bij zin in lekker eten
maar geen zin in lekker koken
standaard lekker
zonder verrassingen
frequenteer ik het Patyntje

een klassieker in de Gentse horeca
een vast adresje
een vaste kaart
klassiekers op het bord

omdat het niet altijd recensies in volzinnen hoeven te zijn
10 redenen waarom ik graag kom

1. voor mij vlakbij: Bijlokevest – Gordunakaai = boogscheut
2. voor de luieriken: gegarandeerd parkeerplaats
3. de steevast correcte obers
4. de stijlvolle (doch ietwat oubollige) inrichting
5. de rog
6. de kabeljauw royal
7. de verse frietjes van het fijne type
8. volgens mijn Ter voorbereiding van de rijstpap het cuberdonijs
9. de tarte tatin
10. de paling in ’t groen

gewoon doen!

Een deftig* lunchadresje strikken op een zaterdag in de regio Berchem bleek geen sinecure. Niet omdat ik bij mijn laattijdige reservation spree veelvuldig op “volzet” stootte, maar omdat de meeste eetgelegenheden op zaterdagmiddag de deuren gesloten houden. Dus geen Dôme Sur Mer, Primo of iets dergelijks. Maar wel op basis van een tip van mijn smaakgevoelige collega’s: De Troubadour.

Het voordeel van een zaterdaglunch is dan weer dat een klassezaak als De Troubadour een enorm economische formule voorstelt: voor- en hoofdgerecht voor €25. Als voorgerecht de keuze tussen een salade met confijte eend of een mi-cuit van tonijn. Als hoofdgerecht fazant ofwel tong. Ikzelf zwichtte voor de eend – die subliem smeuïg bleek te zijn – en de tong met risotto en savooi. Beide keuzes absoluut zonder beklag! Mijn gezellig gezelschap prefereerde soms hetzelfde, soms de andere optie. Hierdoor verschenen alle gerechten uit het menuvoorstel bij ons op tafel. We lieten ons op wijngebied lustig suggereren door de ober en voor het dessert door de über-sympathieke chef-kok John Verbeeck. Hij verleidde ons met een gesmaakt bordje van kaasmeester Van Looveren.

Toen we het restaurant verlieten, scheen de straatverlichting al… Time flies when you’re having food! Samengebald dus een prijs-kwaliteitsvolle aanrader in een ongedwongen kader die voornamelijk op een middag interessant blijkt te zijn voor de beursgevoeligen en de late beslissers.

Voorgerecht met geconfijte eend en mango

Hoofdgerecht met tong en risotto

*Deftig betekent in mijn culinaire wereld minstens 4 sterren in een Zone magazine.

Een restaurant met een sterretje. Een primeur in mijn culinaire beleving. Gisterenavond was het – eindelijk – zover bij C-Jean.

Bij het binnenkomen kleurden mijn indrukken meteen gunstig. Een smaakvol ingerichte ruimte met 32 zitjes. Aan de muur een in het oog springende foto (van ongeveer 3 meter breed) met daarop een hedendaagse interpretatie van het laatste avondmaal. Lees: Jezus omringd door bloedmooie, schaars geklede vrouwen. Ook de stijlvolle uniformen van de diensters vallen meteen op: zwarte broeken met dito satijnen blousjes, opgefleurd door een catchy bloemprint.

We kiezen een tafeltje tegen de muur – wat later een prima keuze bleek, want het tafellampje (enkel op muurtafels) bevordert de kwaliteit van de foto’s. Wat betreft de innerlijke mens krijgen we de keuze tussen het grote menu (8 gangen à € 85) of het kleine menu (6 gangen à € 75); het kaasgerecht is optioneel (€ 9). De krijtborden tegen de muur tonen het à la carte aanbod, maar mijn partner en ik zijn al verkocht. Het grote menu inclusief kaas it will be!

De website vermeldt dat C-Jean bewust niet voor aangepaste wijnen opteert, omdat ze niet geloven in pasklare oplossingen. Toch bieden ze bij de beide menu’s een wijnarrangement aan (voor groot en klein respectievelijk € 35 en € 30). Een recente nieuwigheid, volgens zaakvoerder en sommelier van dienst Filip Van Thuyne.

Een fijne evolutie in food land vind ik de wijze hoe een gerecht omschreven wordt: bij C-Jean geen zalfjes, bedjes, espuma’s en quenelles, maar een eerder droge opsomming van de hoofdingrediënten. Daarnaast hou ik er ook van dat ze bij de opeenvolging van de gangen afstappen van de traditionele chronologie vis / vlees.

De twee dames serveren en presenteren op feilloze wijze gang na gang. Onder meer hoe ze bij drie van de negen borden aan tafel de bouillon of de jus toevoegen behaagt. Als enige helaasheden kan ik misschien aanhalen dat de kokkels van op de website vervangen zijn door mosselen en dat de ganzenlever op mijn gang (niet op die van mijn disgenoot) met polderhaas vergeten bleek.

Mijn vriend zal van zijn bezoek aan C-Jean hoogstwaarschijnlijk de zijns inziens hemelse olijfolie (opgediend bij het brood) het langst herinneren. En los van het menu verdienen de amuses bij de bubbels en de versnaperingen bij de koffie eveneens eervolle vermeldingen.

Smaakbom na smaakbom na smaakbom in beeld… Tot 9 keer toe!
Als persoonlijke favorieten duid ik hutsepot en scheermes & mossel aan.

Grevelingen oester, bloemkool, mosterd, pumpernickel

coquille, pompoen, koolrabi, knopkruid bloem

gerookte kip uit Zillebeke, wilde kruiden

hutsepot, peterseliewortel, buikspek, mosterdzaad

scheermes & mossel, ramanas, mierikswortel, lavas

polderhaas, haverwortel, gele biet, ganzenlever, koffie

brie uit Damme, venkel, rook, ui

appeltaart, Jonagold, amandel, vanille

Valrhona Araguani, Gulden draak, honing, yoghurt

Gentenaars, foodies en mensen thuishorend in de doorsnede van deze verzamelingen kijken mij bij het lezen van de volgende zin waarschijnlijk hoogstverbaasd aan.

Gisteren at ik voor het eerst in de Martino.

Volgens de recensie in Zone 09 ben ik dus geen student (ooit geweest), fuifnummer (ooit beetje geweest) of artistiekeling (never will be), want ik frequenteer dit legendarische eetadresje niet. Maar de verwonderden kan ik geruststellen. Eén bezoekje was voldoende om mij absoluut te overtuigen: Ik keer tevreden terug!

Hoewel ik geen overtuigd carnivoor ben, filterde ik uit de menukaart een steak. Een steak met witloof en frietjes. Begeleid door een – en later nog een tweede – glas rode huiswijn van een respectabele kwaliteit.

Op mijn bord verscheen een perfect saignant gebakken stuk mals rundsvlees, overgoten met een soortement tomatensaus en geflankeerd door een royale portie rauw witloof in mayonaise. Tussen mijn lap vlees en die van mijn disgenoot kwam bovendien een kom formidabele frietjes te staan. Zonder twijfel mijn beste biefstuk friet in jaren!

Verder een eigentijds (aantal jaren terug vernieuwd) interieur, een vlotte bediening als plussen. Een gebrek aan elektronische betaalmiddelen als enige min. Hier kom ik in een volgende vleesbui of bij een late honger – bewapend met bankbiljetten – zeker nog eens langs.

•••

UPDATE – Omdat er van mijn eerste passage geen fotomateriaal was, toch nog even een meer recente Instagrampost invoegen als visuele ondersteuning…

Een restaurant. Een brasserie. Een bistro. Een eettent. Een snackbar.
Maar een spijshuis!?

Jawel, midden in de Gentse volksbuurt Brugse Poort vind je centraal op het Fonteineplein “Spijshuis Anna”.

Ik geef toe. Bij mijn eerste bezoek overschreed ik de drempel met een zekere terughoudendheid. Want welke eetgelegenheid kan er nu schuilen achter een frituur die op het eerste zicht flirt met de houdbaarheidsdatum? Wanneer je de tweede deur van het frietkotsas opent, vallen de wenkbrauwen nog niet automatisch in de plooi. Je waant je op een set van FC De Kampioenen – of misschien zelfs van een nog meer gedateerde televisiereeks. Ook het personeel van Firmin en Maria – de huidige eigenaars, de afstammelingen van Anna – kan niet meteen overtuigen: ze zijn noch bijzonder vriendelijk noch bijzonder efficiënt.

Maar eens de borden opgediend en geleidelijk aan geledigd worden, verdwijnt de argwaan. Je proeft eerlijke, Belgische keuken – in gigantische porties en zonder poespas. Groenten zijn hier ondergeschikt aan vlees of vis. Calorieën aan smaak. Op de kaart bij “Spijshuis Anna” uitsluitend klassiekers: stoofvlees, vol-au-vent, steak, vispannetje, … Doorgaans in combinatie met frietjes. Want het blijft een spijshuis / frituur, nietwaar? Het vaste assortiment wordt verder aangevuld met suggesties die je terugvindt op A4-tjes verspreid tegen de muren. Een kleine wandeling doorheen de eetzaal kan dus helpen om het volledige aanbod in kaart te brengen.

Twee eetervaringen blijven mij in het bijzonder bij. De laatste dag voor het jaarlijks verlof bestelde ik hier de gesuggereerde slibtongetjes. Op mijn bord verscheen een buitensporige hoeveelheid vis, heerlijk correct gebakken in een gulle portie boter. Ik ben nog niet in de helft geraakt… Niet zo lang geleden kwam ik hier langs voor een portie mosselen met frieten. In een mum van tijd stond een XL mosselpot voor mij met daarin anderhalve kilo perfect gegaarde mosseltjes. Zalig zilt en met de juiste groentenbegeleiding (uitsluitend ajuin en selder welteverstaan)! Ik heb al in veel hippere eetgelegenheden veel minder geslaagde interpretaties van dit nationale gerecht gegeten. En dat voor € 17,50!

Tegenwoordig doen Firmin en Maria het iets rustiger aan door enkel in het weekend de deuren van “Spijshuis Anna” te openen. Vandaar mijn advies om zeer binnenkort eens langs te gaan. Vooraleer ze besluiten om dan toch te doen wat niemand hen op hun leeftijd kwalijk zal nemen – namelijk met pensioen gaan…