De locatie en de setting van een restaurant zetten doorgaans de toon. Point Lobos kan op dat vlak wel tellen! Een adembenemend stukje kust in San Francisco, zo’n plek waarvan je denkt dat je daar wel nog een paar keer wil komen gedurende jouw leven. Wonen desnoods, als ze echt aandringen. Sutro’s – een voormalig zwembad – in het Cliff House is nu een restaurant op Point Lobos met een panoramisch uitzicht. Eten bij zonsondergang: het heeft iets puurs, iets waarbij geluk om de hoek komt loeren.
Voor het binnengaan nemen we ruim de tijd voor foto’s en een aantal halen frisse lucht. Eens gezeten inspecteren we het menu dat voor ons ligt. Opnieuw (net als bij Gordon Ramsay at The London) hebben we per gang de keuze tussen twee opties, voor het dessert hebben ze die voor ons gemaakt.
Petite Romaine Caesar Salad
Reggiano Parmesan | Croutons
Dungeness Crab Cake
New Mexico Chili Sauce | Fried Avocado | Kumquat Marmalade
•
Bacon Crusted Scottish Salmon
Organic Rainbow Chard | Potato Puree | Apple | Whole Grain Mustard Sauce
New York Steak Au Poivre
Merlot Reduction | Bloomsdale Spinach | Potato Mousseline
•
Warm Bittersweet Chocolate Fondant
Coffee or Hot Tea
Wat het voorgerecht betreft ben ik er snel uit: ik wou krab eten in Californië en dit is mijn kans. Voor de entree (beetje verwarrend voor een Europeaan dat dit een hoofdgerecht is) twijfel ik. De dag ervoor at ik zalm in het hotelrestaurant, de dag erna gaan we naar een grillhouse met wellicht formidabel rundvlees. Uiteindelijk kies ik voor de steak. Die worden allemaal medium rare geserveerd, zegt de ober op een manier die geen tegenargumentatie verdraagt…
Wijngewijs hoeven we opnieuw geen keuze te maken. Bij deze wil ik toch nog even meegeven dat het als liefhebber van witte wijn fijn vertoeven is in Californië. Ik drink opnieuw een prima chardonnay. Zelfs in een koffiebar kun je kiezen tussen verschillende wijnen per glas. Wat een luxe! Ondertussen wachten we na een boeiende dag af met een versgebakken broodje om die eerste honger te stillen.
Dan volgt waar ik zo van hou: een krabkoekje van een levend vers beest. Verrukkelijk! De combinatie van échte krab (geen surimitoestanden hier) met avocado klopt 100%. Voor mij hoeft die avocado niet gebakken te worden en ook de combinatie met de kumquat en de chili zou ik zo laten. Persoonlijk zou ik daar eerder iets van fris groen bij serveren, zoals de Scandinaven of de Flemish Foodies het aanpakken. Maar man, wat is krab toch lekker… Degene die overigens voor de eerste optie kozen, krijgen een minimalistische interpretatie van een caesar salad die bij iedereen in de smaak valt.
Daarna volgt een stukje vlees in ware US stijl: veel groter dan de brok die gemiddelde carnivoren in België eten. Keurig gegrild, helaas iets te lang en bijgevolg eerder à point. Ik vraag hulp van een buurman die het met de lichtere zalm moet stellen. Daarbij komt een mooie mousseline en versie spinazie die voornamelijk gaart door de warmte van de andere ingrediënten. Een erg geslaagd gerecht, desalniettemin uit de kluiten gewassen.
Tot slot verschijnt nog een dessert. Moet ik nog vermelden dat daar eigenlijk al lang geen plaats meer voor is? En toch lepel ik deze moelleux in combinatie met het ijs bijna volledig op. Ik heb geen karakter als op het op eten aankomt. Dat besef ik.
