’s Avonds bezocht ik Grade al meermaals: makkelijk parking buiten, druk binnen, stijlvol en betaalbare kreeft – dat heb ik in het bijzonder onthouden van die passages. In Gent werken omhelst als aardig neveneffect tevens regelmatiger in Gent lunchen. Gisteren dus een middagmeeting in het grijze pand met de oranje naam tegenover het Citadelpark.

We stappen nogal stipt om klokslag 12u binnen. De opties bestaan uit eerst aperitieven in de bar of meteen naar onze tafel met 6 couverts. We kiezen voor rechtstreeks. Het gezelschap bestelt opvallend gelijkluidend droge witte wijn als aperitief en het lunchmenu (€ 18). Vandaag bestaat dat uit een slaatje met kip en dragon als voorgerecht en penne pesto met zalm als hoofdgerecht. Sounds decent! Verder vragen we nog plat- en spuitwater. Grade blijkt een van de weinige restaurants te zijn waar ze nog literflessen hebben, hier dus geen “’t Zijn flesjes van een half litertje…”. Dit wordt geapprecieerd.

We nippen van de instant goedgekeurde wijn, prikken een olijf en smeren een toastje met iets waarbij ik gok op een vitello-rillette. Een paar agendapunten laten verschijnen onze voorgerechten. Smaakvolle slaharten, malse kip met verse dragon, afgewerkt met tomaat, en rode ui. Daarna volgen vlotjes – maar dan ook weer niet té vlot – de diepe borden met een correcte pasta: penne met huisgemaakte pesto, zalm, parmezaankruimels en een bijzonder groot blad basilicum. Samengevat een voortreffelijke lunchdeal in een restaurant waar de prijs van een hoofdgerecht à la carte al gauw rond de € 25 draait.

De relatieve rust frappeert wel in tegenstelling tot de avondshift: op de middag blijft meer dan de helft van de tafels leeg, terwijl Grade toch met uitstek een plek is voor een business lunch. Ons stoort het in ieder geval niet. Zo worden we op iets meer dan een uurtje bediend en stappen we binnen het voorziene tijdsbestek tevreden terug buiten.

Na een verschrikkelijke zoektocht (last-minute / weinig open / alles bezet) belanden we afgelopen zondagmiddag uiteindelijk in ’t Laethems Ros. Vaak hebben restaurants een afgrijselijke website; deze zaak daarentegen houdt er een voortreffelijk exemplaar op na, misschien zelfs iets te voortreffelijk in vergelijking met het eten.

Quasi alle eetgasten lijken op zondagmiddag voor het 4-gangenmenu te gaan. Het menuutje ziet er inderdaad interessant uit: carpaccio van coquilles, courgettesoep, kalfsrug of grietfilet en bavarois voor € 40, wijnen inclusief. Wij voelen echter niet al te veel om lang aan tafel te zitten en bestellen à la carte côte-à-l’os en filet pur.

Ondanks de behoorlijk slome bediening en nog wat andere mankementjes (zoals niet voorradige wijnkeuzes en middelmatig interieur), wandelen de filet pur eters tevreden buiten. Mals vlees, handgesneden frietjes, eigentijds slaatje, smakelijke saus.

De côte-à-l’os kant is echter minder opgetogen: ze krijgen hun vlees meteen op het bord, dus van beendemonstratie is in ’t Laethems Ros geen sprake. Bovendien is het vlees veel te taai om côte-à-l’os te kunnen zijn en smaakt het vreemd. Mijn gok is een dikke entrecôte uit de diepvries, net zoals onze filet purs. Dit zou ook de onproportioneel lange wachttijd voor deze gerechten mogelijk verklaren… Eerst ontdooien, dan bakken.

Sorry voor de uitbaters, maar bij een volgende keer Sint-Martens-Latem opteer ik dan toch liever opnieuw voor De Klokkeput.

Om restonood ten allen tijde – en in het bijzonder op zondag – te vermijden, stelde ik een foursquare list ‘Ook open op zondag in Gent!’ aan.

Eat Love Pizza, daar waren we al geweest. Als je naar het toilet gaat, kom je wonderlijk genoeg bij dezelfde sanitaire voorzieningen terecht als in Eat Love Tastings. Ja, de Ajuinlei en Onderbergen huisvesten rug-aan-rug-gebouwen. Komt daarbij dat Eat Love Tastings vroeger eenvoudigweg Mineral heette – je weet wel, met die herkenbare gevel in groene mozaïekjes – en in een tussenfase even The Fat Cow, een pop-up restaurant met hoogwaardig rundvlees als specialiteit.

We komen op een vrijdagavond met onze reservatie aan in het totaal heringerichte, maar veelbelovend uitziende interieur met veel wit, hout en design – zoals de bekende DSW-stoelen van Eames. “Kies maar een tafeltje voor 2”, luidt het vriendelijk en dat doen we meteen. De dienster komt even later met de menukaarten aanzetten en stelt voor om het concept uit te leggen. Ik geef toe al een kleine voorstudie gedaan te hebben op de website – zo ben ik nu eenmaal.

We gaan mee in het menu waar je voor de 6 (€ 39) of de 9 (€ 62) formule kunt opteren. 6 = 3 bar bites + 2 tastings + 1 sweets of kaas. Dat lijkt ons ruim voldoende, zeker als de dame nog eens onderstreept dat een tasting een portie tussen voor- en hoofdgerecht inhoudt. Ze verklaart ook nog nader dat je doorgaans telkens 1 maal dezelfde bar bite / tasting krijgt, aangevuld met dan nog individuele porties. Ze geeft tevens aan dat je wel om een specifiek gerecht kunt verzoeken en ik vermeld meteen de pad thai krab & brasvar buikspek. Nu al tevreden wachten we verlekkerd af met een glaasje cava (€ 7).

Ondertussen duiken we tevens in de wijnkaart. Hier wil ik toch wel even opmerken dat die beslist prijzig is: wat de rode wijn betreft geen enkele fles onder de € 30. Doorgaans gaan wij voor iets tussen € 20 en € 25, of zelfs de huiswijn. Bij de witte wijn valt het iets beter mee, maar mijn wederhelft is een rode bui. Dus opteren we voor een fles van € 34, dewelke ontgaat mij echter alweer – iets met merlot.

Als bar bites (leuk woord overigens) krijgen we:

• 2 x carpaccio gerijpt west-vlaams rood – zeldzaam rundsvlees van de Dierendonck boerderij (voor elk 3 sneetjes topkwaliteit, opgediend met wat olijfolie en zeezout)
• 1 x straciatta di burrata – soort mozzarella, maar romiger en véél lekkerder (geserveerd met olijfolie en kappertjes, hemels op-de-tong-smeltend)
• 1 x tomatencollectie (rood, geel, groen, alle kleuren van de rastaregenboog)
• 1 x kaviaar van aubergine (een leeggeschraapt potje als eindresultaat)
• 1 x grijze ongepelde garnalen (mooie, grote exemplaren)

Nog even verduidelijken dat de commentaren na het koppelteken deze van Eat Love Tastings zelf zijn, deze tussen haakjes van mij. Ieder hapje kenmerkt zich door ingrediënten van het hoogste niveau. De ‘back to basics & nostalgie’ vind ik niet meteen terug, maar daarvoor was ik dan ook niet naar deze nieuwe zaak gekomen.

En dan verschijnen de hoofdgerechten:

• 2 x pad thai krab & brasvar buikspek – noedels, noordzeekrab, pinda (een ietwat gewaagde, doch geslaagde combinatie; de noedels echter iets te plat van smaak)

• 1 x mosselen – citroengras, thaise basilicum

• 1 x risotto van tarwe – broccoli en pecorino (niet vermeld op de online kaart en het minst smaakvolle van de avond; niet makkelijk wel met tarwe, weet ik uit ervaring)

Na dit alles kijken we elkaar aan en zeggen quasi op hetzelfde moment dat de 9 formule echt wel overdaad zou geweest zijn… En dat schaadt, naar men zegt. Verder wil ik graag nog een eervolle vermelding uitreiken voor het servies. Eat Love Tastings schuift net zoals vele hedendaagse restaurants (zoals de meeste van de Flemish Foodies) het witte servies langs de kant en kiest voor borden en schalen met iets meer karakter. Aardewerk, gebakken en gekleurde keramiek, stuk voor stuk bouwstenen van gezelligheid.

Als dessert krijgen we het meest gastronomische gerecht van de avond voorgeschoteld: een combinatie van peer en popcorn. Een alliteratie op je bord, wat fijn en lekker ook. Zoveel bordjes later vat ik de 6 formule samen als een puike prestatie van chef Tom Van Lysebettens, volgens hun website een jonge wolf uit de sterrenkeukens. Verder ook nog een pluim voor het zaalpersoneel: stuk voor stuk knappe (ja, vrouwen kunnen dat zeggen over andere vrouwen) en attente dames.

Een niet minne € 133 armer stappen we Onderbergen in, maar het mag al eens iets meer zijn als je iets kleins te vieren hebt. Leve het vieren. Leve de nieuwe adresjes.

Restaurants met een Michelinster vallen wel vaker op promoties à la Dining with the Stars terug om hun couvertvolume wat op te krikken. Zo ook Jaloa, een zaak met één ster in centrum Brussel. Deze actie staat voor een 4-gangenlunch aan € 44 of een 5-gangendiner aan € 55; wij tekenen in op de middagoptie.

Na een vergeefse poging om een parkeerplek in de buurt van de “vismarkt” te vinden, maken we gebruik van de service voiture die het restaurant aanbiedt. Eens binnen worden onze jassen weggehangen en krijgen we een tafel toegewezen door het voorkomende – en overwegend tweetalige, geen onbelangrijk detail in Brussel – personeel.

Als aperitief stellen ze een huischampagne voor of Italiaanse bubbels met een rosé kleurtje. De meest originele keuzemogelijkheid (de laatste dus) kan ons krijgen. Daarbij serveren ze een wachtbordje met drie hapjes: een brandade van kabeljauw, een slasoepje met een espuma van Ibericoham en een risottokroketje.

Even later komt een ober polsen of we graag wijn drinken bij ons ‘Dining with the Stars’ menu. We geven aan de wijnkaart wel even te willen zien, zonder voor een volledig wijnarrangement te gaan – om toch ietwat fris de rest van de namiddag door te komen. Daarnaast bestellen we bruiswater, San Pellegrino zo blijkt. Vreemd genoeg komt een andere ober ineens een witte wijn inschenken; wellicht de begeleider van de eerste gang. We maken er geen zaak van en luisteren gedwee naar de uitleg over de mi-nuit wijn (van druiven die tussen 12u en 5u ’s nachts geplukt en geperst worden). Bijzonder fris!

Bij voorbaat nog even mijn excuses voor het fotomateriaal. Ze zijn genomen met mijn iPhone 4 en overbelicht door de spotjes (met kwalijke schaduwvlekken tot gevolg).

zalm op Russische wijze, biscuit van algen, espuma van wortel en dille-olie
De dille-olie wordt ter plekke over de wortelpuree gegoten. De ober licht nog even toe dat Russiche wijze op gebakken met suiker en zout slaat, al proeven wij de suiker niet echt.

rug van jonge tarbot, tuinboontjes en lychees, abrikozensnoepje en jasmijn met rode boter
De ober omschrijft de tuinboontjes als waterboontjes, maar onze aandacht gaat voornamelijk uit naar die nagemaakte eierdooier. Daarin zit een soort abrikozenconfituur, te zoet naar onze smaak en dat artificiële vliesje errond stoort tevens ietwat. 

Iberisch varken op drie verschillende wijzen, mousseline van tarbaisbonen met truffel, ratatouille, artisjokharten en gereduceerde saus met arganolie
Een mondvol. Deze mond wordt nog voller als de ober zijn uitleg geeft over welke stukjes Ibericovarken geserveerd worden: ik meen mij lomo, presa en secreto te herinneren. Ook wel grappig dat men bij die uitleg het niet kan nalaten om het respectievelijke lichaamsdeel even subtiel aan te duiden. Op en top heerlijke herfstsmaken! Hierbij drinken we nog een glaasje rood, de details ontsnappen mij.

douceur du Jaloa
De rode draad doorheen het dessert is overduidelijk chocolade. De potgrond die bij het schattige bloempotje hoort is een zwarte chocolade met zo’n in-de-mond-knisperende stukjes ertussen. Verder liggen op het bord nog een eetbare bloem, wederom zo’n dubieus eierdooerding, een quenelle van chocomousse en puntjes afgewerkt met bladzilver – naar analogie met bladgoud.

We ronden nog af met een koffie (absoluut niet lekker, volgens mijn gezelschap) en een verse muntthee (uit een onhandig kannetje, want de helft belandt op het tafelkleed). Nadat we de rekening gekregen en volgens mij zelfs betaald hebben, volgen nog wat versnaperingen. Oeps, vergeten! Helaas vallen het watermeloensoepje met een groene granité, de ananas met kokos en de marshmallow wat tegen.

In totaal kloppen we toch nog af op € 150, dus we hebben € 62 opgedaan aan drankjes. Een valletje waar ik in dergelijke restaurants altijd opnieuw in trap. Desalniettemin onthou ik Jaloa als een waardige sterrenzaak. Daar waar de mensen laat lunchen ook, want wij verlaten rond 14u als eersten het restaurant op de Schuitkaai – een voor mijn GPS onbekende straat, waarvan ik nu besef dat de Franse naam wellicht de oplossing gaf.

Mijn auto wordt voorgereden – first time ever – en we navigeren terug richting Vilvoorde.

Zo van die ontdekkingen ‘per abuis’, dat zijn beslist de meest voldoening schenkende. Deze voormiddag schuimde ik zone02.be en resto.be af op de filter ‘Vilvoorde’ en het Thaise By Hart triggerde plotseling. Met een foto van een refterachtig restaurant en na doorklik een überfoute website. Mijn horecagewijze ontdekkingsreisdrang stak meteen de kop op en ik reserveerde telefonisch – in English weliswaar.

Tijdens een herfstige stortbui zoeken we een parkeerplek op de Grote Markt van Vilvoorde en spurten we naar By Hart, waar 2 tafels bezet blijken in de ruime eetzaal. Reserveren blijkt ’s middags dus niet meteen noodzakelijk. De enigszins verlegen gastvrouw verwelkomt ons – met de Thaise glimlach uiteraard – en brengt de lunchkaart. Wij duiken er enthousiast in: mijn gezelschap kiest voor de panang curry (rode curry met pinda’s, aubergine en paprika – € 8) met tofu, ik volg maar met kip (€ 9,50).

In tussentijd verschijnen onze colaatjes (light logischerwijs) op tafel met een kommetje kroepoek. Je proeft dat het om huisgemaakte kroepoek gaat, wellicht daardoor is die iets harder en minder op-de-tong-smeltend dan wat je in de supermarkt koopt.

Niet veel later komt de Thaise dame met onze borden. Voor elke een soort kommetje met daarnaast rijst in een hartvorm. Schattig en in lijn met de restaurantnaam! De volledigheid gebiedt mij te zeggen dat er ook nog enkele schijfjes tomaat en komkommer boven de rijst lagen. Omdat ik die als totaal overbodig beschouw, heb ik ze weggenomen voor de foto.

De panang curry ruikt verrukkelijk en ziet er dito uit. Ik zie stukjes kip, groentjes en een perfecte saus. Dit alles afgewerkt met een likje kokosmelk, een crumble van pinda’s en geciseleerde Thaise basilicum. De smaak moet niet onderdoen voor de geur, integendeel. Zonder zwanzen een wat mij betreft quasi volmaakte curry. Al moet ik erbij vertellen dat ik wel nog nooit in Thailand ter plekke ben gaan proeven…

Samengevat een prijs-kwalitatieve voltreffer in een interieur dat helaas het kantinegevoel niet overstijgt. Voor wie daar echt over valt, biedt de take away mogelijk een uitweg.