Voor de 2013 editie blogde ik iedere dag in ’t lang en in ’t breed over alles wat ik beleefde en proefde. Dit jaar wil ik er minder tijd in investeren. Desalniettemin zocht en vond ik een nieuw project(je). Eerst dacht ik logischerwijs aan #food. Vannacht kreeg ik onder het flesvormige discoding op de Vlasmarkt de inspiratie ingelepeld.
Iedere dag een uitspraak die mij doet glim- tot schaterlachen, die mij tot nadenken stemt of raakt. Los van elke context, vogelvrjj voor jullie interpretatie.
Dankzij The 500 hidden secrets of Ghent belandt Riz d’Or op mijn gekoesterde restolijstje. Het blijkt zo’n restaurant waar je al tientallen malen onachtzaam voorbijgekomen bent. Desalniettemin kent nogal wat volk in mijn vriendenkring deze Vietnamees. Voor zover ik mij herinner, beperkt mijn Vietnamese ervaring zich tot een professioneel etentje in het Londense Greenwich en een interview met Quyên Truong Thi (van haar restaurant Little Asia en het NJAM!-programma Puur Oosters) voor Goed Gevoel Kookt.
Een regenachtige zaterdag tijdens de zomersolden eindigt dus in de Sint-Michielsstraat. Twee andere (iets oudere) koppels hebben dezelfde eetkeuze gemaakt. We kiezen een tafel bij het raam en antwoorden bevestigend op de vraag of de deur open mag blijven staan. De eetruimte straalt weinig charme uit, maar dat maakt de bijzonder aaibare man die ons verwelkomt ruimschoots goed.
We bestellen een kleine karaf (1/4 liter) rosé met een aperobordje van het huis (€ 8,50). In afwachting daarvan krijgen we de onvermijdelijke portie kroepoek. Het feit dat de hapjes niet instant op tafel komen, boezemt wel vertrouwen in. Ze zijn van plan er werk van te maken bij Riz d’Or. Zo hebben we het graag… De wijn is wat je verwacht als huiswijn in dit type Aziatisch restaurant: net geen Chateau Migraine. Toch een #notetoself: volgende keer liever bier of iets fris bestellen.
Je kon er de voorbije maanden onmogelijk omheen: Kobe Desramaults – de chef van In De Wulf, de man achter De Vitrine en ook wel een beetje mijn persoonlijke held – opent een derde zaak. En hoezee, gelukkig kiest hij dezelfde locatie als voor zijn tweede spot: onze thuisstad Gent! De voormalige Superette Edwin wordt door Kobe grondig onder handen genomen en omgevormd tot bakkerij annex eetgelegenheid voor de drie maaltijden van de dag (ontbijt / lunch / diner).
Over de naam hoeft hij niet lang te tobben: De Superette it is. De progressie kan ik om de zoveel weken / maanden volgen vanuit de kapperstoel bij Ferly’s aan de overkant. Verder lost Kobe geregeld wat in de pers of via zijn sociale kanalen. Hij engageert voor dit project onder meer de Canadese bakkerin Sarah Lemke en de barista Valentine Wanders (voorheen Café Labath). En dan is het afwachten tot de opening begin juni 2014!
Als ik verscheidene prikkels krijg die naar dezelfde locatie leiden, dan weet ik wat mij te doen staat: RESERVEREN! Dat deed ik dan ook een kleine week op voorhand bij Souvenir in Ieper. In dit restaurant bundelen de IJslandse chef Vilhjalmur Sigurdarson en zijn Ieperse madam Joke Michiel de krachten.
We komen als derde koppel aan, die vrijdagavond om 19u30. Het interieur maakt meteen indruk. Wit, hout, Scandinavisch en bovenal tot in de details afgewerkt. De kaarsenpotjes, de decoratieve elementen, de leren stoelen, de ‘geweerhouders’ uit hetzelfde materiaal die de mensen in de zaal dragen. Alles klopt tot in de puntjes! Zoals de menukaart bijvoorbeeld: die is schuin geplooid en zo komt het terugkerende logo van Souvenir even piepen. Naast dit detail komt ‘Le bonheur n’est pas une expérience, c’est un souvenir’ mijn temperatuur tevens ten goede.
Lunchen op één van mijn favoriete vrijetijdslocaties in Gent – zijnde DOK? Met alle plezier! Sinds een aantal maanden kookt Le Petit Botanique in de containerkeuken die naast de DOKkantine staat. Dit pop-up restaurant is een initiatief van onder meer Labeur, Recup Design en verschillende organisaties met een ecologische / maatschappelijke insteek. Naast een lunchadres is Le Petit Botanique vooral ook een stadsboerderij. De dagschotel wordt dus samengesteld uit duurzaam en biologisch geteelde groenten uit eigen streek.
We besluiten om op de middag met een paar collega’s te gaan proeven. Helaas wel op een regenmiddag, waardoor we binnen in de kantine moeten zitten in plaats van op een zonovergoten terras. Met z’n vieren plooien we ons rond een vierkante tafel. De rest van de kantine zit – tegen mijn verwachting in – eveneens vrij vol en tijdens onze lunch wordt er nog een tafel voor 22 personen geïnstalleerd. Een tikkeltje onhandig wel, want ik moet toegeven dat je merkt dat dit geen afgetraind horecapersoneel is… Uiteraard niet erg, dat wil ik niet gezegd hebben!
De heren gaan voor de lunch (€ 14), die een hoofdgerecht met soep of koffie inhoudt. De dames beperken zich tot de hoofdschotel (€ 11). Er is ook een (niet nader omschreven) vegetarisch alternatief verkrijgbaar, maar daar bedanken we allemaal voor.
Terwijl de mannelijke helft dus een komkommer-courgettesoep voorgezet krijgt, nip ik van mijn glaasje rosé. Want zelfs met regendruppels blijft het tenslotte zomer… De soep bevalt en wanneer de dame vraagt of het lam mag komen, knikken we. Inmiddels zijn we al synchroon een kleine meter opgeschoven met onze tafel om wat meer ruimte te creëren voor dat 22-koppige gezelschap.
