Ik geef het toe, het is de schuld van Pascale Naessens – mijn ex-werkgeefster in bijberoep – dat ik per se eens naar Lanzarote wou… Haar Paul Jambers schreef ooit ‘Verliefd op Lanzarote‘ voor een Feeling Gold special. Dat artikel trok me helemaal over de streep om Lanzarote op mijn lijstje met vakantiebestemmingen te zetten. En nu onze bijna anderhalf jaar oude zoon nog niet op een snowboard kan staan, leek ons een weekje zon in plaats van sneeuw (uiteraard ook wel vaak in combinatie met zon) ideaal.
Manrique, mojo en meer…
Wat ik geweldig vond aan Lanzarote?
César Manrique, zonder twijfel. De kunstenaar / architect wordt de beschermengel van het eiland genoemd. Hij zorgde er onder andere voor dat hoogbouw verboden is en dat alle huisjes witgeschilderd blijven. Daarenboven kun je er de Jameos Del Agua, Mirador Del Rio en zoveel meer huizen / musea / kunstwerken van zijn hand bezoeken. Dat vind ik dus het allergeweldigste aan Lanzarote: het is een eiland met meer dan zon, zee en strand. Er is ook dat streepje cultuur.
Bij ying hoort yang, bij cultuur hoort natuur. Ook die blijkt op Lanzarote intrigerend mooi: vulkanisch, ruw, gevarieerd. Wat wil een toerist nog meer?
De eeuwige lente. Met Georges zijn de temperaturen daar ideaal.
Véél lekkere vis, want we zitten tenslotte op een eiland.
En waren er misschien ook minpuntjes?
Om op dat klimaat terug te komen: in het noorden staat er telkens een windje. Voor ons heel aangenaam, maar de zoon moet wel steeds gepast ingepakt worden.
Wij verbleven dus in het noorden en op die manier gelukkig ver genoeg van stadjes die iets te veel naar massatoerisme beginnen te ruiken (denk all-in-hotels en zo).
De menukaarten in de restaurant lijken wel héél erg goed op elkaar. Na een weekje ken je de voorgerechten bijna uit het hoofd: pimientos de padron, puntillas de calamar, croquetas de pescado, … Met als gevolg dat we de laatste avond bij de lokale Italiaan aan tafel schoven. Steengoede pizza overigens!
Wellicht een beetje fout om dit bij de minpuntjes op te lijsten, maar toch… Té veel (troepen) wielertoeristen, waardoor op de Lanzarotiaanse wegen soms gevaarlijke toestanden ontstaan.
papas arrugadas
conejo
lapas
croquetas de pescado
pulpo a la gallega
la geria wijn en pintxos
pimientos de padron
parrillada de pescado
puntillas de calamar
gambas al ajillo
croquetas de pescado
pescado del dia
spaanse maaltijdsoep
pizza del dia
croquetas mixtas
Allen daarheen zou ik zeggen, maar ook weer niet allemaal tegelijkertijd…
Het is niet altijd eenvoudig om cadeautjes te bedenken voor mijn vader, omdat hij doorgaans koopt wat hij leuk vindt en dus geen echt verlanglijstje opbouwt… Kleine toevoeging: de appel (mezelf) valt niet ver van de boom (vader). Vandaar dat ik de laatste tijd steeds vaker ervaringen schenk in plaats van materiële dingen. Zo kreeg hij van ons de afgelopen eindejaarsfeesten tickets voor een symfonisch concert én een restobon voor Restaurant Rebelle, het restaurant van chef Martijn Defauw en gastvrouw Tessa D’haene in Marke. Deze kok wekt al een tijdje mijn culinaire interesse: bij Hotel Damier ben ik nooit geraakt, vandaar dat ik me voornam om beter te doen bij zijn 100% eigen creatie Restaurant Rebelle.
Op een donderdagmiddag parkeer ik in de Rekkemsestraat schuin tegenover het restaurant. Rond 12u30 blijken de meeste lunchers al aangekomen. Ik installeer me en wacht op mijn vader die niet veel later aankomt – met zijn cadeaubon mee.
De ober verschijnt met twee kaarten: apéro en lunch. Paps gaat meteen voor de meest feestelijke bubbels en wie ben ik om hem tegen te spreken: laat die champagne Palmer & co (€ 10) maar komen. Qua lunch kiezen we de gulden middenweg: € 35 voor drie gangen, dit betekent dat we niet gaan voor twee (€ 29) of vijf gangen (€ 55).
Wanneer er een uitnodiging in de bus valt voor een werkgerelateerd etentje in Het Pomphuis, reageer ik enthousiast. Het Pomphuis mag een klassieke vaste waarde genoemd worden in Antwerpen, alleen zal ik er uit mezelf wellicht niet snel komen. Ik neig in mijn privé toch snel naar iets modernere eetgelegenheden…
Foto – Website Het Pomphuis
Het moet gezegd: het authentieke en tegelijk monumentale pand maakt indruk. Ik arriveer toevallig samen met een ingenieur en hij kijkt vol verwondering naar de gigantische pompen. Mijn aandacht wordt getrokken door een oversized vaas in het midden van het restaurant. We worden als eerste gasten van het gezelschap naar onze gereserveerde tafel achterin gebracht. Onze compagnie van tien personen mag vanavond dineren rond een langwerpige tafel met afgeronde hoeken (de naam van de meetkundige figuur ontsnapt mij even); een leuke opstelling die zeker en vast beter zal werken dan simpelweg een lange tafel.
Eens quasi compleet krijgt iedereen een glas cava als aperitief. Inmiddels staat er ook water op tafel en krijgen we de gelegenheid om het suggestiemenu (volgens de website € 54 voor drie gangen, € 27 extra met aangepaste wijnen) te bestuderen.
Met de Cadixwijk in Antwerpen was ik niet echt vertrouwd. Locals vertellen mij echter dat de ene na de andere horecazaak er recent de deuren opent: zo werkte ik wat bij Georges espressobar (where else?), dronk ik een apero bij Bar Tikilla en houdt Bar Brut op woensdag helaas de wekelijkse sluitingsdag. Dat allemaal in aanloop naar een avondje dineren bij UPTON in de Napelsstraat, met de Zesta ladies. Als je even ‘zesta’ in het zoekvenstertje van deze blog intikt, dan merk je meteen we go way back…
We krijgen de eerste tafel voorin toegewezen: het ronde meubel leent zich perfect voor een gezelschap van drie personen, want zo hoeft niemand zonder overbuur te zitten. Het gordijn aan het sas zorgt er bovendien voor dat de ijzige januarikoude niet binnengeraakt.
De attente gastvrouw somt enkele opties op om de avond drankgewijs mee in te zetten en we volgen allemaal Carolines enthousiasme bij het horen van Franciacorta, een Italiaanse schuimwijn. Bij deze bubbels horen twee toonzetters. Eerst verschijnt een schattige amuse die al lijkt te knipogen naar het dessert (denk aan een millefeuille): gyozadeeg met crème van blauwe kaas en kaviaar van porto. De chef spant de verwachtingen! Hij heet trouwens Gianfranco Van de Maele. Zijn Italiaanse mama en zijn werkervaring in Osaka verklaren de inspiratie uit beide landen. Italië en Japan op één menukaart, dat klinkt als het beste van twee werelddelen of zoiets…
Waar eet je op een vrijdagavond tijdens de kerstvakantie? Heel veel horecamensen nemen namelijk even pauze tijdens de feestdagen – en dat is hen uiteraard ten volle gegund. Waar ga je als je niet al té uitgebreid wil dineren? Ineens brandt er een lampje: PING! Dit is de perfecte avond om het relatief nieuwe Amigo uit te proberen.
We arriveren op het Stapelplein en merken dat nogal wat vrienden – flauw! I know – de weg vinden naar Amigo. Gelukkig zit er een reservatie in onze digitale zak. Rondom ons zitten pratende en lachende drink- en eetgasten aan gewone tafels of op barhoogte. Amigo slaagde er in om een doodgewoon café om te dopen tot een stijlvol ingericht boîte. Misschien met iets te veel roze naar mijn goesting, maar over kleuren en smaken…
