Het plannen van een trip naar een conferentie gaat bij mij als volgt: 1) book conference ticket, 2) book hotel room, 3) book some f*cking restaurants. RIJKS®, Ron Gastrobar, Ron Gastrobar Oriental en Beyrouth stonden op de planning… Wegens het vroegtijdig afbreken van mijn Amsterdamse vierdaagse moest ik het bij het RIJKS® en Ron Gastrobar houden, maar klagen over twee avondjes sterrenniveau op rij durf ik uiteraard niet. De andere hou ik tegoed voor mijn volgende verblijf in Amsterdam.
Dus: op de eerste avond wandelen we door het Vondelpark naar het Museumplein, want het RIJKS® restaurant hoort zoals wellicht verwacht bij het recent gerenoveerde Rijksmuseum. Joris Bijdendijk roert er in de potten en Michelin kende hem bij de laatste uitreiking een ster toe. Benieuwd is dus het gepaste woord!
We komen iets te laat aan en krijgen ons tafeltje voor twee toegewezen, waar alvast een bloem van rode biet op ons staat te wachten.
Lees verder →
Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.
In de Kerkstraat van Buggenhout doemde recent naast de kerk een indrukwekkende nieuwe horecazaak op: SKOV, restaurant en loungebar.
SKOV betekent woud in het Deens en dit blijkt ook de groene draad voor het interieur. We kijken bewonderend rond wanneer we naar ons tafeltje op het open verdiep geleid worden. Ook de bediening bevalt meteen.
Als apero vragen we een cava (€ 6,70) en een lekkere mocktail Pomelo (€ 7,50) met pompelmoes en rozemarijn. Daarbij lijkt een plank met hapjes wel gepast. Aperoplank LOUNGE (€ 14 – vooral kaas en charcuterie) of SKOV (€ 16)? Makkelijk, ik wil de specialiteiten proeven en dat zijn gelakte balletjes, humus met crackers, krokante vis en gemarineerde Nobashi garnaal. Het goed vullende geheel oogt mooi en smaakt tevens echt lekker.
Daarna maken we beiden een vrij klassieke keuze. Ik geef toe aan mijn zwak voor vol au vent (eigen stijl – € 20) met hoevekip, krokant vel en mousseline; mijn vriend doet exact hetzelfde met zijn rib eye Holstein (350 gram – € 30), rode koolsla met appel en béarnaise. Hij lust daarbij een robuust glas Argentijnse Balbo Oak (€ 6,50).
Aan de overkant alleen maar lof over het uitstekend gegrilde vlees en de rode kool die blijkbaar perfect past bij rund. Ook ik consumeer met veel goesting mijn moderne vol-au-vent. In het diepe zwarte bord ligt een decomposed (ontlede) versie: twee stevige stukken kip (borst en deel bil), ferme gehaktballen, champignons, mousseline, krokant vel en wat fijne sla. Daarbij horen verleidelijke frietjes van ongeschilde aardappelen. Hoewel ik enthousiast toetast, toch slaag ik er niet in mijn bord leeg te eten.
Daarom moet ik helaas passen voor een citroentaartje (€ 10) of kaasplank (€ 15) als dessert. We ronden ons bezoekje aan Buggenhout vlot af en wandelen buiten in de overtuiging dat deze zaak het goed zal (blijven) doen – en dan is hun terras momenteel nog in opbouw.
Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.
Begin 2016 sloot Eethuis Pieter. Een jaar later keert chef Pieter Lauwers terug met opgeladen batterijen en een nieuwe naam: Pieter Kookt. Het verschil? Minder couverts en minder personeel.
We gaan de tweede dag na de opening langs en ik kan nu alvast verklappen dat daar niets van te merken valt: je voelt dat dit team gerodeerd kookt en serveert. Mijn lief kiest champagne (€ 13) van Philippe Gonet; ik proef graag de Virgin Negroni (€ 6,50), een mocktail met bitters en bloedsinaasappel. Intussen wachten ze op een doorgehakte knoop over drie, vier of vijf gangen. Chef Pieter komt zelf luisteren en we gaan all the way. Mijn vriend opteert voor begeleidende wijnen, ik hou het bij spuitwater.
De crème van asperges met gerookte zalm en gerookte duivenborst met bosbes warmen ons alvast op. Bij de streekasperges, eitjes, garnalen en hoeveboter schenken ze een Grüner Veltliner van Tegernseerhof (€ 6). Het klassieke voorgerecht opent mijn aspergeseizoen op officiële en traditionele wijze. We vervolgen met gebakken kabeljauw, zeekraal, kroketje van mossel en saffraan, waarbij de overkant een Italiaanse Chardonnay genaamd Libaio (€ 6) drinkt. Opnieuw een geslaagd gerecht, alleen ontsiert de prikker door mosselkroket en vis het gerecht wat voor mij.
Dan is het volgend seizoenproduct aan de beurt: beste van lam, boontjes en peultjes, gratin van aardpeer. Zowel lamskroon als -tong met hun bijpassend sausje bekoren. De frisse lentegroenten accompagneren perfect, alleen bij de gratin proef ik te weinig aardpeer. Daarbij hoort een Bordeaux van Château d’Avril (€ 7).
Als tweeledig dessert verschijnt een gesloten kommetje met bovenaan mascarpone-ijs met limoen en onderaan aardbeisoepje met framboosjes. Een frisse afsluiter van een fijn seizoensmenu!
Pieter pikt de draad probleemloos terug op en zijn klanten lijken – terecht – meteen de weg terug te vinden.
Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.
Chef Mark en gastvrouw Ria heropenen hun De Boeie op een nieuwe locatie: ze ruilen de Blankenbergse Zeedijk voor de Molenstraat – een zijstraat van de winkelwandelstraat.
Op een zondag trekken we richting zee voor de lunch en we zijn duidelijk niet alleen. We installeren ons in het achterste deel met zicht op stadstuin en open keuken. Meteen valt de joviale en attente bediening op, altijd een aangename binnenkomer…
We bestellen champagne Autréau (€ 10) en informeren of we per tafel hetzelfde menu moeten kiezen. Gelukkig niet, want we raken het onderling niet eens… Mijn vriend lonkt naar het lunchmenu (€ 29 – 3 gangen) met kort door de bocht risotto, entrecôte en yoghurtijs. Ik vind mijn meug in het bistromenu (€ 42 – tevens 3 gangen). Ondertussen komt er ook bruiswater op tafel, vraagt hij begeleidende wijnen en besluit ik te BOB’ben.
Na de amuses met asperge en bloemkool in de hoofdrol verschijnt mijn eerste bord met buikspek, langoustine en rode biet. De kleurrijke compositie met surf & turf elementje streelt het oog, zeker nu de rode bietjes gezelschap krijgen van anderskleurige collega’s. Langoustines en buikspek gaan trouwens wonderwel samen. De overkant geniet van de lenterisotto met groene asperges en een glas Chenin Blanc van Luc Pirlet & Cholot (€ 6,50).
Dan volgt mijn lotte met kokkeltjes, romanesco, broccoli, tandoorimayo en puree. Lang geleden dat ik lotte at en ik neem mij meteen voor om dit stevige visje toch vaker te kiezen. De groenteboog bevalt, alleen de kokkeltjes proeven te gaar of misschien zelfs opgelegd. Ik bespeur tevens voldoening over de entrecôte en het glas Chateau Fontarèche (€ 5,50 – Corbières).
Afronden doe ik met frangipanecake, Granny Smith en peperkoek – opnieuw een veelkleurig gerecht met leuke combinatie van zure appel en zoete cake. Nog een glaasje Earl Grey en we zijn opgewarmd om de gure wind te trotseren tijdens een strandwandeling.
Wanneer mijn in Loppem wonend nichtje voorstelt om af te spreken ga ik meteen akkoord met het concrete plan om eerst bij haar thuis te aperitieven en daarna bij Lieven in het centrum van Brugge te dineren. Het wordt een rushy Friday met een ETA van 19:35 in Loppem. Gelukkig reserveerde mijn nicht pas om 20:30 bij Lieven!
Lieven blinkt namelijk helemaal bovenaan op mijn restolijstje. Dat is geen ranking, maar een lijst met TO EAT AT plaatsen die telkens onderaan wordt bijgevuld als er iets nieuws mijn pad kruist. Lieven staat er met andere woorden al hééééél lang op.
We komen als laatste eetgasten van de avond aan en voor ons rest een hoge tafel aan de open keuken. Fijn, ik hou wel van wat inkijk in de potten! De man van mijn nicht blijkt ook de lagere school gedeeld te hebben met de chef, dus ze zijn geen onbekenden. Ik neem even de tijd om het interieur te inspecteren en ontwaar een smaakvol kader dat hopelijk ook in de borden zal terugkeren…
Lees verder →
