Co-branding

Onlangs kocht ik het resultaat van het co-branding initiatief tussen Moleskine en LEGO. Mijns inziens een staalsterk duo. Een tijdje geleden opperde een vriend op Twitter dat Brompton en Freitag misschien een samenwerking kunnen overwegen. Die zit tevens goedWe kennen allemaal de Senseo, een kind van Philips en Douwe Egberts, of de PerfectDraft, een partnerschap tussen datzelfde Philips en AB InBev.

Maar in welke combinaties zit nog co-branding potentieel?
Een paar pogingen!

Ik blaas maar iets!
Nog geniale invallen? Blaas gerust even mee…

Museum voor Schone Kunsten | MSK

TRACK kunstenaar Danh Vo deelt het Vrijheidsbeeld op in (soms onherkenbare) fragmenten en kopieert die in koper. Dit kunstwerk stond initieel gepland in de openbare ruimte – namelijk het Citadelpark, maar uit schrik voor koperdieven besloot men toch om het te verplaatsen naar het Museum voor Schone Kunsten (kortweg het MSK).

Hoewel er geen plekje op de TRACK rittenkaart voorzien is voor het MSK, kun je er toch terecht voor Dahn Vo en bij uitbreiding de rest van de permanente collectie. De vriendelijke man achter de balie overhandigt mij een plattegrond van de talloze zalen.

Foto: Website MSK Gent

Ik start met de koperinstallatie en werk vervolgens de rest van de ruimtes systematisch af. Niet iets wat je snel tussendoor even doet… Het Museum voor Schone Kunsten en zijn indrukwekkende verzameling kunst van de middeleeuwen tot en met de eerste helft van de 20ste eeuw verdienen een substantiële lading aandacht.

Het klinkt wellicht ietwat vreemd, maar die tientallen schilderijen en beeldhouwwerken van grootmeesters maakten een diepe indruk op mi: Pieter Breughel de Oude en zijn zoon Pieter II Breughel, Peter Paul Rubens, Jheronimus Bosch, Jacob Jordaens, Auguste Rodin, George Minne, Paul Delvaux, René Magritte en Constant Permeke om maar enkele namen te noemen.

Zoveel zalen later blijft James Ensor toch nog steeds één van mijn favoriete artiesten. In het MSK hangen onder meer ‘De intrede van Christus in Brussel’ en ‘De baden van Oostende’. Geen idee of de bedenker van ‘Waar is Wally?’ zijn mosterd bij Ensor haalde, al zou ik dat in ieder geval zonder moeite geloven…

Tevreden dat ik ook dit gat in mijn Genste museumcultuur gedicht heb!

Plantentuin UGent

Een groene plek naast een nog grotere groene plek, het Citadelpark. In de Plantentuin van de Gentse universiteit kun je gratis terecht voor een uniek stukje natuur in de stad. Gewoon wandelen zonder meer, of bordje na bordje bestuderend als extra les biologie.

Op een na-regen-komt-zonneschijn-vrijdag ben ik zo ongeveer de enige bezoeker in de Plantentuin. De buitentuinen stralen rust en academische orde uit. De serres met hun weelderige en bijwijlen exotische plantengroei charmeren. Vooral die vijver met spectaculaire waterplanten: grote grasgroene bladen met een opstaand randje, zoals de huidige mode van servies in de hippe restaurants.

Daarenboven boeiend voor iemand (ik bijvoorbeeld) die nog een tuin aan te leggen heeft. Siergrassen zijn populair tegenwoordig, maar waar vind je zoveel soorten netjes naast elkaar wachtend op een vergelijkende studie?

[portfolio_slideshow]

Sint-Jan in Sint-Baafs

Eerlijk? Ik had nog niet zo ongelofelijk veel gehoord over Sint-Jan, de tentoonstelling met Jan Hoet als curator in de Sint-Baafskathedraal. Blijkbaar komt vooral de zogenaamde clash met TRACK onder de aandacht: subsidie versus (quasi) geen subsidie, Jan Hoet vroeger versus Jan Hoet nu. Aan die stemmingmakerij wens ik uiteraard niet deel te nemen. Als Gentenaar kan ik zoveel liefde voor de kunst enkel in de armen sluiten.

Het nadeel van dat low budget wezen van Sint-Jan is wel dat je er geen degelijke website van vindt (of die moest niet vindbaar zijn via Google, wat nog pijnlijker zou zijn). Ook in de gratis toegankelijke Sint-Baafskathedraal – stom van mij om te denken dat ze inkom zouden vragen in een kerk – tref je enkel een A4’tje aan met daarop een plattegrond en de namen van de kunstenaars. Het is op die manier wat moeilijk op gang komen, want wat zijn wij toch ondertussen aan die gidsjes gewoon! Blijkbaar wijdde DMUZE van De Morgen wel een volledige bijlage aan Sint-Jan, maar als niet-abonnee is die mij ontgaan.

Zonder spots op de kunstwerken moet je soms werkelijk zoeken wat nu de originele omgeving is en wat onderdeel van Sint-Jan. Wellicht ligt hierin tevens de genialiteit van de tentoonstelling. Met religie in de hedendaagse kunst als rode draad kun je je geen geschikter locatie dan een kathedraal voorstellen. Nu ben ik niet zo vertrouwd met de architectuur van godsdienstige gebouwen, al kan ik wel zeggen dat de afgescheiden kamertjes (grafkamers?) in de zijbeuken zich perfect lenen tot een expositie.

Salomé | Jan Van Oost

Fabre en Delvoye zijn de bekendste (Belgische) namen op het kunstenaarslijstje. Daarnaast imponeren evenwel werken van bijvoorbeeld Kris Martin en Jan Van Oost minstens even hard. Sterk concept once again, buiging richting ridder Jan Hoet!

Tenslotte wil ik nog even mijn respect uitdrukken voor de verantwoordelijken (gemakshalve gebruik ik dit woord, want geen idee wie daar de plak zwaait) van de Sint-Baafskathedraal. Geen ouderwetse houten kerkstoelen met een leren zitten, maar rijen en rijen .03 stoelen van Maarten Van Severen. Indrukwekkend! De tentoonstelling loopt trouwens tot 29 juli, dus ik doe mijn best om nog eens binnen te wandelen voor een tweede lezing. Bij het opnieuw inspecteren van het plannetje blijkt overigens dat we de crypte vergeten zijn. Terugkeren is bijgevolg de boodschap. En misschien moet ik alsnog proberen die DMUZE te bemachtigen bij wijze van extra begeleiding…

••• UPDATE 1
Het kunstwerk op de foto hierboven (Salomé door Jan Van Oost) is blijkbaar gestolen uit de Sint-Baafskathedraal.

••• UPDATE 2
Gisteren plande ik een tweede ronde voor Jan Hoets Sint-Jan. Toen ik rond 16u30 de kathedraal binnenwandelde, bleek deze nog slechts een half uurtje open te zijn. Kunststress dus! Tegelijk merkte ik een aantal wijzigingen tegenover mijn eerste bezoek. In het bijzonder de afsluitingspaaltjes bij de koorgang en de crypte. De suppoost vertelde mij dat ze sinds de diefstal van Salomé een aantal extra maatregelen genomen hebben. Voortaan ben je verplicht om een ticketje voor het Lam Gods (€ 4) te kopen en dan krijg je tevens toegang tot het grootste deel van Sint-Jan. Enkel stukken blijven vrij te bezichtigen in de midden- en andere beuken. Op die manier stond ik voor het eerst in mijn leven oog in oog met het Lam Gods – minus De Rechtvaardige Rechters uiteraard. Inderdaad een regelrechte schande dat ik dat als Gentse nog niet eerder meemaakte.

De tentoonstelling leeft: nieuwe werken, op andere plaatsen, met de hand geschreven kaartjes als last-minute uitleg. Nu pronkt in de ruimte achter het altaar (de juiste benaming voor dit kathedraaldeel ken ik niet) bijvoorbeeld ‘Le Scarabée Sacré’ van Jan Fabre.

Haast je! Rep je! Nog tot 29 juli in de Sint-Baafskathedraal…

Balls & Glory

Wim Ballieu, het joviale gezicht van Goe Gebakken, opende een maand geleden de pop-up store & lunchresto Balls & Glory in de Gentse Sint-Jacobsnieuwstraat. Het idee? Handcrafted meatballs met een originele vulling om ter plaatse op te smullen of op eender welke andere plek (wat men doorgaans meeneem noemt).

Originele ondernemers behoeven gesteund te worden. Mijn eerste poging tot een gehaktbal mislukte, want zomaar binnenwandelen zonder reservatie is niet aan te raden. Lunchen kan op maan-, woens- en vrijdag van 10u tot 15u. Dezelfde dag nog bel ik om een nieuw gloriemoment vast te leggen.

Een week later arriveren we iets na 12u, als eerste lokale lunchers van de dag. Iedereen komt aan een lange metalen tafel met houten krukjes te zitten. Net iets te hoge krukjes weliswaar, want mijn knieën passen er niet onder. Reeds aanwezig op tafel zijn het bestek, glazen, karaffen met water en schijfjes citroen, aardbeien. Handig! Een jongedame komt naar onze keuze informeren: champignon en truffel of pancetta en kervel als vulling. Mijn gezelschap gaat in eerste instantie voor de pancetta, maar laat zich dan toch overhalen door het truffelenthousiasme van de dienster. Ik doe mee. Qua drank kunnen we ook wijn of bier krijgen; we houden het echter bij het citroenwater.

Ondertussen loopt de zaak vol en ook de afhalers lossen elkaar vlotjes af aan de toog. Voor hen bestaan er iets meer variaties: appel, kers en nog iets (aan € 8). We praten wat bij en gelukkig hebben we behoorlijk wat te vertellen, want de happy balls nemen toch ruim de tijd om warm te worden. Ongeveer een half uurtje later verschijnen onze borden met een portie wortelstoemp, daarop de gehaktbal en omgeven door 2 soorten saus.

Mijn oprechte excuses voor de slonzige foto! :)

De gehaktbal bestaat uit smakelijk gehakt, een smeuïge vulling met stevig doorsmakende truffel en een quasi knapperig korstje. De stoemp is stoemp comme il faut: grof gestampt. Meer zelfs, er zit zowaar een volledige wortel in! Welke sausjes begeleiden, kan ik niet exact zeggen. Iets in de trant van peperroom, iets à la beurre blanc. Een lekkere lunch voor de schappelijke som van € 10!

Tijdens het eten merken we dat onze 4 buurvrouwen steeds meer op hete kolen komen te zitten omdat hun ballen op zich laten wachten. Hun lichaamstaal braakt ongeduld en Wim komt na het uiteindelijke serveren een paar keer zelf horen of het smaakt. De Balls & Glory machine loopt inderdaad nog niet gesmeerd. Hoewel er voldoende personeel rondloopt, is een half uur wachten op een eenvoudig lunchgerecht helaas overdreven. Je voelt desondanks wel dat het goed komt, mits iets langer roderen…

Bij het afrekenen merk ik trouwens nog dat je de gehaktbal ook met iets kouds kan combineren: een soort koolsalade (als ik het mij goed herinner) in plaats van stoemp dan. Wellicht iets evidenter bij zomerweer, want aan ons is de vraag in elk geval niet gesteld.

Toch straf van Wim Ballieu om een Vlaamse klassieker her uit te vinden en hiermee meteen de Gentse harten te veroveren. Andere steden volgen onvermijdelijk.

Wil je thuis zelf aan de slag met gehakt? Wim Baillieu schreef een kookboek!