Op mijn blog probeer ik restogewijs over zo goed als alles te schrijven: van sterrenkeuken tot Flemish Foodies, van zoveelgangenmenu tot vol-au-vent. Wanneer ik op een middag na een Leuvense werkmeeting met een paar collega’s in Nat King Cole beland, krabbel ik dan ook meteen een mentale Post-it neer: ‘Blogpost schrijven’.

We komen binnen en merken dat alle (in totaal ongeveer tien) aanwezigen – behalve het personeel dan – gepensioneerd zijn. Zo’n soort taverne dus! Al moet ik zeggen dat de oudjes doorgaans wel weten waar het lekker is. We installeren ons bij het raam met zicht op de Naamsesteenweg en inspecteren de vrij uitgebreide tavernekaart.

Mijn collega’s gaan voor de artisanale kaaskroketten (drie stuks) en de gebakken kipfilet maison. Ik wil eerder iets licht en zo valt mijn oog op de croque vidée. Ik ken de monsieur, de madame en de boum-boum wel, maar de vidée was mij totnogtoe vreemd… Vidée heet in West- en Oost-Vlaanderen overigens vol-au-vent, zo’n typisch Belgisch gerecht waar ik een zwak voor heb. Vooral als ik dat thuis zelf klaarmaak, vertrekkend van een door een vriend van de familie gekweekte kip, handgerolde gehaktballetjes en zo voort.

Onze gerechten verschijnen. De kipfilet maison blijkt bedekt te zijn met kaas en hesp en op een soort tomatensaus te liggen. Mijn collega merkt lachend op dat dat net het omgekeerde is van wat ik krijg: kaas en hesp vanbinnen en kip (als hoofdingrediënt van de vidée) erbovenop. Ik moet eerlijk toegeven dat mijn voornemen om iets licht te kiezen een beetje tegenvalt, maar ik eet toch beleefd mijn bord leeg. De vidée smaakt overigens lekkerder en huisgemaakter dan ik in eerste instantie had durven dromen. Als detailkritiek valt de niet 100% grondig schoongemaakte tuinkers mij wel wat tegen. Ja, dat is een vervelend werkje en de ene tuinkers is wanneer je die koopt al properder dan de andere, maar het moet nu eenmaal gebeuren.

Halfweg de maaltijd komt een dienster nog een bordje met een extra kaaskroket brengen. We kijken een beetje verwonderd, want de beloofde drie kroketten lagen wel degelijk op het bord van mijn buurman. Dan legt ze uit dat er eentje eerder ‘ontploft’ was, mijn collega beaamt en zucht vooral bij de gedachte aan nog een extra kaaskroket. Ocharme!

We rekenen onze zachte prijzen af en zetten aangesterkt terug koers richting Gent.