Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.
Het team van De Mess kookt graag op verplaatsing, maar doet dat met hetzelfde plezier in Sijsele – waar ze een oud legerpand omvormden tot proeverij.
Na het bestijgen van de metalen trap komen we in een ruime bovenetage met bar en veel liefhebbers van werelds eten present. Onze grote tafel delen we met drie andere dames, zonder dat het de privacy verstoort.
We besluiten om te starten met cocktails (€ 10). White Horse voor mij, Estoy Crudo voor hem. Mijn combinatie van witbier, gin, vermouth en citroen bevalt, de overkant slurpt van een mix met tequila, kruidenlikeur, limoen, koriander en gember. De eerste honger stillen we met drie hapjes: fruity fish taco (€ 8), Korean sliders (€ 8) en Vietnamese wulken (€ 6). De taco met gefrituurde kabeljauw en de wulken in een oosterse bouillon brengen ons meteen in de juiste sfeer. De mini-burgertjes met Koreaans gelakt buikspek en kimchi doen daar nog een verrukkelijk schepje bovenop.
Daarna twijfel ik: vlees, vis of veggie. Mijn vriend gaat vrij resoluut voor umami Mess steak (€ 18) met friet (€ 3) en Caeser sprout salad (€ 4). Ik hak de knoop uiteindelijk door met Balinese beekridder (€ 16) en Cambodjaanse veggies (€ 4). Ja, ik vertoef de meerderheid van mijn tijd bij De Mess in Azië…
Uit de wijnkaart selecteer ik de Kingfisher Bay (€ 7), een Zuid-Afrikaanse Chenin Blanc. Bij het rundsvlees hoort rood: dat wordt eerst een Zuid-Afrikaanse Pinot Noir van Paul Cluver Estate (€ 8) en later nog de Amplus (€ 8) van Chileense Carignan.
De mooi gegrilde Holstein entrecôte gaat er goed in en met de frietjes en de caesarsalade op basis van spruitjes komt hij uit bij een gepimpte Vlaamse klassieker. Ikzelf ben tevens tevreden van mijn visje in een Balinese curry en de wokgroenten met een duidelijke kokostoets.
Dessert kan er absoluut niet meer bij, dan maar afrekenen. De Mess trekt het concept consequent door in de borden en de glazen, alleen zou de ruimte deze reis rond de wereld nog iets meer mogen uitademen.
De Vitrine staat al een tijdje te koop. In afwachting van wat de toekomst brengt, wordt deze plek tijdelijk – tot ergens in mei – een Mexicaanse pop-up met de rollende naam La Chaparrita. Je vindt hen via de Facebookpagina van De Vitrine of op hun eigen Instagramaccount; Kobe Desramaults volgen is ook een optie.
Op een woensdag zoek ik na een drukke dag een adresje om even tot rust te komen en mijn hoofd uit te kunnen zetten. En dan popt La Chaparrita op. PUUURFECT!
Onderweg naar huis bel ik even om te informeren of reserveren noodzakelijk is. Blijkbaar niet, behalve als je met een groep van meer dan acht personen van Mexico wil doen. We zetten koers richting de Brabantdam en verkiezen de eetzaal achterin boven de toog in het eerste deel van De Vitrine. Deze zit ongeveer halfvol en wij installeren ons tegen de muur. De boxen blazen leuke (hiphop) deuntjes, de sfeer zit goed…
Lees verder →
Ondertussen woon ik bijna vijf jaar in Mariakerke. We rijden altijd wel een paar kilometer voor leuke restaurants – doorgaans richting centrum Gent. Maar binnen minder dan een kilometer van onze voordeur liggen langs de Brugsevaart wel twee restaurants waar ik al honderden keren voorbijgereden ben: Romanoffs op de Brugsevaart 14 en Greek Time op de Brugsevaart 141. Bij de Griek zag ik regelmatig mensen inchecken, ook mensen die ik foodgewijs wel vertrouw… Dus tijd om eens te gaan testen!
Lees verder →
Voor een Antwerps etentje op vrijdagavond twijfel ik tussen Bistrot Du Nord, Nathan en Gå Nord. Om diverse redenen wordt het uiteindelijk de laatste optie. We zetten dus koers richting een voormalig koetshuis in Park Spoor Noord dat volledig gerenoveerd werd door zakenpartners Sven Wille en Nicolaj Kovdal. Ze trokken Timothy Tynes aan als chef, Jonas Skovhus als mixologist en Max Broeckhuysen als sommelier en maître om samen een symbiose tussen Scandinavische en oosterse invloeden (dixit de Gå Nord website) tot stand te brengen.
De naam Max doet natuurlijk een belletje rinkelen: Vlaanderen leerde hem kennen als de – sorry voor mijn bewoordingen – zelfingenomen wijnman uit Mijn Restaurant. Hij kreeg het aan de stok met de Antwerpse kandidaten van pop-up Twenty-Two die hem inhuurden als zaalverantwoordelijke.
Een beetje op onze hoede wandelen we binnen. De jassen worden aangenomen en we worden naar onze tafel geleid. Daar mag ik kiezen tussen stoel of zetel; gezien ik de kleinste ben, beland ik op de zetel. Ondertussen krijgen we de kaart en bestellen een oude porto (€ 8) als aperitief. De andere keuzes (champagnebier of gin tonic) liggen mij minder. Het valt mij nu al op dat het zaalpersoneel de gewoonte heeft om neer te hurken aan de tafels wanneer ze iets uitleggen. Een ietwat vreemd zicht…
Menugewijs gaan we voor de gulden middenweg: 5 gangen (€ 62). Ik hoef geen aangepaste dranken (€ 33), de overkant wel. Ondertussen komen er enkele amuses op tafel, waaronder flinterdunne krokantjes met een erg lekkere ansjovisdip.
Dan krijgen we de eerste gang voorgeschoteld: makreel | dashi | algen | sesam. De rauwe makreel ligt knap gedresseerd rond een blinkende kei. We proeven en knikken goedkeurend… Jawel, dit is érg lekker! Alleen jammer dat we zelf naar de aangepaste drank moeten informeren. Dat blijkt een glaasje sake te zijn. Origineel.
Lees verder →
Het was Bart Becks die me een aantal maanden geleden tijdens een lift door Brussel wees op Dam Sum, dé plek in onze hoofdstad voor dim sum. Zoiets hoef je mij geen twee keer te zeggen en zo belandde Dam Sum op mijn restolijstje…
Bij een volgende gelegenheid (een meeting tot 12u00 in de juiste buurt van Brussel) plan ik een aansluitende lunch op de Parvis de la Trinité in Elsene. No reservations, just pop in – zegt de website. Handig! Dan probeer ik wel altijd om ofwel niet té laat ofwel net héél laat te arriveren en zo de kans op een beschikbare tafel te optimaliseren. Tegen 12u30 zit mijn gezelschap al te wachten in een voor 25 à 50 % gevulde zaak. Ik kijk even rond en spot een modern oosters interieur met veel zwart en rood.
Op het clipboard met food & drinks kijk ik in eerste instantie naar de aperomogelijkheden. De overkant zit aan de cava (€ 6), ik voel meer voor een glas witte wijn (€ 4,80 – Chardonnay). De volgende keuze ligt in het kiezen tussen dim sum all lunch long of toch ook naar de hoofdgerechten met ondermeer noedels of rijst te lonken. Ik neig richting het puur bij dim sum houden.
Als eerste stuks vragen we dan ook xiao long bao pork (€ 6,40 – 3 stuks), de signature dish van Dam Sum. Van de mannen achter Cuichine en Bar Chine weet ik inmiddels hoe moeilijk het is om dim sum te bereiden, je hebt als het ware een echte dimsummeester nodig in de keuken en die zijn niet zo dik gezaaid. Verder geef ik ook nog de xiao long bao beef (€ 6,40 – 3 stuks) en de crispy shrimp roll (€ 5,20 – 3 stuks) door. Die xaio long bao – kortweg XLB – zijn delicate dim sum gevuld met onder andere bouillon, blijkbaar aartsmoeilijk om te maken.
xiao long bao pork
a delicate pork dim sum with soup inside
xiao long bao beef
a delicate dim sum with juicy succulent beef inside Lees verder →
