Pietje Pek heeft zowaar de meest uitgesproken knipperlichtrelatie met mijn restolijstje. Toegevoegd, gedelete, toegevoegd, gedelete, toegevoegd. Toen een koppel vrienden een passage langs de populaire horecazaak aan het rondpunt van Drongen suggereerde, dacht ik: “Tijd om definitief komaf te maken met die tweestrijd!”. Na telefonisch checken blijkt dat het eerste tafeltje pas om 21u vrij komt. Wij stemmen in en maken er noodgedwongen een iets langer aperitiefmoment van. Elk nadeel heb…
Foto: Website Pietje Pek
Bij aankomst bestaat de eerste keuze uit buiten op het verwarmd terras of binnen. We kiezen op deze behoorlijk mooie zomeravond toch voor het dak boven ons hoofd. De tweede keuze – de essentiële eetkeuze – blijkt bij het gezelschap eigenlijk al op voorhand gemaakt: chateaubriand. En wie ben ik om dwars te gaan liggen? Mijn vriend en ik bestellen samen een saignant exemplaar, het ander koppel een à point.
Het personeel loopt nogal hectisch heen en weer, maar blijft vriendelijk en bij de les. Even later verschijnt onze karaf rode wijn en het water. Na nog een poosje ook twee warmhoudplaten met daarop telkens de chateaubriand (geen beeldmateriaal of enkel afgrijselijk lelijk wegens te weinig licht en een beetje beverig) met cresson, warme aardappel, warme tomaat en gestoofd witloof. En mooie frietjes!
De bakwijze klopt. Het vlees smaakt. En toch verwonder ik mij wat over de kleur van de chateaubriand: deze lijkt mij iets te paars in plaats van rood. Heel even dacht ik zelfs dat ze mij geschroeide tonijn voorschotelden in plaats van een edel stukje rundsvlees.
All in all tevreden dat ik Pietje Pek eindelijk kan schrappen van mijn restolijstje. Wel zonder ambitie om er vanaf nu geregeld te komen. No hard feelings.
In de categorie ‘lunchadresjes in de buurt van de Medialaan’ testte ik deze week Brasserie Mariadal in Zaventem. Het kader – een klein kasteeltje – scherpt de verwachtingen aan. Ik bel iets voor de middag om een tafeltje te reserveren op het terras. Dat kan, doch enkel nog aan de zijkant van het gebouw. Wanneer ik naar zon informeer, blijkt dat een schaduwplekje te zijn. We twijfelen even, maar rijden dan toch richting Zaventem.
Meteen blijkt dat het ganse terras overkapt is door nauw aansluitende parasols, voor een lunch in het zonnetje kun je bij Brasserie Mariadal dus niet terecht. We zijn tamelijk vroeg en krijgen ons tafeltje op het tweede terras langs de zijgevel toegewezen – wel wat men in West-Vlaanderen een trekgat zou noemen (wind en al).
Op de uitgebreide kaart trekken vooral de Green Corner (slaatjes) en de Pastissimo (pasta’s) onze aandacht. Mijn gezelschap kiest de Berger (geitenkaas, gegrilde paprika, appelen, vinaigrette met Luikse stroop), ik bestel de Castle (gerookte kip, ansjovis, kerstomaatjes, gruyère en mosterdvinaigrette). De rosé verdient een eervolle vermelding; bijzonder fris en ideaal bij het zwoele zomerprikje. Niet veel later doemt een berg voor mij op: gigantisch veel sneetjes gerookte kip, een uit de kluiten gewassen potje dressing, reuzendobbelstenen kaas, … Allemaal best smakelijk en vers, maar wel bijzonder veel. Bovendien afgewerkt met een potsierlijke soepstengel.
Het veelvuldig aanwezige personeel bedient ons – 2 jonge vrouwen – gezwind. Een gemiddelde brasserie voor een gemiddelde lunch aan een gemiddelde prijs (€ 14,50 per slaatje). Mét wandelmogelijkheid rond de vijvers daar in Zaventem centrum.
Een beetje gek misschien om na zoveel passages pas een blogpost te schrijven. Vandaag beperkte ik het echter niet tot een ontbijt of een drankje, nu prikte ik de Wattman op de hoek van de Cogels Osylei en het Tramplein als lunchplek.
Het grote terras met het houten meubilair – waarvan een deel in zomerse kleurtjes geschilderd – nodigt uit. Op hete zomerdagen als vandaag komt daar nog eens de parasollommer als extra trigger bij. Verrassend genoeg zit er quasi geen volk op het terras. Iedereen op vakantie en als bestemming niet Antwerpen gekozen?
Ik ga voor een Schweppes tonic, superdorstlessend en sinds mijn alcoholloze weken terug top-of-mind. Eetgewijs bestel ik het dagelijkse brood (€ 9), dat zijn twee kleine pistolets met een slaatje. Uit een mooi beleglijstje mag je twee opties kiezen: zoete scampi met curry en appel enerzijds en brie met appel uit de oven anderzijds graag.
Wanneer het frisse bord voor mijn neus staat, prijs ik mezelf dat ik met dit weer eens niet gezwicht ben voor een pasta of een andere eerder zware lunchkeuze. De pistolets zijn beiden warm en origineel belegd; het slaatje is een combinatie van slasoorten, groentenjulienne (wortel, rode biet, vermoedelijk daikon), komkommer, kerstomaatjes en een lichte dressing. Gezond zonder zondigen! Dit moet ik vaker doen.
Ideale plek om op welk uur van de dag dan ook, welke dag van de week dan ook even de Zurenborgse lucht op te snuiven. Alleen jammer dat ze ’s avonds als één van de eerste terrassen op het Tramplein / de Draakplaats zonloos worden.
Altijd gaan voor de keuken van de kolonies of de grootste groep allochtonen! Dus Indisch in Londen, Indonesisch in Amsterdam en Italiaans in Limburg… Een avondje Hasselt staat dus gelijk aan een avondje op zoek naar een degelijke Italiaan. Twitter to the rescue! Als suggesties passeren Pocomatto, Arlecchino, Numero Dieci, Level2Due en Pizza, Pasta e Basta. De eerste gaven volzet, de laatste tegen 21u gelukkig niet meer.
Het Italiaanse eethuis zit afgeladen vol wanneer we te voet arriveren. Helemaal vooraan bemerken we nog een tafeltje voor 2 en dat wordt ons ook toegewezen. Even wachten later verschijnt de serveerster met de kaarten en we bestellen instant prosecco. Daarna duiken we in de menukaart, een heuse karwei bij Pizza, Pasta e Basta. Meer dan 40 pasta’s en evenveel pizza’s wachten op wellustelingen. Wij bestuderen met massa’s zorg en dito goesting… Die ‘AL CARTOCCIO!’ intrigeert en de dienster licht toe dat dat in een papillot betekent. De overkant gaat voor de spaghetti al tartufo e funghi (truffelolie, verse champignons en parmezaan), ik zwicht zoals gewoonlijk voor de spaghetti alla vongole verace (met venusschelpen dus, bianco en niet al cartaccio).
In afwachting van de pasta prikken we olijfjes en soppen we huisgebakken brood in olijfolie met balsamicocrème. Na de prosecco volgt het half litertje huiswijn en al snel de dampende borden. Een tikkeltje passé, zo vierkant met een verhoogde rand en paprikapoeder op de boorden. Maar de smaak zit meer dan goed! Verse schelpjes en al dente spaghetti zijn altijd een schot in de roos. Tomaat hoort mijns inziens niet meteen in dit gerecht, maar ik maal er niet om. Na mijn proevertje van de truffel- en champignonpasta knik ik ook goedkeurend.
De juiste smaken, Italiaans zoals het hoort te zijn! We tateren nog wat na met een Disarrono on the rocks en een (bruine) Bacardi cola (light). Als laatste verlaten we het restaurant en wandelen lachend terug naar ons hotel…
Rundsvlees van de bovenste plank moet zowat de belangrijkste USP van de Meating Room in Leuven zijn. Op de kaart Angus, Argentijns, Wit-Blauw, Hereford Gold, Donald Russel in de vorm van filet pur, lendestuk of nog een ander rundsdeel. Vegetariërs blijven beter weg. De vislustigen worden behaagd met kreeft, scampi’s en sole meunière.
Wij gaan voor de suggestie op het krijtbord: dry aged Aberdeen lendestuk (€30). Als voorafje bestellen we Italiaanse ham (grote portie à € 14). Verder houden we het sober met een grote fles spuitwater. Al sinds mijn aankomst wacht een dubbele appetizer op mij: bruschetta met tomaat en toast met rillette. Hoewel de overkant past voor de rillette, smikkel ik beide hapjes met smaak op. De ham laat echter op zich wachten. Wanneer onze hoofdgerechten verschijnen, wordt duidelijk dat die niet meer komt. De nogal directe uitbaatster excuseert zich; met zo’n lap vlees voor onze neus klagen wij evenwel niet.
Een perfect gequadrilleerd stuk gerijpt rundsvlees lacht mij in het gezicht; mijn campagnon moet het vreemd genoeg zonder rasterpatroon doen. Wellicht omdat hij vleesjus vroeg in plaats van saus… Op mijn bord tevens een royale portie béarnaise. Knapperverse sla, goudgeel gebakken frietjes en homemade mayonaise maken het steak frites gebeuren af.
Sowieso behoor ik niet tot de categorie van snelle eters, maar hier nam ik echt wel royaal de tijd om dat supersmakelijke stukje dry aged Aberdeen te nuttigen. Af en toe koop ik gerijpt vlees bij Delhaize, maar dat komt niet eens in de buurt van deze quasi volmaakte – doch voor een ex-vegetariër als ik kollosale – Aberdeen lende uit de Meating Room.
Vleesfeest dus, tussen al die terrasjes op de Leuvense Oude Markt.
