Mijn date voor een hapje voorafgaand aan een debat in de professionele sfeer haakt af, dus laat ik mijn allerliefste opdraven om mij te vergezellen. En dat doet hij uiteraard met alle plezier… Even nadenken waar we iets bescheiden kunnen eten in de buurt van CAMPO Nieuwpoort en de Vrijdagsmarkt. Mijn keuze landt uiteindelijk op Il Cortile met z’n Siciliaanse specialiteiten in Oudburg. Dit is zo’n restaurant dat ik al minstens honderd-en-elf keer achteloos voorbijgewandeld of -gereden ben, maar uiteindelijk door positieve WOM (van @lamazone en @zofie overigens) toch eens wil uittesten.

Zo ongelofelijk veel tijd hebben we niet, dus bestudeer ik alvast de kaart en de Foursquare tips tijdens het wachten op mijn liefje. Iedereen raadt pasta’s of pizza’s voor twee personen aan. Na een gevat telefonisch overleg sluit ik meteen kort: graag een karaf rode huiswijn en een ‘Le Tabische’ (de naam voor die duopizza’s). Ik selecteer de Paesana met tomaat, mozzarella, ansjovis, olijven en ajuin (€ 19,50).

De dame waarschuwt dat het slechts een vijftal minuten duurt vooraleer deze pizza serveerklaar is. Dus belooft ze om de bestelling pas aan de keuken door te geven als mijn gezelschap aankomt. Wanneer het zover is, hoef ik zelfs geen teken meer te doen. Erg attent van haar! Onze pizza wordt gebakken.

Inderdaad een weinig later wordt een opvallend grote plank aangedragen die bijna de integrale oppervlakte van ons tweepersoonstafeltje inneemt. Daarop ligt een dampende pizza met een prachtige korst en dito kaaslaag, voorzien van twee stevige messen  als gereedschap. Meer dan benieuwd snijden we een reeds half voorgesneden stuk af.

Man, wat een topper-dan-toppizza! De kaas en de korst bevestigen hun aantrekkelijke uiterlijk. Vooral de combinatie ansjovis, olijven en ajuin werkt opvallend goed. We smikkelen tot de laatste hap en betalen met plezier de erg democratische rekening…

Waarom zijn we hier in godsnaam nog niet eerder geweest?
Zo eenvoudig, zo lekker en zo romantisch. En wellicht o zo Siciliaans…

Verrassingen, ik ben er als controlefreak niet altijd dol op. Maar als de verrassing is dat je me meeneemt naar een sterrenrestaurant, dan ben ik letterlijk blij als een kind – zelfs al draag ik op dat moment een jeans en witte sneakers. Wat een momumentale plek overigens om met de taxi en de collega’s afgeleverd te worden, die stijlvol verlichte abdijhoeve waarin restaurant Ten Bogaerde in Koksijde woont. We worden er dan ook als het ware even stil van en ik al helemaal na het voorbijwandelen van een Michelin en Gault Millau bordje. Bij het binnenkomen excuseer ik mij meteen bij de gastvrouw voor mijn casual dresscode, ze drukt mij echter op het hart dat dat niets uitmaakt. Oef!

We nemen het aperitief in de ontvangstruimte: voor iedereen een glaasje bubbels en een resem hapjes die aan een best wel stevig tempo geserveerd worden.

• Merengue van parmezaan
• Kroepoek van spek met crème van varkenswang (foto hieronder)
• Kroketjes van ossenstaart met pickles
• Bouillon van platte rib met mosterd
• Lam met kikkererwten en linzen

Ik moet eerlijk toegeven dat de platte rib in eerste instantie geen belletje doet rinkelen. Wanneer de serveerster echter ‘bouilli’ noemt als synoniem, ben ik mee… Soepvlees! Dat aten we in mijn kindertijd wel vaker op zaterdagmiddag, met puree, worteltjes en tomatensaus. Dat hapje krijgt van mij – en niet enkel om jeugdsentimenteele redenen – het goud, het zilver gaat naar het pittige Marokkaanse lam. Deze laatste twee bestempel ik eerder als mini-gerechtjes dan als hapjes – iets wat ik vanzelfsprekend enkel aanmoedig.

Aan tafel!

Meteen vult de sommelier de glazen met een witte wijn die volledig in de lijn van mijn smaak ligt. Zoals jullie weten, ben ik absoluut geen kenner en volg ik blindelings mijn naïeve smaakpapillen. De sommelier laat gewillig het etiket fotograferen en ik lees Corte Giacobbe, een soave uit 2012. Daarbij komt een bord met rechts uitgelijnd Schotse zalm ‘Gravlax’ met zeekraal, radijs en sorbet van zuring. Fris en zonder meer lekker, maar voor mij proeft het iets te vanzelfsprekend. Verschillende van de hapjes – denk platte rib en Marokko – vond ik qua smaak complexer en interessanter dan dit voorgerecht. Als we dan toch in de sterrenleague spelen, mogen we best wel wat streng zijn…

Daarna volgt een stevig rood wijntje dat evenzeer bevalt, zij het iets minder uitgesproken dan de witte voorganger. Ik lees Sassaiolo en 2010 op het etiket, al maakt mij dat als wijnleek niet veel wijzer. Als hoofdgerecht serveert Iain Wittevrongel, de chef van Ten Bogaerde, gelakte kwartel met handgerolde taboulé en een crème van butternut. Om de één of andere reden typeer ik taboulé als een salade en bijgevolg koud gerecht – al weet ik best dat bijvoorbeeld een Luikse salade tevens warm geserveerd wordt. Maar o wat zijn die dikke handgerolde korrels overheerlijk… Een schitterend gerecht dat nog meer glans krijgt na het achteraf overgieten met een rijke bouillon. Meer dan mijn meug!

Als toetje krijgen we een een voortreffelijke crème brûlée met rechts ter verrijking nog wat merengue, ijs en zo. Inmiddels weten jullie dat ik niet het type ben dat een plaatsje reserveert voor het dessert. Voor een paar zaken maak ik echter een uitzondering: iets hartigere desserts of een klassieker als wat in Ten Bogaerde voor mijn neus staat. Ik breek dan ook met nogal wat genoegen het harde suikerlaagje om daaronder een lekker warme – oef, want dat is tegenwoordig geen evidentie meer – vanillecrèeme aan te treffen.

Naar goede sterrengewoonte krijgt de koffie of de thee versterking van een gans leger zoetigheid, zoals een karamelsnoep en een amandelschilferkoekje. In dergelijke restaurants met melkwegambitie bestaat het concept verwenkoffie niet, want het is een standaardgegeven. Alsof de chef nog even wil onderlijnen hoezeer de eetgasten gesoigneerd worden bij Ten Bogaerde… Waarvoor dank uiteraard!

Een foodie die er voor een jaartje tussenuitknijpt, dat verdient een absoluut niet definitief afscheidsetentje. De vertrekkende spreekt haar voorkeur uit voor Cuines, 33 in Knokke. En wie zijn wij om niet akkoord te gaan? Op een vrijdagmiddag tekenen we tegen 13u present met de voormalige zesta.be madammen. Ik zal maar niet zeggen hoe lang het bij mij geduurd heeft vooraleer ik besefte dat de 33 in Cuines, 33 voor het huisnummer van het restaurant in de Smedenstraat staat. Beetje schaamtelijk, maar soit.

Laat ons beginnen met wat appreciatie voor het interieur van Cuines, 33. Ik zou er niet willen in wonen en toch absoluut respect voor de inrichting… Felle kleuren, goud enzomeer. Het is eens wat anders dan wit, hout en een Scandinavische touch. Een onnozel detail dat mij bijvoorbeeld doet glimlachen: in het toilet geen monochrome handdoeken, maar een karaktervol allegaartje van kleuren.

Nog voor we het aperitief besteld hebben, komt een ober langs met een schaal waar ondermeer denneappels en drie groene parels in liggen. Dat blijken bolletjes met een ceviche van denneappel te zijn. Wat een bommetjes om mee te starten! Beetje een vreemde timing, maar ik kan niet ontkennen dat we meteen in de sfeer zijn. Links van mij wordt als aperitief voor een Granni Smith mojito gekozen, rechts voor een gin tonic. Ik doe mee met rechts en kies de Zweedse Hernö. Die komt met een Fentiman’s gin naast en zeekraaldingen in het glas. Zilt en bijgevolg bijzonder hard mijn ding!

We hebben al op voorhand beslist dat we in deze sterrenzaak voor de erg betaalbare weeklunch gaan. Cuines, 33 rekent € 35 voor drie gangen, dat loopt op tot een doenbare € 48 om daar nog twee glazen wijn en een koffie aan toe te voegen. Nergens op de menukaart of door de bediening wordt gespecificeerd aan wat we ons mogen verwachten. Gelukkig zijn wij gemakkelijke zielen / magen die ALLES lusten.

We krijgen nog een hapje in een mooi stenen potje met fel gel accent: gravad lax, granité van basilicum, crème van miso en salade van quinoa, venkel en appel. Fris, zonder zever zalig en opnieuw een onderlijning van hun Michelinster en 15/20 bij Gault Millau!

Even tussendoor ook even melden dat we de last voor het noteren van de gerechten bij één iemand – meer bepaald de wereldreizende Caroline – leggen, kwestie van efficiënt te blijven en niet allemaal te zitten kribbelen. Dankjewel hiervoor, Caroline! Kathy en ik hebben enkel af en toe iets geroepen en achteraf een foto genomen.

Het voorgerecht komt verrassend genoeg in een glas: Grevelingenoester, pompoen, sinaasappel, fregola pasta, kaffir limoen en schuim van oester. Niemand spreekt het ten volle uit, desalniettemin blijkt dat we allen niet 100% overtuigd zijn. Ikzelf vind de twee grote oesters nogal – tja – groot, de citrusvrucht nogal overheersend en het glas nogal onhandig. Na de maaltijd komt één van de chefs (Edwin Menue) even polsen. We geven onze eerlijke feedback als blijkt dat het een gerecht is dat nog niet op de kaart staat en nog in volle ontwikkeling is. Met vriendelijke groeten van de proefkonijnen.

Dan volgt een hoofdgerecht dat mij meteen aan één van de Instagram foto’s van Coeur d’Artichaut chef Tom Van Lysebettens denken: entrecôte op de BBQ, vleesjus, schuim van ui, mousseline met dragon, gebrande prei en dikke frieten. Mijn vriendin wordt lyrisch. Ikzelf geniet met bijna even volle teugen, zelfs al pakt het gerecht door het reflecterende bord absoluut niet op foto. Grapje uiteraard. Niets kan onze vrijdagse eetpret drukken.

We ronden het lunchmenu af met wat mij persoonlijk tegen mijn gewoontes in dan wél tot in mijn diepste foodieziel raakt: het dessert. Chibouste van kastanje, gekarameliseerde pecannoot, biscuit van pecan, gezouten karamel, ijs van yoghurt, yoghurtbloem. Ja, die chibouste moest ik daarnet even googlen; de met mij tafelende chefs knikken daarentegen bij de uitleg. Door de jaren heb ik geleerd voor welke desserts ik val: er zit iets zouts, iets nootachtigs en iets van yoghurt in. Hier hou ik zo hard van. Echt top, chefs van Cuines, 33!

Over de wijn heb ik nog niets gezegd, omdat ik eerlijkheidshalve geen kenner ben. Zowel wit als de rood behagen. De witte combineert qua druiven Chardonnay, nog iets en Gewürztraminer. De rode komt uit de buurt van Nîmes en ik herinner mij Syrah.

Bij de koffie zwichten we nog voor een degustiefje (Calvados en Pineau des Charentes). Dan komen nog twee stenen met vier zoetigheden voor bij die koffie: vooraan de marshmallow met ras-el-hanout, achteraan een praline met pandamblad, iets met yoghurt en cake met noot. Weinig verwonderlijk dat ik opnieuw fan ben van de yoghurt!

We wandelen als laatste middagklanten en in ons sas buiten. Klaar om een fijn etentje af te ronden met een koffie bij Brazilia en een glimps op zee. Klaar om wat te lachen met chihuahua’s en nog wat winkels op de Lippenslaan te checken.

Wat doet een mens als er thuis een zieke in de zetel ligt en je jezelf daar binnen afzienbare tijd tevens ziet belanden door vermoedelijk overgehevelde bacteriën? Die laten zich overigens erg slecht combineren met een berg werk waar ik zelfs op mijn tenen en na een paar sprongetjes niet meer overheen kan kijken… Dus wat doet een mens dan? Een keertje die kookliefde onderdrukken en voluit voor take away gaan!

Mijn favorieten voor luie maaltijden in Gent noemde ik eerder al bij naam in mijn Foursquare list My favourite food take away in Gent. In de Thaise regionen prijkt daar Madame’s Krock als de terechte vervaardiger van hemelse kip met rode curry en kokosmelk of viskoekjes. Ook Thawan Thai vlakbij mijn werkplek kan een erg gesmaakt Thais potje koken. Wanneer er echter tevens een Thai take away blijkt te zijn langs ‘onze kant van ’t stad’ (lees: omgeving Mariakerke), dan moet die uiteraard geproefd worden.

Krua Thai heeft website noch Facebookpagina. Gelukkig nam ik ooit wel eens foto’s van de menukaart bij een vriendin, dus de eetopties vind ik terug in mijn Dropbox. Omdat we bij afhaalmaaltijden altijd overdrijven, besluiten we dit keer om het bij een gedeeld hoofdgerecht te houden. Ik bel om nummer 19 te bestellen. Dat is kaeng daeng kai, kip met rode curry in kokosmelk met aubergine, bamboe, paprika en verse zoete basilicum.

We worden al binnen tien minuutjes verwacht, dus vertrekken we quasi onmiddellijk naar de Vierweegsestraat. Bij aankomst betaal ik meteen de verschuldigde € 12,50 en krijg ik in ruil mijn zakje met twee potten: eentje met de rijst en eentje met de kip in rode curry.

Eens thuis scheppen we op borden en werken we af met platte peterselie – wegens nog op het aanrecht en bij gebrek aan koriander of Thaise basilicum in huis. We proeven en komen tot de eerlijke conclusie dat Krua Thai niet kan tippen aan Madame’s Krock noch Thawan Thai. Toch eten we een eerlijk gerecht dat trouwens voldoende is voor twee niet zo heel erg hongerige magen. De bamboe vind ik wel iets te aanwezig. Maar soit, blij om te weten dat er treffelijk Aziatisch eten in mijn heel erg directe omgeving te vinden is.

Een workshop bij Sanoma, dat moeten we vanzelfsprekend koppelen aan het uittesten van hun Bar Marie. Deze bar woont op het gelijkvloers van het Sanoma pand en aanmelden voor een meeting moet je in dezelfde ruimte doen. Leuke verwevenheid, dat is zeker! Wel een beetje hectisch als ik er op de middag aankom om nog een paar dingen af te checken voor een workshop met een 25tal mensen die een uurtje later start.

In eerste instantie komt eten er dus niet meer van… Maar wanneer een paar uur later mijn maag toch wat begint te protesteren, profiteer ik van een rustig moment om snel-snel-snel toch iets naar binnen te werken. Voor mij graag de quiche met spek en champignons. De dame achter de toog kijkt wat vreemd op als ik die onopgewarmd wil, want volgens haar is die koud niet lekker. Wegens geen cash op zak en geen go voor maaltijdcheques, betaal ik met Bancontact de volle € 9,80 voor mijn quiche met een doorsnede van minder dan 10 centimeter en het begeleidende slaatje. Onproportioneel veel geld, vind ik dat!

Ik moet de dame gelijk geven: deze koude quiche kun je onmogelijk lekker noemen. Meer zelfs, ik ben ervan overtuigd dat de warme versie evenzeer zou tegenvallen. Als er op de website “Van het veld op je bord” staat, dan kun je zoiets niet maken… Er bestaan tegenwoordig honderden dergelijke bars waar je een lekker stuk huisgebakken quiche kunt eten en niet zo’n industrieel vervaardigd onding. Ik heb de vulling gewoon uit het deeg gelepeld en naar binnen gewerkt met het slaatje. Dat valt overigens wel best te pruimen: diverse slasoorten, rode en gele kerstomaatjes en een frisse vinaigrette.

Dommage! Très dommage! Ik had het zo graag lekkerder gewild.

Foto: Website Gazet van Antwerpen

Toch nog even een heads up voor het interieur. Zoals ik in een krantenartikel over Bar Marie las absoluut zoals “in de boekskes” en dat moet natuurlijk wel als je tijdschriften als Feeling, Flair en Libelle – en bijgevolg hun redactrices en stylistes – in huis hebt. De door mij altijd erg gesmaakte toog tegen het raam is er voor solobezoekers, een wit betegelde toog, hout – zwart – felle kleuraccenten, trendy meubilair, … Ontegensprekelijk erg aangename plek om wat te werken of door een magazine van het huis te bladeren.

Bij een volgend bezoek beperk ik mij wellicht tot een koffie of maak ik een iets meer weloverwogen keuze. Tips van Sanoma’ers (of anderen) steeds welkom!