Wanneer we op een (late) zaterdagmiddag toevallig in de buurt van Nieuwpoort rondwaren, begint er in mijn hoofd ineens een lampje te knipperen: Botticelli – Botticelli – Botticelli – … Inderdaad, deze Italiaan in de Nieuwpoortse winkelstraat staat al minstens drie jaar op mijn restolijstje. Langer kan ook! Ik bel even en we mogen afzakken.

Ondertussen slaat de klok 13u30. We beslissen om niet te aperitieven met bubbels, maar een Verdicchio (€ 6) van de wijnkaart te selecteren. Een prima keuze, besluiten we eensgezind na de eerste slok! Daarbij komt een kommetje gemengde olijven van prima kwaliteit en je weet meteen dat deze olijven een voorbode van het andere eten zijn…

Als hapjes selecteer ik nog de straciatella di burrata pugliese (hemels, zoals mozzarella, maar romiger – € 10) en uit nieuwsgierigheid de pane carasau (flinterdunne broodkoek uit Sardinië, warm opgediend en besprenkeld met olijfolie, grof zeezout en verse rozemarijn – € 6,50). Mijn meneer laat mij zoals gewoonlijk de hapjes in mijn eentje kiezen en eerlijk is eerlijk: zo heb ik het graag.

Ja, van dat kommetje burrata zou ik liters kunnen uitlepelen… Olijfolie en peper doen veel, maar de gefrituurde kappertjes maken dit hapje af. One to remember. Dat ultradunne brood vind ik voornamelijk fascinerend en een tikje onhandig, meer dat dan echt lekker.

Echt lang hoeven we niet te twijfelen over onze hoofdschotel. Beiden zijn niet vies van een bord vitello tonnato en ook de ravioli met spinazie, pecorino en salie spreekt mij wel aan. Alleen blinkt de pasta vongole (€ 26) zo ongelofelijk hard in onze hongerige Italiaanse oogjes. Het feit dat we daar deze zomer op vakantie gaan, geeft deze lunch extra cachet.

Wijngewijs blijf ik bij mijn Verdicchio, mijn vriend vraagt een frisse rode en daar hebben ze een Pinot Nero voor in de aanbieding… Instant verkocht! Ik knikte al bijna in zijn plaats, want hij zit in zijn frisse-rode-fase.

Over de pasta vongole kan ik ofwel bijzonder kort ofwel het tegenovergestelde zijn. Dit bord benadert wat mij betreft de perfectie. Full stop. De spaghetti perfect beetgaar gekookt, de venusschelpen met stevige vleesjes, de olijfolie rijkelijk, de look en de peterselie idem dito. Zo moet de Italiaanse hemel eruitzien. Niet dat we daarin geloven en niet dat er dan eentje per land zou zijn, maar je begrijpt wat ik bedoel. Of ook wel: mocht Michelangelo een bord pasta vongole op het plafond van de Sixtijnse Kapel geschilderd hebben, dan zou het er ongetwijfeld zo uitzien. Zelfs de lege schelpen…

Je leest het: wij komen terug. En verder nog even meegeven dat na de maaltijd even gokarten stimulerend werkt voor de spijsvertering. Bewolkte groetjes uit Nieuwpoort!