In herhaling vallen is nooit een goed idee, dus ik begin deze blogpost niét met het statement dat ik geen fan ben van uit eten in groep. Maar als de baas vertrekt, dan moet dat uiteraard gevierd – misschien een ongelukkige woordkeuze – worden. Eén van de collega’s oppert om naar een Japanner te gaan waar je je gezamenlijk (met negen personen in ons geval) rond een teppanyaki kunt scharen. Een andere collega stelt in dit kader Kanazawa op de Hundelgemsesteenweg in Merelbeke voor.
Ze hebben er een ‘all you can eat’ formule aan € 35,50 de man / vrouw. Gezien er nogal wat meer dan gemiddelde eters tot het team behoren, lijkt mij dat geen slecht idee. Eenmaa! Andermaal! Gereserveerd!
Bij aankomst bestellen we vrij unaniem witte wijn en water (plat en bruis). Daarnaast duurt het even voor we de procedure van de ‘all you can eat’ helemaal snappen: je bestelt per ronde maximum vijf dingen per persoon. Die keuze maak je op basis van een geplastificeerde menukaart met weinig realistische foto’s en markeer je alle negen in één bepaalde kolom op één papiertje. Je hoort het al: nogal een onhandig gedoe. In totaal krijgen we twee uur de tijd om van deze Japanse à volonté te genieten. Niet onbelangrijk om te vermelden: als je niet opeet wat je vraagt, houdt het onverbiddelijk op en moet je per resterend stuk één of meerdere euro’s opleggen. Slim systeem, me dunkt. Want met eten valt onder geen enkel beding te sollen.
We zijn de enige klanten deze donderdagavond, dus we krijgen de onverdeelde aandacht.
RONDE #1
- Nigiri sake (zalm)
- Nigiri tai (dorade)
- Sakemaki (zalm)
- Sake sarade (zalmsalade)
- Tempura moriawase (mix)
Als eerste komt de zalmsalade: mooie stukjes rauwe zalm met sesamzaadjes op een frisse salade. Ideaal om de appetijt op gang te brengen!
Bij de sushi is het kwestie van de juiste bestelling van de houten plank te nemen en door te geven. Ik neem dus mijn drie maki met zalm, nigiri met zalm en nigiri met dorade. Zeker niets op aan te merken! Mijn collega rechts is vrij lyrisch over de nigiri met makreel. Stom eigenlijk dat ik die in een volgende ronde niet meer besteld heb.
De foto van de tempura stelt niet veel voor, het proeven ervan daarentegen… Op het plastieken mandje ligt tempura van zalm, garnaal, pompoen en champignon. Alles proeft à la minute bereid en helemaal vers! De pompoen is voor mij de aangenaamste ontdekking, deze groente at ik nog nooit eerder in tempuravorm.
RONDE #2
- Yasai mori (gegrilde courgetten)
- Ebi (garnalen)
Een iets verstandiger ronde met gegrilde courgette en enkele garnalen om mijn overmoedige start wat te laten zakken. De groenten doen deugd, even geen extra zwaarte op mijn maag. Ook de garnalen vallen licht uit, misschien tevens als je ze in het licht plaatst van alle bordjes die die avond bij Kanazawa voorbijgekomen zijn.
RONDE #3
- Yaki mushroom (gebakken champignon)
- Sake (zalm)
- Gyoza (vleespasteitjes)
- Kamo (eend)
Ondertussen krijgt de man achter de teppanyaki meer en meer bordjes te vullen: hij doet dat met acrobatische overtuiging en mikt de stukjes omelet gezwind in onze monden – the Japanese show must go on. Maar het indrukwekkendst vind ik het als hij geen kunstjes opvoert en gewoon de dingen bereidt die besteld worden. De ingrediënten komen telkens op grote schotels: de kwaliteit van vlees en vis springen in het oog en ook het begeleidende vocht (niet de wijn, wel de sauzen) doet dat. Verrukkelijke zalm! Malse eend! En met gyoza scoor je bij mij altijd. Stuk voor stuk geslaagde gerechten.
RONDE #4
- Ika (inktvis)
- Abaraniku (lamshaasje)
In één van de vorige rondes liet ik mij verleiden door de inktvis, een ingrediënt waar ik in verschillende keukens (Spaans, Italiaans, …) een zwak voor heb. Alle lof voor deze bereiding! Misschien wel mijn absolute favoriet van de avond. Ook het lamshaasje bevalt, alleen krijg ik het absoluut niet meer binnen. En aangezien de regel bij de ‘all you can eat’ is dat je betaalt voor leftovers, schakel ik mijn collega’s in om deze laatste ronde helemaal naar binnen te werken. Waarvoor dank, heren!
Aan een vijfde ronde komen we niet meer toe. De twee uur zijn verstreken en de magen zonder uitzondering meer dan gevuld. Nogmaals: geen enkele keuze ontgoochelt, de kwaliteit van de keuken overtreft mijn verwachtingen. Bij ‘all you can eat’ ga ik automatisch uit van kwantiteit die primeert op kwaliteit. Niet bij Kanazawa dus, waarvoor respect!
Mijn lessons learned? Ik moet leren doseren! Minder bestellen bij de start, eventueel ook afspreken met mijn buren om dingen te delen. Sowieso bestaat er geen twijfel over dat ik Kanazawa nog eens wil overdoen. Hoe zeg je ‘Hasta la vista!’ in het Japans?
