Een knipperlichtrelatie met mijn restolijstje, dat heeft Per Bacco ongetwijfeld. Minstens vier keer toegevoegd en opnieuw geschrapt… Op een zondagmiddag zijn we na mijn voormiddagshift ter ere van Open Bedrijvendag op zoek naar een plek om iets gezellig te drinken en een hapje te eten. Instinctief denken we aan een soort koffiebar. Wanneer mijn vriend “En hier?” vraagt tijdens het Per Bacco voorbijrijden, verzoek ik meteen om te parkeren. Ideaal! Een glas wijn met wat antipasti. Geen volle maaltijd en dus minder risico.
Het interieur – inclusief de knapperd die ons onthaalt – bevalt meteen. Gewoon iets drinken en een hapje bestellen tijdens deze zondagse lunch vormt geen enkel probleem. Waarvoor dank! We mogen een tafel uitkiezen; de zaak zit voor ongeveer de kleine helft vol en we gaan tegen de zwarte muur met de grote spiegel zitten.
Vervolgens brengt de Nederlandse serveerster de kaarten. Ik heb geen zin in bubbels, dus duik ik met veel zin in de ruime wijnkaart. Iets wellicht onnozels dat ik wel apprecieer: de wijnen die per glas verkrijgbaar zijn, zijn daarom niet per se de goedkoopste en staan ook niet aan het begin van de kaart gebundeld. Je vindt ze her en der terug… We kiezen na even twijfelen beiden voor een Siciliaanse witte wijn (€ 5) uit 2011. Intussen kunnen we alvast van de prima olijven proeven: groen, donkerbruin, gemengd met paddenstoelen en look – identiek aan deze bij Kiosko. Niet zo vreemd wegens van dezelfde uitbater.
Qua antipasti twijfelen we even, maar bestellen uiteindelijk de “Assortimento di salumi artigianali con mostarda” (oftewel bordje met diverse artisanale vleeswaren geserveerd met in mosterdzaad gekonfijt fruit – € 15,50). Het bord volgt al snel in combinatie met een mandje brood: iets tussen ciabatta en focaccio, denk ik. We zijn het erover eens dat het er best lekker uitziet, maar toch geen zo’n royale portie is voor € 15,50. Dat best lekker mag een understatement genoemd worden! Dit is stuk voor stuk eersteklas charcuterie met een fascineerde soort chutney die een zoete toets geeft.
Waar ik voor vreesde wordt werkelijkheid: we zijn op dreef, we hebben zin in meer. Dus het wordt voor mij een extra glaasje van dezelfde wijn en voor mijn vriend één van de betere rode (€ 7,50 – geen details onthouden). Daarnaast vallen we tevens voor de “Antipasto dell’Oste” (oftewel bord gegrilde en in de oven bereide mediterraanse groentjes en Italiaanse kazen – € 15). Eigenlijk ligt dit tweede bord ons nog meer dan het vorige: prachtige gegrilde courgette en aubergine, gemarineerde ui, champignon, kazen, peper gevuld met tonijn en een soort overheerlijke ricottataart. Hemels Italiaans assortiment!
Voldaan en tegelijk veel meer geld kwijt dan initieel gepland wandelen we de Sint-Jacobsnieuwstraat in. Dit vraagt om een zondagse lazy afternoon… En als Per Bacco nogal zwart-witte gevoelens oproept, dan mag ik toch bij de believers gerekend worden. Al moet het gezegd dat ze alles behalve goedkoop zijn!
Het zal intussen wel ongeveer een jaar geleden zijn dat Het Gouden Hoofd een paar huizen in de Slachthuisstraat opschoof. Ik was fan van hun vorige zaak, wegens lekker en gezellig vertoeven in een eerder bruin eetcafé. Ik concludeer nu al dat ik nog meer fan ben van de vernieuwde zaak, wegens een geslaagde poging om de gezelligheid te behouden en tegelijk te combineren met een paar meer industriële / eigentijdse elementen. Bovendien – maar nu loop ik wel erg voor op de feiten – kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat ook hun keuken nog een sprongetje genomen heeft…
We zijn niet zeker of Het Gouden Hoofd geopend is voor een donderdagse lunch wegens de ganse voormiddag voicemail op het gsmnummer. Toch wagen we het en raken bij aankomst nog wat meer in de war omwille van opnames door Sultan Sushi in de straat. Uiteindelijk blijkt het toch open te zijn en kunnen we ons aan de grote tafel in het midden van het woonkamergedeelte installeren.
Op tafel liggen enkel drankkaarten, dus we veronderstellen dat de keuzes beperkt zijn tot de lunchsuggesties op het bord. Achteraf zien we echter spaghetti voorbijkomen. Deze middag luidt het menu (€ 13,50) groentesoep met ofwel lamsnavarin met krieltjes en witlof-koolsla, ofwel gevulde patat met Keiemse bloem (een soort kaas). We kiezen voor de lamsnavarin – een gerecht met een welluidende naam dat ik thuis nog nooit klaarmaakte.
Ik hou het bij een huisgemaakte ice tea (€ 2,80) met appel en kaneel. Die wordt in zo’n leuk flesje met afsluitdop op tafel gezet. Daarnaast komt er opvallend lekker brood en een ouderwetse serveerkom waaruit we de groentesoep kunnen pollepelen. Het voelt aan als thuis, maar dan eerder op een zondag bij de oma dan doordeweeks. Leuke opener!
Inmiddels zie ik ook de stevig gevulde aardappel voorbijkomen en besef dat dat zeker een evenwaardige optie was. Maar spijt staat niet in mijn restowoordenboek, alleen “Hier moet ik nog eens terugkomen!”. Even later komt de lamsnavarin en de stijl van het gerecht bevalt mij meteen… Propere stukken lamsvlees in een smaakvolle saus met spek en zilveruitjes. Daarbij komen correct gebruneerde krieltjes en een fris slaatje met door de mandoline gejaagde rode kool, witte kool en een weinig witlof.
De vlotte jongens die op Flemish Food Fest ook achter de schermen aan de slag waren, staan hier in voor de bediening. Dit is dus de keuken die ook de GELINAZ chefs tijdens hun verblijf in België geproefd hebben. Dit is een keuken waar ik van hou.
De liefde voor Het Gouden Hoofd blijft dus. Meer zelfs, ze is nog groter geworden.
Waar lunchen we best na een voormiddag brainstormen in de Zebrastraat? Wel, in de uitbreiding (die momenteel nog erg in de werffase zit) huist sinds kort Jour De Fête. Je weet wel, het restaurant dat vroeger in de Brusselsepoortstraat woonde – en dat ik instinctief met de kleuren rood en wit associeer… We komen tegen 12u30 aan en krijgen het lunchvoorstel onder de neus: de keuze bestaat uit telkens drie voor- en hoofdgerechten aan € 15. Dat klinkt democratisch!
als voorgerecht
- ajuinsoep zoals in Parijs
- carpaccio van sint-jacobsschelpen met sinaas en chorizo
- ‘mozzarella in carrozza’ – gepaneerde mozzarella met toast
als hoofdgerecht
- vispannetje op Normandische wijze met aardappelen
- hachis Parmentier
- salade van spitskool, gecaramelliseerde (sic) rapen,
granny smith, ramenas (sic), karwijzaad en sesamdressing
Ik val meteen voor de carpaccio. Als hoofdgerecht neig ik in eerste instantie naar het vispannetje, maar mijn dieet en het vooruitzicht van een warme maaltijd met mijn schoonouders ’s avonds leiden mij toch naar de salade. Met de eindmeet in zicht heb ik mijn alcoholban sterk afgezwakt, dus bestel ik een glas witte wijn en een spuitwater. De collega’s gaan voor mozzarella, carpaccio, vispannetje en ajuinsoep in een grote portie.
Even lijkt het erop dat een drilboor de middagrust zal verstoren, maar na een kritiek moment komt de serveerster toch melden dat het gedreun zometeen zal ophouden. Oef! Hoewel alles rondom Jour De Fête nog in opbouw is, mag het reeds gezegd dat het interieur van deze zaak geslaagd is. Veel licht, veel wit en een leuke toog met tegeltjes en hout. Ik zou gokken op de hand van Lieven Musschoot – al ben ik absoluut niet zeker.
De voorgerechten volgen behoorlijk vlot. In het geval van de sint-jacobsschelpen was enkelvoud misschien meer gepast. Onlangs sneed ik thuis zo’n carpaccio en volgens mij werd voor dit concrete bord één vrucht versneden. Geen enkel probleem overigens, want ik pleit voor lichte lunches en aan een tarief van € 15 voor twee gangen kun je bezwaarlijk meer verwachten. Bovendien werkt de combinatie met sinaasschuim en chorizo wel. De afwerking met (gerookt) paprikapoeder klopt het hapje af.
En dan kijk ik met ver- en bewondering naar mijn toch wel ongewone slaatje. Wat anders dan de klassiekers met geitenkaas of scampi! Dit slaatje met ondermeer spitskool, raap en rammenas neigt bij momenten meer naar een warm gerecht. Bovendien brengt het kransje vergeten groenten een erg originele smaak naar voor. Ik ben erg enthousiast. Toch kijk ik met een tikje jaloezie naar de Normandische vispannetjes rondom mij… Het is wat mij betreft eerder waterzooi van vis, wegens niet gegratineerd en met aardappelen in de saus verwerkt. Maar wie maalt daar om als het (blijkbaar) lekker is?
De dienster probeert ons tenslotte nog chocoladetaart te verkopen. We kiezen echter gezamenlijk voor enkel koffie of thee en zetten koers richting kantoor voor een volgende meeting. In mijn geval ga ik te voet, want het is minder dan tien minuten wandelen tot aan de Gaston Crommenlaan. Ja, dat schept lunchperspectieven. Ja, dit is mijn ding.
Wellicht was dit de eerste dedicated soepbar in Gent. Inmiddels eet je ook soep bij Soup’r, Souperette en andere zaken die ik verzamelde in mijn Foursquare lijst ‘Soep in Gent’. Eigenlijk is het een lippenrood kortingskaartje van € 1 (overigens meegegraaid bij Kapsalon Ferly’s) dat mij op een dinsdagmiddag – in combinatie met een bezoekje aan PIET Moodshop – naar Soep+ in de Lammerstraat voert. Ik leer hiermee dat ik tegen mijn eigen verwachtingen in toch vatbaar ben voor coupons.
Na al die jaren (van toen ik nog in de Jozef Plateaustraat op kot zat) was ik vergeten dat het nog steeds een fris ingerichte zaak is met een mooi gamma soepen, broodjes en slaatjes én een dynamische uitbaatster achter de toog. Zij wordt op deze drukke middag wel door twee mensen bijgestaan.
Wat mij wel meteen in het oog springt, zijn de vrij hoge prijzen. Tegenwoordig kost een kleine soep € 5 en een grote € 7. Ik kom net terug uit het foodgewijs goedkope Berlijn waar ik € 8,90 voor een huisgemaakte ravioli betaalde. Gewoon om even de vergelijking te maken. Nu is er duidelijk wel een publiek voor prijzige soepen, want het is er aanschuiven.
Ik hoef niet te lang na te denken over mijn keuze: een kleine bloemkoolsoep met pancetta, met bruin brood graag. Mijn dampende kom komt samen met twee sneetjes, evenveel servetten, boter, vork en lepel op een dienblad te staan dat ik meeneem naar een tweepersoonstafeltje vlak bij de ingang. Soep+ blijft wel rocken in soepland, want de fluwelen bloemkoolsoep met schattig roze gegaarde pancetta lepelt als geen ander.
Noem het een vergeten klassieker. Ik kijk er al naar uit om professioneel (samen met MiX | iMinds) naar De Krook te verhuizen, want mijn middagpauzes zullen er dan heel wat gevarieerder uitzien: Soep+, Vooruit Café / Terras, Trattoria Della Mamma, …
Voor de tweede avond wijken we af van de 100% Berlijn paden en willen we zelf op zoek naar een fijn eetadres. Tijdens de fietstocht van Mitte richting ons appartement in Kreuzberg 36 kijken we de laatste kilometers alvast goed rond! Na een kleine rustpauze gaan we dan te voet op pad. We proberen eerst bij Mariona in de Skalitzer Straβe – een gezellig restaurantje met eerder Belgische prijzen (€ 18 voor risotto). Helaas is er daar geen plaats meer in de herberg, ook niet als we een half uur later nog eens proberen. Vervolgens merken we dat Tante Lisbeth eerder een café is en lopen we nog buiten bij Rocco Und Seine Brüder wegens toch minder van binnenuit en quasi alleen pizza.
Tenslotte belanden we op de nabijgelegen Lausitzer Platz bij toscanafraktion. Ik word vooral getriggerd door het feit dat ze meer dan tien soorten huisgemaakte ravioli serveren – en dan weet ik nog niet dat dat aan de erg democratische prijs van € 8,90 per bord (inclusief slaatje) is. Meteen ben ik overtuigd dat dat het zal zijn en ik haal mijn vriend tevens over. Na vragen om een paar vertalingen opteer ik voor #6 met pompoen, amandel en chili; hij voor #1 met olijven, schapenkaas en oregano. Beiden vinden we Salbei goed klinken, dus kiezen we de salieboter als saus.
Daarnaast vragen we nog wat wijnadvies en landen we op de rode BIO Primitivo, Costa al sole (€ 17). Op het allerlaatste moment voeg ik nog een voorgerechtje toe: een kleine portie vitello tonnato (€ 4,90) voor elk. In deze dieettijden is het zelfs zo ver gekomen dat we ons daar wat schuldig over voelen en zeker wanneer die kleine portie toch nog behoorlijk ruim blijkt uit te vallen. De nogal robuuste vitello smaakt. Wel interessant, want – omdat ik de combinatie kalf met tonijn zo fascinerend vind – dit gerecht staat al lang op mijn kooklijstje.
We maken ons bij het (behoorljik laat – tegen 21u al) binnenkomen een beetje zorgen omwille van een lange tafel met een grote groep in een onduidelijke fase van hun avondmaal. Hebben ze al gegeten? We zien geen gebruikte borden, servetten of kruimels. Of wachten ze nog allemaal? Want dan kan het wel nog erg lang duren vooraleer wij aan de beurt zijn… Gelukkig gaan ze als het ware meteen aan de slag met onze bestelling.
Wanneer de ravioli opgediend worden, kan mijn lof als het ware niet op. Mijn wederhelft vindt dat ik lichtjes overdrijf, maar zijn handgemachte & hausgemachte ravioli niet ronduit verrukkelijk? Bovendien ben ik erg tevreden over mijn keuze voor pompoenvulling. De salieboter, de parmezaan en het slaatje maken dit spotgoedkope gerecht af. En ja, het was inderdaad niet nodig om als voorafje nog die vitello te bestellen…
We ledigen onze wijn en wandelen als laatste klanten van de avond buiten. Moest ik in deze Kreuzbergse buurt wonen, ik zou het wel weten! Ontbijt, lunch, avondmaal, bij toscanafraktion kan het allemaal.
