Op de Dendermondsesteenweg, een paar kilometer van Dampoort vandaan opende vorig jaar Eetwinkel Van Cauwenberghe – noem het een luxesupermarkt met een aantal eettogen. Mijn collega’s willen er al een tijdje heen, ik ga met alle plezier mee.

De naam says it all: eetwinkel, om eten te kopen of ter plekke te eten. Vanzelfsprekend doen we allemaal even een rondje om te verkennen wat ze aanbieden in die verschillende togen: kaas, charcuterie, verse vleeswaren, vis, bereidingen, groenten, bakkerij…

Ik hou het bij kijken en installeer mij terug op de hoek van de eettoog in de bistrosectie. We zijn het er snel over eens dat de lunch de beste oplossing is: € 19,95 voor een voor- en een hoofdgerecht. Aan de andere hoofdgerechten op de kaart hangen prijskaartjes van gemiddeld € 30, een grootteorde die ik niet wil uitgeven tijdens een doordeweekse lunch. Omdat er die avond nog varken op het menu staat, kies ik nu voor de gebakken rode mul. De ene collega ook, de andere prefereert de varkenslende.

ceviche van dorade, zoet-zure zilveruitje, koriander, gebakken zoete puntpeper
•••
gegrilde varkenslende, couscous van bloemkool, crème van bloemkool, romanesco
of
gebakken rode mul, duxelle van bospaddenstoelen, rode ui, knolgroentjes

Terwijl we nippen van ons glas wijn en een stukje brood pimpen met boter, olijfolie of grove korrels peper en zout (allemaal trouwens even top van kwaliteit), kunnen we niet anders dan op de vingers kijken van de vrouwelijke chef die onze lunch bereidt. Ik vind dat altijd fascinerend, maar ik volg mijn collega wel dat het voor haar wel enerverend moet zijn. Ze heeft de handen vol met de ongeveer tien couverts aan haar eettoog. De dienster lijkt ook regelmatig verdwenen, waardoor ze er dubbel alleen voor staat.

Wat de ceviche betreft ben ik sinds de kennismaking met Martin Morales en zijn Ceviche kookboek (ook wel gelijknamig restaurant in Londen, waar ik nog niet at) iets meer thuis in de Peruaanse keuken. Bij Van Cauwenberghe smaakt de dorade vers, maar de smaken in de twee variaties (koriander en rode puntpeper) mogen iets uitgesprokener. Voor de rest beslist een frisse start van onze lunch.

Ondertussen zien we een mooie entrecote op de teppanyaki liggen. Ook onze rode mul en varkenslende worden op die manier gebakken, daarna garen onze proteïnen nog wat verder in een oven. Vervolgens worden stijlvolle zwarte borden, die je tegenwoordig in de betere restaurants ziet, gedresseerd. Eerst de duxelle van bospaddenstoelen, daarbij bolletjes pompoen en courgette (met zo’n speciale lepel gedaan die vaak voor meloen gebruikt wordt), brunoise van pompoen en twee stukken vis. Zonder twijfel een meer dan gemiddeld gerecht dat top kan worden indien top bereid en gepresenteerd, maar hier bij Van Cauwenberghe kan ik niet anders dan zeggen dat het ‘net niet’ is. De intentie is er wel, dat zie ik in alles.

De gerechten lezen veelbelovend en smaken kwaliteitsvol. Alleen mist het geheel wat … – tja, ik kan er niet meteen mijn vinger opleggen – … warmte. Letterlijk ook, want we zijn in het begin niet geneigd om onze jas uit te trekken. Maar ook in de sfeer die er hangt: weinig echte hartelijkheid, weinig animo. Met kwaliteitsvolle producten en een mooie ruimte alleen kom je er wat mij betreft niet. Schwung, en dan komt alles goed! Geloof me.

Vrij voldaan rijden we terug na kantoor, wel niet na nog een kaastaart (€ 8,50) gekocht te hebben voor de rest van de collega’s. Iets anders dan Françoise, maar absoluut lekker.

···

Twee dagen later sta ik er al terug, omdat mijn wederhelft zin heeft in dat mooie rundsvlees waar ik over vertelde. Gevolg: ik laat mij even gaan en kom thuis met côte à l’os, oesters, langoustinegatjes, kreukels, … Stuk voor stuk topproducten!