Vrijdag pleegde ik een herhalingslunch bij Cuichine. Alweer een eindje geleden, maar ik blijf fan van deze hedendaagse Chinees in de Zurenborgse Draakstraat. Eigentijds, democratisch geprijsd (zeker over de middag), sympathiek en bovenal werkelijk lekker.

Bij het binnenkomen vroeg de meneer meteen al of ik de dame van de blog ben. Wat een opener! De avond voordien had ik hetzelfde voor in De Walrus en kon ik niet veel meer uitbrengen dan een rood kaken en wat gestamel. Bij Cuichine bracht ik het er gelukkig iets vlotter vanaf. Ja, we zijn sociale beestjes – waarbij ik eigenlijk meer op social dan sociaal doel. Mijn compagnon frequenteert als buurtbewoner wekelijks deze Chinees met Bib Gourmand en 13/20 in de Gault Millau. Vaste klant zijn bevordert de conversatie.

Op het lunchmenu (steevast aangekondigd via hun Facebookpagina – alwaar je ook leuke (foto)verslagen van hun food inspired trips naar New York, Tokyo of waar ook ter wereld vindt) staat als voorgerecht tataki van USDA beef met korianderpesto en als hoofdgerecht tempura van inktvis met vijfkruidenpoeder. Maar uiteraard starten we met edamame, kroepoek en wasabimayonaise, begeleid door een glaasje biologische (troebele) cava.

De tataki volgt vlotjes, want na hun verlofperiode hebben de klanten de weg nog niet helemaal teruggevonden (drie tafeltjes tijdens deze service). Magnifiek rundsvlees, smakelijk gecombineerd met gemarineerde komkommer en korianderpesto (alleen wat knullig gedresseerd). Ernaast ligt een fris en fruitig slaatje. Geslaagde start van de lunch, waarbij we verder van onze cava nippen en spuitwater drinken.

Daarna komt een herkenbaar Cuichine hoofgerecht: iets – in dit geval tempura van inktvis – met de obligate paksoi en witte rijst. Vijfkruidenpoeder komt tevens geregeld voor, een door en door Chinees ingrediënt uiteraard. Fris, smakelijk, waarom ik hier graag kom. Hierbij drinken we nog een glaasje rood, Spaans – verdere details herinner ik niet.

Als thee kies ik voor een mix van groene en jasmijn, geserveerd in zo’n zwaar zwart potje. Daarbij komen tevens delicieuze koekjes op tafel, dit keer meer kokos- dan gembersmaak. Opeens verschijnt nog een extraatje ‘voor ons Nieuwjaar’: een warm balletje kleefrijst met sesamzaadjes gevuld met choco(lade). Echt lekker! Wat fijne foodbabbels over leveranciers, Chinatown, dim sum en New York later trekken we als laatste lunchklanten de deur achter ons dicht.

En wat betreft 2013, het voornemen om toch eens werk te maken van die peking duck all the way is bij deze nogmaals uitgesproken / neergeschreven.

Meer lezen over Cuichine?
Mijn eerste lunch.
Mijn tweede lunch.