Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.
Op een zaterdagavond zetten we koers richting Veurne. Niet voor een kermisattractie, maar voor het nieuwe restaurant van chef Pieter Clement: LUNAPARK.
Bij aankomst valt meteen het mooie minimalistische interieur met speelse details op, alsook het feit dat ik maar een veertiental couverts tel. Het wordt dus een culinaire beleving in een intieme setting. Kiezen hoeven we niet te doen, want iedereen krijgt het marktmenu (€ 59). Wel selecteren we picon vin blanc (€ 10) en vers fruitsap (€ 8) als aperitief. Daarbij horen twee hapjes die de verwachtingen alvast erg hoog spannen: gepekeld spek en een shotje met bleekselderij en witte asperges. Wat een binnenkomers!
Mijn vriend proeft graag enkele van hun natuurlijke wijnen. De gastvrouw legt uit dat het een bewuste keuze is om voor natuurlijk te gaan, wel niet altijd even evident gezien sommige mensen klassiekere wijnen verkiezen. Later op de avond zijn we hier nog getuige van aan een naburige tafel. Hij start met een erg minerale La Bienvenue van Vincent Balansa (€ 7 – Macabeu / Vermentino).
De eerste gang is er boenk op: een fotogeniek bord met in staafjes gesneden groene asperges, inktvis, komkommer en granny smith op een crème van kaas. De vijf sterren komen al in zicht. We gaan verder met kabeljauw, witte asperges, crème van raapstelen, meiraap en garnalen en eten bewust traag dit bijzonder geslaagde gerecht op. Hierbij hoort een Côté du Jura Cuvée Beaudelaire (€ 8), een chardonnay die naar sherry neigt.
Als hoofdgerecht volgt kalf met rood witloof, boterbonen, gebrande zoete en béarnaise. Niet veel later komen daar nog gebroken tarwe à la risotto en een kroketje van kalf bij. Opnieuw worden we er stil van. Volgens mijn disgenoot doet de natuurlijke Cave des Vignerons d’Estezargues van Domaine La Montagnette (€ 7) het hier prima bij.
We ronden af met een bommetje van vanille-ijs, chocolade, hazelnoot en karamel. Ik lust nog een thee om na te genieten van deze eigenzinnige topavond.
Het plannen van een trip naar een conferentie gaat bij mij als volgt: 1) book conference ticket, 2) book hotel room, 3) book some f*cking restaurants. RIJKS®, Ron Gastrobar, Ron Gastrobar Oriental en Beyrouth stonden op de planning… Wegens het vroegtijdig afbreken van mijn Amsterdamse vierdaagse moest ik het bij het RIJKS® en Ron Gastrobar houden, maar klagen over twee avondjes sterrenniveau op rij durf ik uiteraard niet. De andere hou ik tegoed voor mijn volgende verblijf in Amsterdam.
Op de tweede avond trekken we met z’n drieën naar Ron Gastrobar. Dit is één van de zaken van voormalig-en-opnieuw sterrenchef Ron Blaauw. Hij bouwde zijn gastrobar ondertussen verder uit met drie andere ’themazaken’ (al klinkt dat fout): Ron Gastrobar Oriental, Ron Gastrobar Indonesia en Ron Gastrobar Paris. Wij starten dus bij de basis.
Sommige warmbloedigen zitten op het ruime terras aan de Sophialaan, wij verkiezen toch een tafeltje binnen in een donkere hoek. Bijgevolg excuseer ik mij opnieuw voor de foto’s, die net zoals bij RIJKS® een samenraapsel zijn van deze van Gtje en mezelf.
Allons-y, amis! We starten met de aperokeuze: cava Gramona (€ 9) voor de heren, Rons groentesapje (€ 5,50 – wilde spinazie, boerenkool, veldkomkommer, appel, venkel, citroen, peterselie, munt, rozemarijn) voor mezelf. En daar passen alvast wat hapjes bij… Ik merk meteen dat ik vanavond volledig carte blanche krijg in dit gezelschap en daar hou ik wel van: een gebalanceerde keuze maken voor een niet al te groot gezelschap. Dus vul ik de aperobestelling aan met drie starters.
Lees verder →
Het plannen van een trip naar een conferentie gaat bij mij als volgt: 1) book conference ticket, 2) book hotel room, 3) book some f*cking restaurants. RIJKS®, Ron Gastrobar, Ron Gastrobar Oriental en Beyrouth stonden op de planning… Wegens het vroegtijdig afbreken van mijn Amsterdamse vierdaagse moest ik het bij het RIJKS® en Ron Gastrobar houden, maar klagen over twee avondjes sterrenniveau op rij durf ik uiteraard niet. De andere hou ik tegoed voor mijn volgende verblijf in Amsterdam.
Dus: op de eerste avond wandelen we door het Vondelpark naar het Museumplein, want het RIJKS® restaurant hoort zoals wellicht verwacht bij het recent gerenoveerde Rijksmuseum. Joris Bijdendijk roert er in de potten en Michelin kende hem bij de laatste uitreiking een ster toe. Benieuwd is dus het gepaste woord!
We komen iets te laat aan en krijgen ons tafeltje voor twee toegewezen, waar alvast een bloem van rode biet op ons staat te wachten.
Lees verder →
Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.
In de Kerkstraat van Buggenhout doemde recent naast de kerk een indrukwekkende nieuwe horecazaak op: SKOV, restaurant en loungebar.
SKOV betekent woud in het Deens en dit blijkt ook de groene draad voor het interieur. We kijken bewonderend rond wanneer we naar ons tafeltje op het open verdiep geleid worden. Ook de bediening bevalt meteen.
Als apero vragen we een cava (€ 6,70) en een lekkere mocktail Pomelo (€ 7,50) met pompelmoes en rozemarijn. Daarbij lijkt een plank met hapjes wel gepast. Aperoplank LOUNGE (€ 14 – vooral kaas en charcuterie) of SKOV (€ 16)? Makkelijk, ik wil de specialiteiten proeven en dat zijn gelakte balletjes, humus met crackers, krokante vis en gemarineerde Nobashi garnaal. Het goed vullende geheel oogt mooi en smaakt tevens echt lekker.
Daarna maken we beiden een vrij klassieke keuze. Ik geef toe aan mijn zwak voor vol au vent (eigen stijl – € 20) met hoevekip, krokant vel en mousseline; mijn vriend doet exact hetzelfde met zijn rib eye Holstein (350 gram – € 30), rode koolsla met appel en béarnaise. Hij lust daarbij een robuust glas Argentijnse Balbo Oak (€ 6,50).
Aan de overkant alleen maar lof over het uitstekend gegrilde vlees en de rode kool die blijkbaar perfect past bij rund. Ook ik consumeer met veel goesting mijn moderne vol-au-vent. In het diepe zwarte bord ligt een decomposed (ontlede) versie: twee stevige stukken kip (borst en deel bil), ferme gehaktballen, champignons, mousseline, krokant vel en wat fijne sla. Daarbij horen verleidelijke frietjes van ongeschilde aardappelen. Hoewel ik enthousiast toetast, toch slaag ik er niet in mijn bord leeg te eten.
Daarom moet ik helaas passen voor een citroentaartje (€ 10) of kaasplank (€ 15) als dessert. We ronden ons bezoekje aan Buggenhout vlot af en wandelen buiten in de overtuiging dat deze zaak het goed zal (blijven) doen – en dan is hun terras momenteel nog in opbouw.
Deze resto review schreef ik origineel in opdracht van Goesting magazine – dat maandelijks verscheen als bijlage bij De Morgen en Het Laatste Nieuws.
Begin 2016 sloot Eethuis Pieter. Een jaar later keert chef Pieter Lauwers terug met opgeladen batterijen en een nieuwe naam: Pieter Kookt. Het verschil? Minder couverts en minder personeel.
We gaan de tweede dag na de opening langs en ik kan nu alvast verklappen dat daar niets van te merken valt: je voelt dat dit team gerodeerd kookt en serveert. Mijn lief kiest champagne (€ 13) van Philippe Gonet; ik proef graag de Virgin Negroni (€ 6,50), een mocktail met bitters en bloedsinaasappel. Intussen wachten ze op een doorgehakte knoop over drie, vier of vijf gangen. Chef Pieter komt zelf luisteren en we gaan all the way. Mijn vriend opteert voor begeleidende wijnen, ik hou het bij spuitwater.
De crème van asperges met gerookte zalm en gerookte duivenborst met bosbes warmen ons alvast op. Bij de streekasperges, eitjes, garnalen en hoeveboter schenken ze een Grüner Veltliner van Tegernseerhof (€ 6). Het klassieke voorgerecht opent mijn aspergeseizoen op officiële en traditionele wijze. We vervolgen met gebakken kabeljauw, zeekraal, kroketje van mossel en saffraan, waarbij de overkant een Italiaanse Chardonnay genaamd Libaio (€ 6) drinkt. Opnieuw een geslaagd gerecht, alleen ontsiert de prikker door mosselkroket en vis het gerecht wat voor mij.
Dan is het volgend seizoenproduct aan de beurt: beste van lam, boontjes en peultjes, gratin van aardpeer. Zowel lamskroon als -tong met hun bijpassend sausje bekoren. De frisse lentegroenten accompagneren perfect, alleen bij de gratin proef ik te weinig aardpeer. Daarbij hoort een Bordeaux van Château d’Avril (€ 7).
Als tweeledig dessert verschijnt een gesloten kommetje met bovenaan mascarpone-ijs met limoen en onderaan aardbeisoepje met framboosjes. Een frisse afsluiter van een fijn seizoensmenu!
Pieter pikt de draad probleemloos terug op en zijn klanten lijken – terecht – meteen de weg terug te vinden.
