Veel mensen zien mij als een plannertje en toch slaag ik er vaak in om wars van enige voorbereiding (behalve transport en soms verblijf) op lange of korte reis te vertrekken. Zo verging het ook voor onze blitzcitytrip naar Londen, met erachteraan een mediaconferentie in Thames City geplakt. Een vriend die datzelfde weekend ook in Londen doorbracht, reserveerde bijvoorbeeld maar liefst vier restaurants op voorhand. Wij geen enkel.
De eerste avond belanden we – na een volle herberg bij het nochtans verrukkelijk uitziende Fish Works – in de tevens tot in België doorgedrongen keten Wagamama. De edamame, duck dumplings en wat flauwe wokgerechten verdienen zelfs geen blogpost. Bijgevolg reserveer ik de volgende dag toch online bij een gezellig ogende Italiaan in Princess Road (niet ver van Primrose Hill en dus tevens vlakbij onze verblijfplaats in Camden) waar we de vorige avond voorbijfietsten: La Collina.
Bij aankomst om 20u00 worden in het kleine zaakje nog drie andere tafels bezet door koppels. Er wordt voor ons ter plekke nog een tafel van laken ververst, wat betekent dat een deel van de eetgasten op zondag vrij vroeg is komen dineren. Niet onlogisch!
Omdat ik mij al het ganse weekend niet zo lekker voel, wil ik het graag licht houden. We landen beiden bij de pappardelle con funghi selvatici e tartufo nero (homemade pappardelle with wild mushrooms and black truffles – £ 16,50). Na even twijfelen of wijn voor mij wel een verstandig idee is, bestellen we toch rood. Het wordt de goedkoopste optie: Fidelio (£ 18,50), een blend van nero d’avola en syrah. Uiteraard een Italiaan, meer specifiek een Siciliaan. En een fles spuitwater graag. Wanneer de dienster vraagt of we een voorgerecht willen, flap ik er toch nog de burrata con verdure alla griglia (burrata cheese with grilled vegetables – £ 8,50) uit om te delen. De overkant lacht: zo kent hij mij.
Ondertussen staan tussen ons kanjers van groene olijven en voor elk een soort mini-pizza. De wijn arriveert en valt volgens mijn gezelschap in de lichte categorie. Oef!
Lees verder →
Na wat zwerven doorheen Brick Lane belanden we op een Londense zondag bij Franzè & Evans. De septemberzon schijnt, dus zit het terrasje vol. Zo gaat dat met populaire buurten in populaire steden… Wanneer we een koppel zien afrekenen, wachten we dan ook even en nemen daarna vlotjes hun tafeltje in. We zijn op zoek naar een aperitiefje en een kleine hap. Rondom ons zien we – afhankelijk van wanneer men is opgestaan – zowel ontbijt, lunch als afternoon cake.
Mijn wederhelft geeft mij carte blanche, dus bestel ik alvast een fles witte wijn: de Italiaanse Madregale (£ 15,50), een mix van Chardonnay en Trebbiano. Wanneer deze verschijnt (zonder ijsemmer, gelukkig betekent Londense septemberzon geen al te hoge temperatuur), vragen we tevens wat water. Even later staat een grappige karaf op tafel die makkelijk met een gieter voor kamerplanten zou kunnen verward worden.
Oh, wat hou ik van zo’n momenten… In een grote stad aan een klein tafeltje op een terras iets drinken, iets eten, met zicht op de voorbijkomende buurt.
Lees verder →
Soms begrijp ik totaal niet waarom ik ergens nog nooit geweest ben. De zaak bestaat al jàààren, ik woonde als student vlakbij, mijn huidige baas wou er ooit afspreken voor mijn sollicitatie (maar gesloten), enkele foodie friends lunchen er regelmatig. En toch: nooit eerder kwam ik bij Pain Perdu in de Walpoortstraat.
Ik spreek er af voor een lichte lunch en verwacht mij aan een zaak waar je soep en boterhammen kan krijgen. Aangenaam is dan ook de verrassing als blijkt dat de zaak en de kaart beiden groter zijn dan in mijn vooroordeel. Uiteraard staat bij een ontbijt-, brunch- en lunchadres met ‘pain’ in de naam brood op het menu. Het middagaanbod bestaat uit koude boterhammen, warme versies (ook wel croques genaam) en salades.
Lees verder →
Uit eten met een groep, het blijft iets waar ik doorgaans geen grote fan van ben. Mijn respect is dan ook des te groter wanneer blijkt dat het eten lekker en de bediening vlot is. Spoiler dus, waarvoor mijn excuses! Het gebeurde bij La Manufacture in Brussel.
Door omstandigheden zijn we tijdens deze reünie maar met zeven in plaats van met de gewoonlijke vijftien. Wij komen vanuit Gent als eersten aan – zelfs nog vóór het openingsuur – en installeren ons in een zetelhoekje op het terras wegens een binnentafel tijdens het eten straks. Van Indische zomers moet genoten worden! Dus starten we met een Franse crémant. Daarbij komen groene en zwarte olijven in een pikante marinade.
De rest komt druppelsgewijs aan en een uurtje later verhuizen we naar binnen. We besluiten om à la carte een hoofdgerecht te bestellen en misschien daarna nog een dessert. Ik twijfel even tussen een aantal visopties en land uiteindelijk bij de tajine met vis van de markt, lavendel en koriander. De anderen aan tafel gaan voor de vegetarische orechiette of een zalmgerecht met radijs en witloof.
Foto: Website La Manufacture
Lees verder →
Mechelen, ik ken die stad totaal niet. Volgens mij ben ik er een keertje geweest voor een conferentie bij Lamot en een paar keer in de nieuwe gebouwen van Sanoma / bij Bar Marie. Daar stopt het zo ongeveer. Wanneer ik op een donderdag een paar uur in de omgeving moet overbruggen, neem ik mij dan ook voor om de stad wat te verkennen. Ik koop er een aantal kadootjes voor op til staande feestjes en Google even waar het online opgepikte en leuk uitziende NOEN zich schuilhoudt. Dat blijkt in de Leermarkt te zijn.
Voor de deur zitten twee dames op een houten bank en binnen nog iemand. Ik loop rechtstreeks door tot op het terras achteraan, waar datzelfde hout terugkomt in een lange tafel met bijhorende banken. Bij NOEN hebben ze duidelijk een oog voor interieur.
Omdat ik rechtstreeks van een receptie kom, beperk ik mij tot een drankje – wat een beetje flauw is als je dat dan op de blog onder ‘food reviews’ onderbrengt.
Lees verder →
