

De kip smaakt evenzeer. Een pittig gerecht met veel bloemkool, broccoli, paprika en de onvermijdelijke Thaise basilicum.

We moeten echt onze uiterste best doen om alles op te eten, maar slagen er mits enig gepuf toch in. Wat een ongelofelijk lekker menu voor ongelofelijk weinig geld! Tijdens ons diner houden we ook de andere bordjes die voorbijkomen strak in het oog: scampi in de look, entrecote, … Het ziet er allemaal meer dan in orde uit. We ledigen onze flessen water en wijn en kloppen af op € 61 (cash of kredietkaarten aanvaard).

Jawel, ze zien ons hier nog terug! Voor Frans, voor Thais of voor Griekse wijn. En dankjewel aan collega Els voor de wederom voortreffelijke restotip…

Tijdens mijn VMMa periode was ik er al een aantal keer geweest, vreemd genoeg zonder blogpost tot gevolg. Dat wil door de band genomen niet veel goeds zeggen, maar na mijn derde bezoek besluit ik om dan toch maar een postje te plegen over Chatho in Vilvoorde. Al is het maar om nog even mijn rillingen bij vernederlandste Franse restaurantnamen te ventileren. Onlangs zag ik zo nog Poer Voe – brrrrr, de horror!

We hebben er afgesproken voor een reünie met ex-collega’s, allemaal ooit deel van het digitale media team bij VMMa. Met een groep van meer dan tien vraagt men al eens om een beperkt aantal gerechten op voorhand te kiezen, zo ook bij Chatho. Blijkbaar is quasi iedereen in een gezonde en zomerse bui, want de zwaardere vlees- en visgerechten blijven links liggen en het zijn slaatjes all over the table.

Maar eerst tijd voor een aperitief! Die van het huis is een Martini Royal, maar ik hou het bij een roséwijntje… Wat mij betreft een drankje met enorm veel zon in. Enkelen bestelden bruschetta als voorgerecht en die worden broederlijk / zusterlijk gedeeld.

Als slaatje opteerde ik (eerlijk gezegd na onproportioneel lang twijfelen) voor de salade Chatho met zeevruchten voor € 14. Een tricky keuze, dat besef ik… Want zeevruchten durven nogal eens uit een zakje of een pakje te komen in plaats van rechtstreeks bij de vismijn/boer gehaald. Maar een mens moet al eens durven in het leven. Uiteindelijk blijkt het een slaatje dat er voor een keer mooier uitziet op de foto dan in werkelijkheid! De zeevruchten zijn grijze en roze (*neusophaling*) garnalen, scampi en een gamba. Verder wordt het geheel afgewerkt met gerookte zalm en viseitjes op een toast.

Wat kan ik daar nu over zeggen? Ze doen wellicht hun best bij Chatho: jonge uitbaters, vriendelijke bediening, … En toch snap ik niet dat als je op een zwoele voorzomeravond op voorhand weet dat je sowieso een vijftiental slaatjes moet serveren, niets anders dan verlepte sla in huis hebt. Een afknapper, of is dat een te flauwe woordspeling?

Anyway, toch een dikke dankjewel aan Nikki die de ondankbare taak heeft om dit altijd te organiseren. Het is in de buurt van Vilvoorde niet gemakkelijk om een plek te vinden waar je met een 15 à 20 personen gezellig, democratisch en eerlijk lekker kunt eten… Alle tips welkom, want er volgen ongetwijfeld nog reünies!

In de Embarcadero buurt van San Francisco met z’n vele pieren vind je EPIC Roasthouse, een plek waar dus vooral geroosterd wordt. De gemiddelde mens en in het bijzonder man (ja, ja, cliché en zo) denkt wellicht aan een hoogwaardig stuk rundvlees: dry aged, van een bijzonder ras, misschien gedeeld met iemand anders. En toch heb ik zin in vis…

De opties zijn sint-jakobsvruchten (at ik een paar dagen voordien al), marktvis = zalm (at ik tevens een andere dag voordien) en een in de houtoven geroosterde volledige vis = forel. Het gerecht luidt voluit ‘wood oven roasted whole fish, fava bean pesto, braised baby fennel, wild ramps and Meyer lemon’. Dat die ‘wild ramps’ wilde uien of lenteuien zijn, weet ik ondertussen. De ‘Meyer lemon’ moet ik daarentegen even googlen, maar blijkt een citrusvrucht afkomstig uit China te zijn. Om te delen met de anderen aan tafel worden nog een aantal sides besteld: ‘grilled California asparagus, sauce bernaise’ en ‘sautéed spinach, garlic confit’. Als koolhydraten – even vergeet ik alles wat ik van Pascale Naessens leerde – vraag ik ’truffle whipped potatoes’.

We wachten af met een voortreffelijke witte wijn en wat brood. Verbazend snel voor zo’n grote groep die à la carte eet volgen onze borden…

 Uit de foto kun je het misschien niet meteen afleiden, maar de forel heeft absoluut andere afmetingen dan het visje dat wij hier in België kopen… Echt een stevig beest! De vis smaakt super en is mooi geroosterd. Het dikste stuk van de vis (vlakbij de kop) is helaas net niet gaar genoeg, waardoor het vlees niet goed van de graat komt. Gelukkig enkel op die beperkte plek… De inkepingen in het vel maken het fileren wel moeilijk, wat iemand uit het gezelschap terecht opmerkt. Maar eigenlijk wil ik geen kritiek geven, want deze forel en alles er rond is zo hard mijn smaak. Vis uit de oven, de venkel, de andere groenten. Ook de bijgerechten zijn simpelweg hemels: nog mooi beetgare gegrilde asperges met een luchtige béarnaise en heel kort gestoofde spinazie. My type of food! De aardappelen met truffel blijken lekkere puree doch eigenlijk overbodig bij dit gerecht te zijn.

De ‘whole fish’ bevalt mij dus enorm, zo enorm zelfs dat ik de rest van de avond met buikpijn rondloop. Veel te veel te veel gegeten… Dan denkt een mens eens voor licht te kiezen! Gelukkig volgt er nog een avondwandeling langs het water. Goed in- en uitademen, en vooral voornemen om het in België terug lichter aan te pakken.

Een lichtjes misleidende titel, dat geef ik toe… Aan het strand van Oostende is tegen de naambedwelmde schijn in een eetadresje op de Zurenborgse Dageraadplaats. Uiterlijk ziet het er alvast in orde uit: veel kleurtjes, die onder meer terugkomen in het Fermob tuinmeubilair (#WANT), de krijtborden en de menukaart. Je kan onder de bomen op het plein zitten, waar ze grappig genoeg een soort anti-vogelprikkers en een vogelverschrikker in de vorm een – tarara – vogel op de takken geplaatst hebben. We vragen ons meteen af of dat dan in een horecacatalogus zou staan, en onder welke categorie?

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat wij op dit terras terechtkomen, omdat de vaste (maandag)waarde in de buurt – zijnde Dôme Sur Mer – toch niet open blijkt. Omdat we er niet meteen uit zijn wat we graag willen als lunch (iets licht of zo), starten we alvast met een drankje: een cava voor mijn gezelschap en een glasje sauvignon voor mezelf. Wanneer de dienster bij de vraag naar nog een glas meteen herkent dat het om de sauvignon gaat (een chardonnay en de niet-gespecifieerde huiswijn waren de andere witte opties), trek ik een ‘Chapeau!’ lip. Ze verklapt evenwel dat ze het herkent aan het type glas, blijkbaar worden alle witte wijnen in een specifiek glas geserveerd.

We bestellen twee tapas: bruschetta (basilicumolie en manchego – € 5) en gegrilde portobello paddenstoelen (gevuld met geitenkaas – € 7). Daarna beiden de tandoori wrap (gemarineerde kip, yoghurt, koriander – € 13).

De tapas worden geserveerd en om de één of andere manier ontgoochelen ze mij beiden bij het eerste aanzicht. Ja, ik had manchego gelezen op de menukaart. Maar ik had toch iets sappigers dan een sneetje kaas verwacht op die bruschetta. Ja, portobello’s zijn onovertroffen paddenstoelen. Maar hoe onbescheiden ook, ik maak ze thuis lekkerder klaar dan zo vol te spuiten met een eentonige geitenkaascrème.

De wraps volgen en in eerste instantie verwondert vooral de hoeveelheid. Hoe moet ik dat in hemelsnaam nog naar binnen spelen? Voor mij ligt een stevig gerolde wrap in twee stukken, een portie tacochips en wat rauwkost De smaak van de wrap zit goed, maar mocht voor mij nog iets meer uitgesproken zijn… Prijs-kwaliteit dus een prima deal. Wanneer ik bij het afdienen nog een opmerking over de forsheid maak, laat de dienster het woord ‘doggybag’ vallen. De dag dat ik dat durf / wil vragen, moet toch nog uitgevonden worden… Le huitième jour, of zo?

Bij ‘Aan het strand van Oostende’ eet je eenvoudig (lees: met weinig verfijning) op één van de leukste pleinen van het land. Het moet trouwens erg lastig zijn om daar tussen al die horecazaken boven de middenmoot uit te toornen. De basisinsteek en het kader zijn er, nu nog dat extraatje in de smaak van de gerechten zelf…