Ondertussen wonen we ongeveer een half jaar in Mariakerke. Het blijft Gent, maar iedere buurt heeft zo zijn adresjes. En in de wereld van Elise draait er nogal wat rond eetadresjes. We gaan dan ook gretig in op de vraag van onze bejaarde buurman om op zondag eens samen te gaan lunchen bij Hof Ten Dries. Ik rij er wekelijks een paar keer langs onderweg naar de Delhaize of de Colruyt en de villa met gigantische parking ervoor prikkelt. Dat het restaurant onlangs in Zone 09 vier sterren kreeg, stimuleert die prikkeling enkel.

We komen aan op het middaguur en krijgen een tafel in het klassieke interieur toegewezen. Naast de verschillende menuformules biedt de kaart tevens een à la carte met vis- en vleesgerechten. Ik denk meteen aan paling die besteld kan worden in de gebakken versie, in ’t groen (€ 23) of in de room met scampi’s, mosselen en garnalen. Doorgaans trek ik richting groen, maar nu weifel ik toch even. De wederhelft vindt in de buurman een kompaan voor de côte-à-l’os (€ 22) en ik besluit inmiddels om bij mijn groene voorkeur te blijven. Ondertussen bestellen we een aperitief en mogen op ons eten wachten in het gezelschap van een geslaagd wachtbordje: vismousse met kaviaar, croque met gerookte zalm en bijzonder lekkere aspergesoep. Als je een kok herkent aan zijn wachtbordje, dan zitten we bij Hof Ten Dries in elk geval goed…

We laten de cava en de Duvel voor wat het is en schakelen over op witte (bij de paling) en rode (bij de côte-à-l’os) wijn. Niet veel later verschijnen de bijna lege (verwarmde) borden met enkel een potje rauwkost. De ober grapt ‘Smakelijk!’, maar brengt al snel een grijze cocotte met paling in ’t groen. Niet zo lang geleden schreef ik in een blogpost over ’t Jachthuis van Eversam dat ik die graag niet gladgemixt en niet artificieel grasgroen zie. Hier krijg ik echter wel zo’n interpretatie voorgeschoteld en ik moet toegeven dat die desondanks welgemeend smaakt! De krokante frietjes, de huisgemaakte mayonaise en het proevertje van de mooi saignant gebakken côte-à-l’os zijn extra pluspunten.

Ik pas voor het dessert en bestel desalniettemin een Irish coffee. Naast mij verschijnt een moderne dame blanche: drie bolletjes ijs liggen in een bord op een bedje van nootjes. Bij het buitengaan keuren we Hof Ten Dries eensgezind goed. De uitgelezen plek voor klassieke en solide gerechten tegen een eerlijke prijs.

Het artikel in Zone 09 zorgde echter nog niet voor de grote toestroom: op deze zondagmiddag blijkt slechts een deel van het restaurant gevuld met voornamelijk bejaarde mensen. Niet meteen de meest swingende eetgelegenheid, dat geef ik grif toe. En toch ben ik vastberaden om met mijn jeugdige dertig de gemiddelde leeftijd hier regelmatig en persoonlijk naar beneden te halen. Bij voorkeur op een zonnige dag van op het terras. En dan zal ik eens zot doen, met paling in de room bijvoorbeeld… :)