De Retraite (gesloten)

Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

Rood in de Sleepstraat werd enkele maanden geleden vervangen door De Retraite. De naam straalt alvast rust uit, nu de eetervaring nog.

We reserveerden op een vrijdagavond, 20u00 was het vroegst mogelijke. Eens binnen merk ik meteen waarom: er zit een grote groep aan een lange tafel in het midden en wij moeten het met een verloren tafeltje voor twee vlakbij de deur en het tochtgordijn doen. Ik was al geen fan van de atmosfeer in Rood en dit komt de nieuwe kans van het pand niet ten goede… Soit!

Over naar de orde van de avond: eten en drinken. We starten met elk een cava (€ 5) en meteen ook de enige hapjes- of voorgerechtoptie op het krijtbord – meer bepaald chorizokroketjes, rucola en kruidendip (€ 6). Een halve kroket later is mijn slechte humeur omwille van de zitplaats opgeklaard. De extra tomatensalsa en het brood maken dat dubbel goed.

Als hoofdgerecht laat mijn vriend zijn oog – een beetje voorspelbaar – vallen op de eerste (en ook de duurste) keuze: steak Simmental met handgesneden frieten en salade (€ 26). Ik ga al snel overstag voor de Thaise kokos kip cannelloni, oesterzwammen, sojascheuten (€ 18). We lusten daarbij beiden die Rejadorada (€ 5,50), een rode suggestiewijn. Het blijkt een robuust exemplaar dat standhoudt naast onze stevige eetkeuzes.

De borden verschijnen en net zoals bij de proevertjes vormen we meteen onze mening: simpelweg lekker. De cannelloni doet wat de omschrijving voorspelt: Italië met Thailand verbinden. Zowel de smaken als de portie zijn vrij hevig, maar elke hap bevestigt mijn juiste keuze. Aan de overkant schitteren de handgesneden frieten en ook de rest van deze Vlaamse klassieker blijkt helemaal zoals het hoort.

Gebrand notenijs met ahornsiroop (€ 4) klinkt erg verleidelijk als dessert. Toch werd alle plaats ingenomen door die gulle cannelloni, dus pas ik en vragen we de (kleine) rekening. De Retraite staat voor prima prijs-kwaliteit-kwantiteit, alleen hopen dat we de volgende keer een gezelliger tafeltje krijgen.

Grenzeloos

Een paar jaar geleden noteerde ik Retranchement – in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden gelegen in Zeeland, nabij Sluis – op mijn ‘uitlijstje’, op aanraden van mijn ouders. Ze wandelden daar op de wallen rond het stadje en dat is exact waar ik aan denk om op een pinkstermaandag als uitje in te lassen… Jawadde! Wat een plaatje!

2016-05-16 15.09.05-1

Lees verder

Visbistro Mojo

Als beste prijs/kwaliteit vermeld worden in de Gaul&Millau Belux 2016, dat is reden genoeg om bij Visbistro Mojo in de buurt van het Antwerpse Zuid te reserveren voor een lunch. Dat reserveren kan ik enkel telefonisch, iets waar ik mij tegenwoordig steeds minder comfortabel bij voel. Want dan vertrek je naar dat etentje zonder een zwart-op-wit bewijs van de reservatie en net die vrees blijkt bij aankomst in Visbistro Mojo terecht: geen spoor van mijn reservatie. De gastvrouw lijkt overtuigd van haar gelijk, ikzelf (uiteraard) ook. Een valse start. We krijgen als tijdelijke oplossing een plaatsje aan een toog toegewezen – en ik verklap nu al dat het ons daar zo bevalt dat we niet meer verhuizen… Het zonnige meiweer leent zich trouwens perfect tot een terrasje, helaas staat dat op deze hoek van de Kasteelpleinstraat en de Welvaartstraat nog niet opgesteld.

De menukaart bulkt logischerwijs van de vis. Elke dag kun je er kiezen tussen kabeljauw, zeebaars of zeewolf met drie bijgerechten (koolhydraten, groenten, saus), verder ook plateaux fruits de mer en een uitgebreide lijst selecties op het krijtbord. Daarnaast werken ze met themadagen: een gambamenu (€ 28,50 voor drie gangen) op woensdag, een paëllamenu (idem qua prijs) op donderdag.

2016-05-04 12.28.59

Lees verder

L’Envie

Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.

De L’Envie beleving begint ongetwijfeld met de rit ernaartoe: vanuit Kortrijk over Zwevegem krinkeldewinkel tot in Sint-Denijs.

We bellen op vrijdagavond om 19u30 aan en gastvrouw Ines nodigt ons uit om te aperitieven in de zithoek. Geen slecht voorstel, gezien we de allereersten zijn. Later op de avond geraakt L’Envie alsnog volledig gevuld.

De gastronomisch avond mag van start gaan met huischampagne van François Girard (€ 15). We nippen, knikken en proeven van de amuses met ansjovis, nobashigarnaal, makreel en asperges in de hoofdrol. Chef David Grosdent toont meteen wat hij kan…

Dat willen we graag verder ontdekken tijdens het Découverte menu (€ 60 voor 4 gangen, €22 voor aangepaste wijnen). Mijn wederhelft gaat in op het wijnvoorstel, ik pas als chauffeur. Op zaterdag en zondag serveren ze enkel de langere menu’s Plaisir (€ 70 voor 6 gangen) en Signature (€ 80 voor 7 gangen).

We gaan aan tafel in de lichtrijke uitbouw met halfopen keuken. Ik drink mee van de eerste witte wijn, een Muscat die verrassend genoeg niet zoet is. Een prima begeleider van het eerste voorgerecht: grijze garnalen uit de Noordzee, burrata uit Pouilles, daslook, avocado. Ik apprecieer de eigenheid van dit beeldige bord – denk aan garnalen in combinatie met burrata en gebakken avocado. De koolvis, groene asperges uit Pertuis, morieljes, Comtékaas als tweede voorgerecht dwingen ons in stilte te genieten.

Het hoofdgerecht met Barbarie eend, Mechelse asperge, Roscoff ui, artisjok, erwten gaat verder op dit elan, zo ook de schitterende Morgon die erbij geschonken wordt. Na een complimentje van mijn vriend wordt zijn glas nog een paar keer bijgevuld.

We ronden af met rabarber, hisbiscus, gegrilde amandel, gelei, yoghurt aan tafel en daarna nog met koffie en huisgemaakt zoets in de zetels.

De Waalse invloeden en de seizoenen doordringen de gastronomische keuken van David Grosdent. De gastvrouw versterkt het geheel met haar mooie wijnen en professionele bediening, alleen kan ze voor een volle zaal nog wel wat mature hulp gebruiken. Samengevat de rit naar Sint-Denijs meer dan waard!