Een helaas ex-collega vertelde mij op een feestje over een nieuwe Scandinavische topreeks: The Bridge, oftewel Bron | Broen – klaarblijkelijk Deens en Zweeds (of omgekeerd) voor brug. Instant flapperende oren, want series uit het noorden bekoren mij doorgaans in de felst mogelijke mate – denk aan The Killing.

The Bridge is een prestigieuze samenwerking tussen Denemarken en Zweden. Waarom maken wij Vlamingen overigens geen fictie samen met de Nederlanders? Dat lijkt mij wel wat: Hannah Maes meets Eva van Dongen.

Het verhaal vangt aan op de brug die de beide landen verbindt: precies op de grens ligt een lijk. De Zweedse Saga Noren en de Deen Martin Rohde worden op de zaak gezet. Een thriller ontrolt zich doorheen 10 afleveringen, die ik op een aantal dagen uitkeek.

Sommigen zullen poneren dat The Bridge niet het niveau haalt van (het eerste seizoen van) The Killing. Ikzelf ben instant fan, zelfs – of misschien in het bijzonder – van de lichtjes gestoorde doch briljante Saga.

Geen spijt dat ik speciaal voor deze serie een PRIME-abonnement aanging!

Dat hoofdpersonages in politieseries doorgaans knorrige, ietwat eigenzinnige mannen zijn, hoeft weinig uitleg. Denk aan Witse, De Cock, Morse.

Dat ze daarenboven graag geheimzinnig doen over hun voornaam evenmin. Denk aan Werenfried, Juriaan, Endeavour.

Nu frappeerde onlangs een ander vaak terugkerend element: de niet onknappe, slanke vrouwelijke rechercheur die zich vastbijt in een zaak. Aan dat vastbijten zit onlosmakelijk het 24/7-aspect verbonden. Logisch dus dat er zich een scène opdringt waarin de dame openlijk op kantoor van T-shirt wisselt… O ja, en ze hebben ook altijd kleine borsten (niet bloot, propertjes weggestopt in een bh).

Een televisieopname bijwonen, voor mij blijft dat een mix tussen fascinerend en lichtjes saai. Dan spreek ik over Blokken, The Andy Show en Idool. Niet over de programma’s waar ik zelf een actieve – helaas verliezende – rol in vervulde (Topscore en Blokken voor de jeugdige quizzers).

Afgelopen zondag snorde ik samen met een vriendin tot in Aalsmeer (achteraf gezien niet zo ver van Amsterdam) voor de liveshow van So You Think You Can Dance. Heen en terug goed voor een dikke vijf uur autorijden – lees: uitgebreid bijpraten op Nederlandse autosnelwegen boordevol mistbanken.

Een paar minuten voor de aanvang van de liveshow arriveerden we in de studio. Hopeloos te laat dus, maar nog net op tijd om toch een gereserveerde zitplaats toegewezen te krijgen. Hetzij vóór in plaats van naast elkaar, wel logisch gezien onze op de valreep. Ik vreesde eigenlijk wel een beetje dat An Lemmens, Dennis Weening, de jury en de 8 overgebleven dansers mijn concentratieboog niet gedurende 3 uur gespannen zouden houden. Mijn vrees bleek echter volkomen onterecht! Eerst en vooral beviel de nieuwe opbouw van de performances mij: telkens 2 solo’s, gevolgd door een koppeldans met beide solisten. Op het eind nog een groepschoreo en dan de breed uitgerokken afvalceremonie.

Verder gedroeg de jury zich bijzonder down to earth. Tijdens de commercial breaks verlieten ze hun vier-op-een-rij en maakten tijd voor praatjes en fotomomentjes. Tenslotte laat het Nederlandse publiek zich kenmerken door de typische directheid.

Mijn danshoogtepunt van de avond was de hiphop van Celine en Meysam op de Bomfunk MC’s – eentje uit mijnen tijd, waar ik zelf nog (hetzij amateuristisch) op gedanst heb. Het publiek dolenthousiast. Rechtspringen en al. De moderne dans van Nina en Juvat verdient tevens een vermelding. Omdat ze de toeschouwers muisstil en kippenvellerig kregen met hun intimiteit.

They can definitely dance… Topentertainment!