De eerste avond in Amsterdam probeer ik rond 19u00 naar een Italiaanse vermelding in de Where Chefs Eat app te bellen: MAZZO op de Rozengracht. Ik ben te laat, maar maak van de telefoonverbinding alvast gebruik om de volgende dag te reserveren…
Op de avond voor Koningsdag wandelen we tegen 20u00 dit indrukwekkende pand binnen. Buiten zit een beperkt terras vrij vol, bij de ingang staan links nogal wat hoge tafels met barkrukken en rechts lage tafels met zetels. Het tweede deel van het grote restaurant zit inmiddels volledig vol. En het geheel maakt wel degelijk indruk: de lampen vlak voor je die in vette letters MAZZO vormen, de houten wand tot aan het plafond opgevuld met Italiaanse producten, de moderne lusters die ik de avond voordien in het Stedelijk Museum ook op de Marcel Wanders expo opmerkte.
Hoewel er mij bij de reservatie gezegd is dat het voor ons een hoge tafel wordt, krijgen we toch een lage bij de lange Chesterfield toegewezen. Omdat het anders misschien wat ver van elkaar is, besluiten we om naast elkaar in de zetel te gaan zitten. Gezellig!
We bestuderen de kaart en worden bediend door de vriendelijke doch nog niet zo geroutineerde serveerster Esmée. Ze blijkt echter leergierig en gaat al onze vragen meteen op correcte wijze afchecken in de keuken. Qua wijnkeuze gaan we op deze vrij zonnige lenteavond voor een liter rosé huiswijn. Het welkome hapje of knabbeltje als begeleiding bij deze frisse wijn blijft helaas uit…
Inmiddels hangt ook onze eetbestelling in de keuken. Als voorgerecht kiezen we voor de kleine portie Calamarata om te delen: gamba’s, inktvis, tomaat, rode peper (€ 8,75). In eerste instantie willen we elk een pasta bestellen, maar in combinatie met ons hoofgerecht raadt de jongedame toch aan om het bij een gemeenschappelijke pasta te houden. Supersympathiek vinden wij dat! Dat hoofdgerecht is de Bistecca Fiorentina: gegrilde T-bone steak voor twee personen (€ 44,50). Dit at ik ooit tijdens een business trip in Rome, ergens in de buurt van het Pantheon. Het was zo’n overweldigende ervaring dat ik dit keer degene ben die voorstel om voor deze serieuze portie vlees te gaan.
De pasta komt in een diepe kom met twee kleine bordjes. We verdelen eerlijk, want eten delen blijft een heerlijke ervaring… Onlangs at ik voor mijn verjaardag in Granduca een vergelijkbare pasta, maar dan met kreeft. Hoewel deze Calamarata meer dan door de beugel kan, verdient het gerecht ook geen laaiend enthousiasme. De inktvis is iets te taai, de saus iets te weinig pittig voor de op de kaart vermelde rode peper.
Voor de Florentijnse biefstuk hou ik eerlijk gezegd een beetje mijn hart vast… Tijdens een tochtje naar het toilet bemerk ik het gerecht op een andere tafel en in tegenstelling tot mijn ervaring in Rome en wat in België een côte-à-l’os heet, valt dit stuk vlees toch wel bijzonder dun uit. Ik verwacht mij eerder aan iets van een paar centimeter hoogte.
Even later komt onze plank tevoorschijn met daarop het gegrilde – zelfs gequadrilleerde – vlees, een paar partjes citroen, een potje met pestodressing, twee aardappelen in aluminiumfolie en rucola. We verdelen de buit over onze borden, maar laten de citroen voor wat het is. Het vlees bevalt veel beter dan mijn vooroordeel influisterde: erg mals en vol van smaak. De pesto maakt niet bijzonder veel indruk. Het gehele gerecht met vlees, aardappel en raketsla heeft uiteindelijk iets eenvoudigs dat mij wel aanstaat.
MAZZO maakt als Italiaans restaurant op ons net iets meer indruk met het interieur dan met wat op het bord komt. Gewoon voor de grootstedelijke sfeer vind ik het wel de moeite om er eens langs te gaan, desalniettemin ga ik er toch van uit dat échte chefs – Where Chefs Eat, remember? – net dat niveautje hoger qua eten kunnen adviseren.