Het moet zo’n drie jaar geleden zijn dat mijn schoonbroer voor het eerst over De Hanekamp sprak tegen mijn vriend. Hij had meteen z’n aandacht, want een kipje roept bij hem toch wel jeugdsentimentele gevoelens op. Als we ons nu thuis aan kip aan ’t spit wagen, krijg ik keer op keer het ‘verwijt’ dat ik niet weet hoe ik kip moet eten. En dat klopt: ik ben zeker niet de ultieme peuzelaar. Een stukje borst, een bout, meer hoeft dat voor mij niet te zijn… Toch kan ik ook genieten van deze vogel.
Maar goed, terug naar de Westhoek. Na een dagje Kunstenfestival in Watou springen we nog even binnen bij mijn zus in Roesbrugge. Een paar uur later besluiten we dat dit hét moment is waarop we eindelijk van dat voornemen een plan maken. De schoonbroer belt naar De Hanekamp om te reserveren, de jongste spruit wordt even naar de grootouders gebracht en wij zetten koers naar de Abele.
We rijden de oprijlaan op naar een stemmige hoeve. Binnen blijkt dat we inderdaad het laatste tafeltje innemen, vandaar dat mijn schoonbroer even moest aandringen bij de telefonische reservatie. Deze tafel bevindt zich vrij dicht bij het spit, met verhoogde lichaamstemperaturen tot gevolg. Tja: wie een kippetje wil, moet bij de warmtebron durven zitten – of zoiets…
De alternatieven voor kip – zoals bijvoorbeeld spaghetti bolognaise – laten we vanzelfsprekend links liggen, want de keuze van de dag bestaat uit kip met brood (€ 9,50) of kip met frietjes en groenten (€ 14,50). Ik besluit meteen om de frieten over te slaan, omdat – ik durf het bijna niet neerschrijven – we die middag in Watou al mosselen met friet aten bij Het Ovenhuis. Wel bestel ik apart groenten en currysaus. Mijn zus doet net hetzelfde, de heren gaan toch voor de frietjes. Tot slot vragen we tevens mayo en ketchup. O ja, bij De Hanekamp mag je tevens kiezen hoe pikant de kip gekruid mag worden: de Gentenaren gaan voor heel pikant, de Roesbruggelingen voor medium.
Qua drankjes houden we het lokaal: Hoppebier, Sint-Bernardus Triple en picon.
Even denken we dat de kippen uitgeput geraken, en dan bedoel ik de oven leeg. Maar daar komt de kok al aanzetten met een nieuw spit en onze speekselklieren krijgen het lastig om droog te blijven.
Geef toe…
En jawel, het kippetje valt in de smaak… Lekker stevig gekruid en supermals! Ik eet en peuzel tegen m’n eigen reputatie in. Heerlijk, hoe zoiets eenvoudig als een gebakken kip zoveel deugd kan doen.
Veel boterhammen eet ik er niet bij. Wel ledig ik mijn (relatief kleine) kommetje groenten.
En laat ik me even gaan met de sausjes, vooral de combinatie kip met curry scoort.
En wat de frietjes betreft: ik beperk me tot één proevertje en bewonder vanaf een afstandje vooral de leuke retroschaal. Blending in met het interieur, heet dat dan.
We kloppen met z’n vieren af op een erg democratische rekening van € 75. Het hoeft overduidelijk niet duur te zijn om lekker te zijn…
Dat we hier nog niet eerder kwamen peuzelen. En ja, ik besef dat het 200% als een cliché klinkt: we wachten niet opnieuw drie jaar om hier terug te komen.