Wanneer ik bij de recherche van de Antwerpse politie verwacht wordt om teruggevonden gestolen goederen te gaan recupereren – waarvoor uiteraard dank, tevens van mijn werkgever -, zoek ik nog een lunchplek in de buurt van de Mechelsesteenweg. Google Maps en een recente resto recensie in DM City Antwerpen brengen mij bij De Harmonie.

In het halletje van het hoekpand glimlach ik bij het lezen van een muurquote door Felix Timmermans: samen eten is olie voor de vriendschap. Volmondig mee eens, al ben ik deze middag wel helemaal alleen… Ik mag mij installeren aan een hoge tafel en kijk intussen even rustig rond. Rondom mij zie ik een vrij kleine zaak met een twintigtal couverts die op deze dinsdagmiddag voornamelijk ter hand genomen worden door het iets oudere leeftijdssegment. Misschien wat cru uitgedrukt, maar met mijn 31 jaren ben ik vrij zeker de jongste eetgast in De Harmonie.

Op een krijtbord boven de open keuken met zwarte tegeltjes en een joviaal ogende kok staan suggesties als fazant en kabeljauw, maar ik duik in de vaste kaart. Mijn hoofd zegt: ‘Hou het gezond! Neem niet de vol-au-vent! Hou het gezond! Neem niet de vol-au-vent! Hou het gezond! Neem niet de vol-au-vent!’. Wanneer de gastvrouw langskomt om mijn bestelling op te nemen, floept het er echter uit: de huisbereide vol-au-vent (€ 16,50) graag. Ik krijg de keuze tussen frieten of kroketten. Die laatste houden we voor de kerstmaaltijd: geef mij maar frietjes! Vol-au-vent, zo hard mijn guilty pleasure.

Er staan nogal wat wijnen per glas op de kaart: uit de vijf witte suggesties selecteer ik Di Giovanna (€ 4,50), een Siciliaanse die Chardonnay, Viognier en Grillo druiven combineert.

Niet veel later volgt mijn middagmaal. Een eerste kom brengt een kraakvers slaatje: verschillende soorten bladsla, tomatenpartjes, fijngesneden komkommer, paprika en lente-ui met een yoghurtdressing. Pure versheid en kwaliteit! Dat belooft voor de rest.

En inderdaad, de vol-au-vent kan z’n huisgemaaktheid onmogelijk verbergen. Voor mij staat een diep bord met daarin stevige stukken kip, forse gehaktballen en schijfjes champignons. De saus is iets geler dan ik die gewoonlijk thuis bekom, dus ik vermoed dat de chef er hier een liaison (mengeling van eigeel en room) aan toevoegt – in tegenstelling tot mezelf dus. Eerlijk waar een prima vol-au-vent die op geen enkel moment doet denken aan de voorgeprepareerde troep die helaas te vaak geserveerd wordt.

Tot slot nog even over de frietjes: die zijn niet mis, maar het minst overtuigend in vergelijking met de vol-au-vent en het slaatje. Ze mochten voor mij iets langer bakken om zo goudgeler te eindigen. Ik bedwing mijn überbelgische drang om mayonaise te vragen en wentel mijn frietjes ter compensatie in de verrukkelijke saus van de vol-au-vent.

Klassiekers kunnen deugd doen. Een woordspeling naar de naam van het restaurant zou te eenvoudig zijn, dus hou ik het hierbij…