Doorgaans pas ik voor restaurantweken en dergelijke promo’s omwille van de vrees niet the full experience te krijgen. Je weet wel, dat tafeltje in het restaurant of die kamer in het hotel (toevallig respectievelijk vlak naast het toilet of de lift) waar de bongobonners steevast terechtkomen. Nadat ik een datum prikte met een Antwerpse vriendin om in Gent te dineren, kruist het Facebookbericht van Heritage over de Restaurant Week echter mijn online pad.

Argumenten pro? Aan het vorige restaurant in het pand waar Heritage nu zit (namelijk pizzeria Barbaro) hou ik een erg goede herinnering over: heerlijk eten en een vriendelijke Limburgs-Italiaanse gastheer die nu blijkbaar ook achter Heritage zit. Ik zag verder al een aantal lovende reacties van foodbloggers passeren – wellicht gesponsorde bezoekjes, dus voor wat het waard is. Tot slot zet Heritage in op groenten, groenten, groenten én vis en laat mijn gezelschap nu net totaal geen vleeseter zijn. Argument contra? ’t Is Restaurant Week. Doen niet alleen restaurants die het écht nodig hebben daar aan mee? Zitten niet alle goede zaken automatisch vol?

We spreken op een woensdag tegen 19u00 af. Ik loop rechtstreeks door van een jaardagsapero, dus mijn vriendin zit me al op te wachten… Tijdens de Restaurant Week biedt Heritage een viergangenmenu aan voor € 39. Daar kan nog een extra gang aan toegevoegd worden, alleen lijkt vier op een weekdag ons al voldoende.

Het aperitief wordt besteld: gin tonic voor mijn vriendin, een alcoholvrije cocktail (kwestie van die andere jaardagsapero wat te laten zaken) voor mij. Je zult merken dat ik behalve de prijs per menu niet al te veel details opgeslagen heb die avond, net voldoende wel om er toch een blogpostje aan te spenderen.

Van de sympathieke gastheer uit mijn Barbaro herinnering – genaamd Fabio Cammalleri – geen spoor te bekennen. We moeten het die avond met een lichtjes vreemde maître doen. Ik besef dat het een precair evenwicht is tussen té aanwezig en té afwezig, alleen voelt het de ganse tijd aan alsof we geen twee zinnen kunnen zeggen vooraleer hij aan onze tafel staat. Bankjes voor handtassen vind ik zelfs in sterrenrestaurants te gek voor woorden, sta me dus toe dat ik begin te lachen als ik dat in Heritage voorgesteld krijg.

Genoeg geluld. Tijd voor een eerste foto, zekerst?

Meteen al groenten in de hoofdrol: little gem · boekweit · mimolette en een groentenbouillon. Okay, dat laatste klinkt kei-respectloos als bij een bouillonblokje. Alleen kan ik me met de beste wil van de wereld niet herinneren van welke groente chef Sebastian Sandor een bouillon trok. Beter opletten dus in het vervolg, of nota’s nemen als mijn geheugen het dan toch geregeld laat afweten.

Vrij snel wordt ons gevraagd of de eerste gang mag komen. De gin tonic is nog niet helemaal op en toch zeggen we ja, weliswaar zonder in te gaan op een begeleidende witte wijn.

Ik herken de makreel · daikon · lenteui · mosterdzaad van Instagram en consorten. Alleen was ik er altijd van uit gegaan dat de makreel warm – of misschien lauw – geserveerd zou worden. Dat blijkt een fantasie van mijnentwege, dit is wel degelijk een koud voorgerecht. Eens die ontgoocheling weggeslikt, smaakt de frisse makreel mij zeker. Wel moet mij meteen van de hart dat wanneer het visuele de smaak overtreft, ik mij toch wel zorgen baar.

Helaas blijkt mijn vrees gegrond. Ik kan om met een bordje waar pakweg vier halve paddenstoelen op liggen, maar dan moet je verdomme wel een smaakbommetje voor mijn neus placeren. Dat kan jammergenoeg niet van deze eryngii · sesam · yuzu · miso gezegd worden… En na even googlen op Heritage en dit gerecht blijkt dat ik niet als enige die mening ben toegedaan…

Het hoofdgerecht – gepocheerde leng · venkel · groene curry – pikt de draad niet opnieuw op. De venkel combineren met groene curry vind ik best een leuke vondst, alleen haalt de vis het gerecht naar beneden. Doordat die niet lang genoeg gegaard werd, kom je bij een onaangenaam stuk uit dat stevig snijwerk vraagt om er door te geraken. Aan beide kanten van de tafel blijft een vrij groot deel van de vis dus liggen.

Groentedesserts scoren dan weer wel bij mij en dat gebeurt hier eveneens: ik kan een bordje met koolrabi · wei · dille · limoen zeker appreciëren als afrondende gang. De overkant hoopte duidelijk op iets zoeters…

Ja, ik besef dat ik streng ben voor Heritage. Niettemin: als je in deze league wil meespelen, dan moet je wel aan het niveau voldoen. Op je eigen website onbescheiden bewoordingen gebruiken als rising star of the culinary scene en exquisite cooking schept vanzelfsprekend verwachtingen. Ik kan bijna niet geloven dat hier de vroegere chef van tweesterrenzaak De Pastorale achter het fornuis staat. Mijn verwachtingen druipen spijtig genoeg ontgoocheld af…