Tegenwoordig kom ik door mijn huidige en een contact uit mijn vorige job regelmatig in Leuven. Na Meating Room en Botaniq was deze week het lang-naar-uitgekeken Trente van chef Kwinten De Paepe aan de beurt. De naam spreek je uit zoals dertig in het Frans en niet op z’n Italiaans – zoals ik eerst dacht, dertig in het Italiaans blijkt ’trenta’ te zijn.

Trente ligt in de Muntstraat (zo’n beetje de Leuvense Beenhouwersstraat) middenin een overvloed aan andere restaurants met terrassen. Het valt trouwens op hoeveel sushi spots er in Leuven zijn! Wij kiezen ondanks de zomerse avond toch voor een tafeltje binnen in het smalle pand met een stijlvol en tegelijk eigentijds (sfeer 2010 of zo) interieur.

Mijn alcoholdieet gaat nog steeds door, dus vraag ik naar de alcoholvrije opties als aperitief en een tomatensap lijkt mij wel wat… Mijn gezelschap doet voorlopig mee en we spicen onze drankjes met selderijzout, tabasco en worcestersaus. Intussen bestuderen we de menukaart en besluiten voor zes gangen (€ 70) te gaan. Bij de apero krijgen we tevens twee hapjes geserveerd in leuk servies dat blijkbaar samen een potje vormt. De toon is met de geitenkaas en de zeebaars meteen gezet: fris, hedendaags, smaakvol.

hapje 1 – geitenkaas in as, olijf, gebarbecuede aubergine

hapje 2 – zeebaars, selder, zeekraal

Tegenover mij wordt met graagte ingegaan op het aanbod om de aangepaste wijnen per half glas (€ 3,50) te drinken. Over de ganse lijn merk ik enthousiasme over de wijn en hoe die samengaat met de gerechten. Ik ruik af en toe, luister naar de uitleg en zie dat de meeste soorten (vooral wit en dessert) erg fris geserveerd worden. Zoals mijn papa en mijn wederhelft het graag zouden hebben!

sardien, courgette, tomaat, basilicum en feta
De eerste keer dat ik sardine op deze manier eet: bereid als een ceviche.
Bijzonder apart en toch geslaagd! De feta ontgaat mij wel.

zalm, appel, pistache en zilverzuring
We zijn het er beiden over eens dat zalm ondanks z’n alledaagsheid een verdomd lekkere vis is. Perfect fondant – en dus traag en op lage temperatuur – gegaard en van hoge kwaliteit. Het contrast tussen de zure appel en zilverzuring (een bepaald type zuring), de nootsmaak van de pistache en het zachte schuimsausje werkt.

dorade, kokkels, couscous, aioli en Marokkaanse vissoep
Omwille van dit gerecht opteerden we voor de zes in plaats van de vijf gangen. Dorade bestempel ik als een edele vis en kokkels kunnen mij altijd bekoren. Bovendien leren we van chef Kwinten – die vaak zelf gerechten komt opdienen of zelfs nieuw bestek leggen – dat de échte aioli niet alleen een soort mayonaise met look is, maar tevens aardappel bevat. Met de handgerolde couscous en de gemarineerde venkel brengt hij een bord met een mooie selectie van mijn favoriete ingrediënten.

rib eye, ajuin, migas en waterkers
In eerste instantie valt mij de stevige portie rundsvlees op. De verschillende bereidingen met ajuin spreken mij aan; de tevens copieuze compôte met stip op één. Door de waterkers krijgt het gerecht verder een frisse, grasgroene touch. Wat die migas is, blijft zelfs na wat googlen nog onduidelijk. Ik veronderstel dat het om dat broodkruim gaat…

oude mimolette, butternut, abrikoos en zoute praliné
Verrassend dat het kaasgerecht niet van een plankje vertrekt! Integendeel, we krijgen een visueel aantrekkelijke gang. Toch dien ik eerlijk te zeggen dat dit het eerste bord is waar ik niet volledig van overtuigd ben. Het geheel vind ik iets te plat. Ik proef en denk: “Ja, und?”… Al doet de zoute praliné wel moeite om mij een afdoend antwoord te geven.

chocolade, braambessen, rode biet en viooltjes
We ronden af met donkere chocolade en bijhorend andere ingrediënten met allesbehalve een lichte teint: braambessen, rode biet en dieppaarse viooltjes. Het proeft als een voorsmaakje van de herfst en dan wel een opmerkelijk lekker voorsmaakje.

pralines met (van links naar rechts) praliné, lavendel en papayachutney
Eerst denk ik: “Van elke praline één stuk, want ik heb vandaag wel al ruim gezondigd! Niet met alcohol, wel met brood, boter en zoetigheid…”. Maar na de praliné weet ik dat ik daarmee dit geslaagde culinaire avontuur wil afronden en dwangneuroten als ik dienen dat dan in een patroon af te werken: praliné, lavendel, papaya, papaya, lavendel, praliné. En nu maar hopen dat die prachtige zoute smaak nog lang blijft hangen!

Ik snap volkomen waarom Pieter Jelle hier graag naartoe komt… De professionele en tegelijk ongedwongen sfeer bekoort mij tevens. Het hoogstaande menu insgelijks.

En waarom Trente, waarom dertig? Misschien omdat de chef dit restaurant op z’n dertigste opende? Het huisnummer is het alvast niet, want dan zou het Trente-Six heten. Schoon getimed om hier voor het eerst als dertigjarige te dineren…

Eerlijk gezegd twijfelde ik even of ik wel zou bloggen over dit Italiaans restaurant in Zelzate. Omdat het nogal gemiddeld was, mijn vriend met een uitgestreken gezicht zei “We moeten hier zeker nog eens terugkomen!” en daarna in lachen uitbarstte. Omdat we er heen gingen met zo’n verdomde Vivabox ‘Pasta voor twee’ in de handtas. Het zou misschien als ondankbaar kunnen overkomen tegenover de familie van wie ik die Vivabox kreeg voor mijn verjaardag en een ondankbaar wicht wil ik helemaal niet zijn.

Maar eerlijk duurt het langst, toch?

Dus, vorig weekend reserveerde ik via e-mail bij La Calabria. Het eerste idee was om naar Testa Rossi in Vilvoorde te gaan, een Italiaan waar ik al vaker met smaak at tijdens mijn VMMa-periode. Maar daar bepalen zij wat je met die Vivabox moet eten en in Zelzate niet. We rijden dus op een vrijdagavond 20 kilometer langs de R4 om in het bezwaarlijk charmant te noemen Zelzate (sorry richting inwoners) te landen.

Eens aangekomen in de eenvoudig en lichtjes kitscherig ingerichte zaak zitten al een paar tafeltjes vol, maar het gros van de eetgasten volgt na ons. De uitbater komt met de kaart, weet dat we Vivabox-klanten zijn en steekt van wat met een ganse uitleg waarvan ik de helft eigenlijk niet wil weten. Soit, in principe mogen we alles kiezen: pasta tot € 14, pizza zonder opleg en van de rest (vlees, vis of menu’s) gaat er telkens € 10 per persoon af.

Een uitgebreid menu past niet in mijn dieet, desalniettemin twijfelen we nog over een Antipasto Calabrese (€ 12,50) om te delen. De dienster bevestigt echter met veel overtuiging dat het om een grote portie gaat en dat we dat beter niet doen als we geen grote eters zijn. We grinniken uiteraard bij zoveel niet-commerciële eerlijkheid en bestellen beiden de A le Cozze e Vongole in Rosso (mosselen en palourdes in getomateerde roomsaus). Spaghetti, tagliatelle of penne? Tagliatelle graag! Dit gerecht kost meer dan € 14, mits een kleine opleg vormt dat geen probleem.

Daarnaast vraagt mijn vriend een karaf rode huiswijn (€ 10) en ikzelf San Pelligrino en tonic. Wanneer de wijn wel erg warm blijkt, brengt de serveerster gedienstig een ijszak om de karaf wat af te koelen. Intussen verschijnen op tafel ook brood (afgebakken kleine diepvriespistolets), een schaaltje groene olijven en voor elk een toastje met rode pesto.

Behoorlijk vlot volgen ook onze gerechten: links op het brede bord ligt een royale hoop mosselen en palourdes, rechts de tagliatelle met tevens wat schelpen door gemengd. Op het eerste zicht een ietwat ruwe doch copieuze pasta. Over de tagliatelle kan niet geklaagd worden, maar over de schelpen wil ik toch wat kwijt. De mosselen zijn bijzonder taai, dus ofwel zijn ze niet vers ofwel dobberen ze al veel te lang in die op voorhand bereide saus. Erg zit trouwens ook een lichtjes kwalijke smaak aan. De palourdes vallen beter mee, helaas bleven al te veel schelpen (vooral bij mijn wederhelft) gesloten. Tot overmaat van ramp voegde de chef nog een diepvriesmengeling zeevruchten aan dit gerecht toe: nog minder smaakvolle mosselen, voze roze garnalen, stukjes “krab” en inktvis. Waarom? Een pasta met schelpen en een saus staat tenslotte op zich!

Uiteraard besef ik dat het een risico is om iets met een teer ingrediënt als schelpdieren te bestellen bij een gemiddelde Italiaan waar je nog nooit eerder geweest bent. Wellicht was een eenvoudige pasta carbonara, arrabbiata of boscaiola een meer berekende keuze… Even was er toch de vrees, maar gelukkig ben ik er niet ziek van geweest.

We gniffelen nog wat verder en leggen uiteindelijk € 19,10 voor de drank en de duurdere pasta bovenop onze Vivabox. Mijn gedachte bij het buiten gaan? Afschaffen die Vivabox-handel! En nogmaals sorry aan de schenkers boordevol goede bedoelingen…

Een restaurant dat tevens een uitgaansgelegenheid is, waar je met andere woorden recht van de tafel naar de dansvloer kan: dat is BAAR. Een restaurant met een topinterieur (West-Vlamingen denken nu meteen aan die meubelzaak langs de grote baan in Izegem) van de intussen vermaarde Lieven Musschoot en Piet Hein Eek: dat is BAAR. Een restaurant waar ze tevens een tweegangenlunch serveren aan € 17: dat is BAAR. Tijd om een proefkonijn te mobiliseren en via e-mail te reserveren voor een donderdagse lunch!

Het is geen evidentie om BAAR niet voorbij te lopen in de Lange Violettestraat. Zonder groot uithangbord of iets in die trant en donkere ramen aan de gevel ligt het wel erg subtiel ingebed. We stappen binnen, lopen door het eerste bargedeelte langs een lange toog naar de tafels achteraan. Daar staan er slechts vier gedekt (2 x 2 + 2 x 4) en later blijkt dat zelfs dat er nog voor de helft te veel waren.

De lunch checkte ik naar goede gewoonte op voorhand (via hun Facebookpagina).

VG:: Coeur de boeuf tomaat, mozzarella, bruschetta
/ Gemarineerde zalm, granny smith, roquette, citrusgel

HG:: Roastbeef, zilverui, ovenpatatjen, bioboontjes
/ Linzenburger

Mijn gezelschap gaat twee maal voor de eerste optie en ik voor de tweede. Als aperitief vraagt hij een glas witte Chardonnay. Ik hou mij met een ginger ale van Fever-Tree aan mijn alcoholdieet. Om nog wat kilo’s te verliezen, niet omdat ik iets blijds verwachts (zoals sommige mensen – wellicht logischerwijs – vermoeden). Daarnaast bestellen we nog een liter spuitwater, dat wordt (wel te warm) opgediend in een brede fles met DRINKBAAR op. Je kent mij, zo’n woordgrapjes kan ik erg appreciëren.

Nu wordt het even wachten geblazen. We zijn in totaal met vier eetgasten en de gerechten lijken nochtans niet al te complex. Intussen krijgen we wel een soort rode wasabinootjes, brood en olijfolie. Ik probeer er zoveel mogelijk af te blijven, want het zijn de kleine dingen die het verschil maken tijdens een dieet. Dan komen de verzorgde borden: voor mij gemarineerde zalm met Granny Smith, komkommer, rucola, vlierbloesem en citrusgel. Verzorgd en tegelijk een tikkeltje slordig gepresenteerd, lekker en tegelijk niet bijster indrukwekkend van smaak. Het voelt voor mij een beetje aan als net niet… Misschien ben ik te streng, maar wellicht worden mijn verwachtingen de hoogte in gestuwd door de hoge lat van het interieur.

Daarna oefenen we opnieuw geduld uit voor het hoofdgerecht. We zijn om 12u20 aangekomen, hebben quasi meteen besteld en krijgen toch pas een uur later de tweede gang. Dat is simpelweg te traag voor een lunch. Wat moet dat geven als de zaak vol zit?

Opnieuw kunnen we echt niet klagen over het eten: aan weerszijden van de tafel mooi gepresenteerde gerechten in meer dan voldoende ruime porties. Ik krijg een burgerbroodje met daarop een duidelijk homemade linzenburger, daarnaast een erg pittige en opnieuw duidelijk homemade ketchup. Verder in de oven gebakken aardappelschijfjes, wat zilveruitjes en een takje affilla cress voor het oog dat ook wat wil. In een kommetje apart komen nog bioboontjes, die – samen met de aardappelen en de zilveruitjes – ook terugkeren in het rosbiefgerecht. Ik eet met smaak, nog meer smaak zelfs dan tijdens het voorgerecht. Insgelijks aan de overkant. En extra bonuspunten overigens nog voor het servies dat de erg geslaagde lijn van het interieur volgt!

Samengevat krijg je voor die € 17 zeker en vast een waardige lunch in een fantastisch kader. Alleen jammer dat zo weinig mensen de weg naar BAAR vinden over de middag, waardoor de zaak nu nog wat schwung mist… Het tempo moet verder écht omhoog! Meer volk bedienen in een kortere tijdspanne, dat is de uitdaging waar BAAR tegen aan kijkt. En als mijn alcoholdieet voorbij is, kom ik ’s avonds nogmaals terug voor de blijkbaar prima gin tonics (als ik de Foursquare tips mag geloven) en wie weet wel wat danspasjes.

Nog even melden dat BAAR mij tot slot een toplocatie lijkt voor (bedrijfs)feestjes! Al weet ik niet of ze daar into zijn en blijkt parkeren niet evident in die buurt. Afhuren die handel.

•••

En die mooie banken van Piet Hein Eek zijn nét een tikje te hoog om aan een tafel te zitten en te eten… Daar maakte mijn gezelschap grappig bewijsmateriaal van!

Eten tijdens de Genste Feesten… Je komt al snel uit bij een Spitburger of andere kraampjesfood, of bij initiatieven als ’t Mosselkot. Wij hebben echter zin een écht restaurant, met een terras, zonder tourist trap intenties en daarom bij voorkeur net iets buiten de feestenzone. We fietsen voorbij een paar lege tafeltjes (wellicht door die 15 druppels regen) op het terras van Clochard De Luxe. Bingo! De afgelopen dagen waren we er al een paar keer voorbijgekomen en steeds zag het er gezellig uit aan dat huis op de hoek van de Ottogracht en de Gelukstraat met z’n groene klimplant tegen de gevel. Clochard De Luxe staat trouwens al een eindje op mijn restolijstje en een eerdere reservatiepoging draaide wegens volzet op niets uit.

De druppels worden van onze tafel geveegd en we krijgen de (drank)kaart. Wat er te eten valt, lezen we op het krijtbord: rundscarpaccio, gegrilde gamba’s, salade geitenkaas, zalm, filet mignon of côte-à-l’os, … Ik beslis meteen: voor mij graag de zalm met béarnaisesaus (€ 18,5), mijn wederhelft doet mee. Laven doen we ons aan een karaf witte wijn (€ 12,50 voor 50 cl) en een flesje spuitwater.

Het duurt wel even, wat doet vermoeden dat alles hier vers bereid wordt. Intussen genieten wij van het Parijs aandoende sfeertje: een klein tafeltje op een trottoir, (feestende) mensen die voorbijwandelen, in de verte gedichten uit het raam van een poëziecafé, muziek, stedelijk geroezemoes, … Zo zou ik eigenlijk wel een ganse avond van hun meer dan correcte huiswijn kunnen nippen!

Dan verschijnen onze grote witte borden met daarop een mooi krokant en tegelijk ‘nes’ gebakken stuk zalm en een fris slaatje. Daarnaast volgen nog drie kommetjes: luchtige béarnaise, goudgele frietjes en homemade mayonaise. Mijn vriend en ik zijn het er roerend over eens dat Clochard De Luxe prijs-kwaliteit prima scoort. Alles is bereid volgens de regels van de kunst en bijgevolg eerlijk lekker!

Wat wil een mens nog meer tijdens de Gentse Feesten?

Een paar weken geleden op gepaste wijze geopend met burgemeester, lint en schaar. Bijgevolg dus net op tijd klaar om tijdens deze zonovergoten julimaand Gentenaars en aangelanden een reden te geven om naar de Vooruit af te zakken. Het Vooruit Terras wordt en is op deze korte tijd al een hotspot voor een democratisch drankje of een vlotte hap. Voor dit laatste werd ik door verscheidene personen al meermaals gewaarschuwd, maar het duurde effectief tot hun buitenoptie vooraleer ik ging proeven…

We zijn er inmiddels er paar keer geweest en telkens was het zoeken naar een vrij plekje op het kleurrijke en in alle formaten aanwezige Fermob meubilair uit de Luxembourg lijn. Dit keer installeren we ons tegen de muur van het Vooruit gebouw, inclusief door het nieuwe raam zicht op het café met zijn ‘100 jaar Vooruit’ inrichting. We herinneren elkaar eraan dat we nog niet van hun Triomfbier geproefd hebben, maar blijven op deze zomerse avond toch bij een karaf roséwijn hangen. Vanuit onze stoelen kijken we daarnaast uit op de erg geslaagde trap die integraal deel uitmaakt van het terras.

Wanneer ik bij de bestelling van de rosé aan de bar even informeer of er nog veel veggie dagschotels beschikbaar zijn, geraak ik even in paniek als de dame antwoordt dat er nog welgeteld drie zijn. Snel bestel ik dan ook zo’n exemplaar en een spaghetti, waarop ik zo’n schijf meekrijg die rood zal oplichten als ons eten klaar is. Mijn vriend blijkt echter meer gewonnen voor elk zo’n dagschotel, dus hij regelt nog snel aan de bar dat het uiteindelijk twee non-veggie borden worden. Lastige boodschappen, daar heb je een lief voor!

Na zelfs nog geen mum van tijd komt onze schijf tot leven! We plooien ons aan een zittafel tussen een aantal andere mensen in, want eten op jouw schoot of aan een bijzettafel is toch niet bijster comfortabel. Dit resulteert bij mijn übersociale meneer uiteraard in een praatje met de dames naast ons…

Na een paar happen zijn we het er beiden roerend over eens dat dit een bijzonder geslaagde dagschotel is. Wat ligt er op ons bord? Kikkererwtensalade met koriander, quinoa-bloemkoolpuree, kruidige kip, rucola, gekleurde kerstomaatjes, scheuten, groene pesto en yoghurtdressing. Alles smaakt meer dan 100% huisgemaakt, kraakvers en uiterst fris! Ik kijk alvast uit om vanaf eind 2015 in het gerenoveerde wintercircus te werken, dan zullen er wel vaker dagschotels van de Vooruit op het menu staan.