L’Amitié metamorfoseerde recent van restaurant naar bistro bar, de uitbaters wilden het met andere woorden allemaal een tikje minder stijf. Eerlijk gezegd maak ik hier een assumptie, want ik bezocht de oude L’Amitié nooit. Ik kan wel zeggen dat de 2.0 versie very 2016 aanvoelt, alleen zou je in een bistro bar iets meer ‘ontspannen’ hoekjes met zetels en zo verwachten…

Nog iets wat ik mij afvraag: vanwaar die octopus in het logo? L’Amitié positioneert zich niet echt als visbistro, misschien koestert de chef een voorliefde voor het beestje of staat deze inktvisachtige gekend voor z’n uitzonderlijke vriendschapskwaliteiten?

Er wordt ons een lunch voorgesteld, de à la carte lonkt echter te hard… Boven de zeespiegel – een golvende lijn op de menukaart – staan drankjes, bits ‘n’ bites, charcuterie en cheese; eronder small plates cold & tasty + nice & warm en you’re so sweets. Bij een glas voortreffelijke bubbels maken we een weloverwogen keuze…

We besluiten om zes zaken te bestellen, die – ik citeer de menukaart – volgens het ritme en de volgorde van de keuken zullen verschijnen. Het vraagt enige doortastendheid om de aandacht van de serveerster te trekken, doorheen de ganse lunch eigenlijk. Eens we haar te pakken hebben, geef ik meteen onze zesledige verlanglijst door.

Ik heb een zwak voor kroketten en het mag dan ook niemand verwonderen dat we starten met kroket van varkenspoot en huisgemaakte pickles (€ 6,50). Leuke kleurrijke pickles en een verrassend smeuïge kroket met wel iets te veel vetstukjes (van de varkenspoot) naar mijn goesting. En eigenlijk vind ik de vorm van de kroket eveneens lichtjes ontgoochelen: beetje stom, maar kroketten smaken voor mij het lekkerst in zo’n afgeronde boomstamvorm.

Ondertussen ruilden we de bubbels in voor een glas witte wijn. Er zijn meerdere keuzes per glas, de Veyovis (€ 7) haalt het en laat zich de compagnie van zowel de vlees- als de visgerechten welgevallen. Lekker, zo’n flexibele wijn!

Next up blijkt de sint-jacobsvrucht, crème van zuurkool, pompoen (€ 12). Elk krijgt z’n schelp met een best lekkere vrucht en winterse garnituur. Ik eet met smaak, desalniettemin bemerk ik dat mijn gezelschap zijn vroegere eetervaringen bij L’Amitié moeilijk kan loslaten en dus nog wat op zijn culinaire honger blijft zitten.

Onze lunch zet zich verder met gepocheerd hoeve-ei, raapsteel, gerookt spek (€ 8). Dit gerecht zou ik bijvoorbeeld ook in de keuken van J.E.F. of Veranda kunnen plaatsen en ligt dus helemaal in de lijn van mijn persoonlijke smaak…

Bij het volgende bord voel ik enige moeite om het gerecht op z’n smaak te beoordelen, omdat ik mij door mijn ogen laat leiden… Deze tartaar van kalf, marshmallow van parmezaan (€ 10) doet mij aan hersentjes denken. En als er één iets is wat ik als kind niet lustte, waren het hersentjes… Ik maak dan ook een mentale nota om nooit meer tartaar van kalf te bestellen, andere tartaren (rund, zalm, zeebaars, …) daarentegen graag!

Met gegrilde pijlinktvis kan je bij mij altijd scoren en dat is dan ook wat de gegrilde pijlinktvis, romesco, sucrine, piment d’espelette (€ 10) doet. Sinds Meliefste weet ik dat romesco geen typo voor romanesco is, maar een Spaanse saus op basis van rode pepers. Sucrine ken ik eigenlijk als little gems, dus het vraagt wat gegoogle vooraleer ik de synonimiteit ervan inzie. Misschien één van de eenvoudigste bereidingen van de dag en toch – of misschien net daarom – nomineer ik deze voorlopig als mijn favoriet.

Als laatste komen de bouchot mosselen met vadouvan curry (€ 12) uit de keuken. De kleine en tegelijk volle mosseltjes laten zich gepast upspicen door de currysaus. Instinctief moet ik bij vadouvan steevast aan een bergkaasje denken, niet is minder waar… Vadouvan staat voor een uit Indië afkomstig kruidenmengsel, vandaar ook de curry.

We twijfelen over eventueel nog één à twee small plates extra… Wanneer we die echter proberen te bestellen, blijkt dat de jongens van de keuken al om 13u30 moeten stoppen. Intussen zijn we 14u00 en dus kunnen we enkel nog zaken van boven de golvende lijn of desserts krijgen. Een tikkeltje jammer, wellicht wel te kaderen in de witte-kassa-gevolgen (strakker kijken naar loonkosten en dus gepresteerde uren). Alleen zou ik het wel appreciëren dat ze zoiets ofwel op de kaart zetten, ofwel mondeling meedelen bij de start.

Tijd voor zoet en bij de you’re so sweets vallen we voor de peer in witte wijn, popcorn, vanille, citroen (€ 10) en de citroentaart (€ 10). Over de peer geen klachten, we krijgen een modern ogend en proevend nagerecht. Maar het taartje met citroen steelt de dessertshow! Het ziet er niet alleen erg verleidelijk uit, het ontgoochelt ook niet in de mond. Zo hebben we het graag…

Zoals eerder gezegd kan ik niet vergelijken met L’Amitié 1.0, wel ben ik ervan overtuigd dat dit vernieuwde concept het goed zal doen… Kwaliteitsvol eten delen in een modern kader: hedendaagse bijval gegarandeerd! Ook die van mij.