Mag je als so called volwassene kinderboeken leuk vinden? Ik moet eerlijk toegeven dat ik vorige week na mijn FNAC vangst al met enige tegenzin moest weerstaan aan de drang om de luisterboeken van Raf Walschaerts en Kapitein Winokio zelf te houden. Heerlijk trouwens om in de kinderafdeling van boekenwinkels rond te snuisteren… Je laten inpakken door tekstueel pakkend, visueel verbluffend.

Dan zou ik weer even kind willen zijn.
Dat leesgrage meisje met wekelijkse uitjes naar de bibliotheek.

Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijk zou Het land van de grote woordfabriek mijn absolute favoriet zijn. Maanden geleden leerde ik het kennen door een passage in De Laatste Show. Ik prees het aan bij een vriendin met kinderen in de juiste leeftijdscategorie en kocht het voor de verjaardag van mijn neefje. Ondertussen neem ik mij voor dat het binnenkort in mijn eigen boekenkast zal prijken.

Het verhaal van Agnès de Lestrade (vertaald door Siska Goeminne) bevat alle elementen die mijn jonge meisjeshart een versneld ritme bezorgden: liefde voor die ander, tot uiting gebracht met woorden en ogen.

In het land van de grote woordfabriek kosten woorden handenvol geld. Mensen zijn er dan ook zuinig op. Arme mensen zoeken in vuilnisbakken naar weggegooide woorden. Op sommige zonnige dagen dwarrelen er echter woorden door de lucht. Florian heeft er drie gevangen met zijn vlindernetje: kersenrood, pannenlapje, stoelendans. Drie woorden die hij tegen Siebelle wil zeggen. Rijke Oscar probeert haar in te palmen met een mond vol dure woorden. Wat zal Siebelle van Florians woorden vinden?

Een ontroerend prentenboek over het zuinige en zinnige gebruik van woorden en zinnen, en over hoe ogen soms meer vertellen dan woorden.

kersenrood
pannenlapje
stoelendans

Need I say more?