De teerling rolt. De regering valt.
Kickstart voor de campagne. Prik voor de datum.

Wat volgt is een zondvloed aan interviews, on- en offline aanwezigheid, gedrochten van verkiezingsdrukwerk en -affiches. En uiteraard televisieoptredens. Ze crescenderen vanuit de schaduw voor de meerwaardezoekers richting prime time op ’s lands hoofdnet.

Alle kopstukken naakt op televisie. Geen souffleurs, geen woordvoerders, geen copywriters. Enkel eigen dossierkennis, het kunnen om ermee uit te pakken en een onevenwichtig gekleurd publiek.

Smullen van hun verbale en non-verbale communicatie.

Mij hoor je niet klagen over verkiezingsdebatitis! En mocht jij er toch aan lijden, probeer dan eens om bij wijze van entertainment niet te focussen op de boodschap an sich maar op hoe die gebracht wordt.

Verbaliter gaat mijn bijzondere aandacht uit naar ad rem zijn en zin voor humor. Want mijns inziens zijn de winnaars van een debat diegenen die naast een onberispelijke dossierkennis ook nog eens de reserve hebben om dat tikkeltje extra te embedden in hun betoog. Zoals je op een mondeling examen kan kiezen om de cursus in alternatief woordgebruik te reciteren. Maar scoren doe je met brugjes opzetten naar andere cursussen, naar de werkelijke wereld en de prof minstens één keertje te laten glimlachen.

Non-verbaliter let ik op de balans tussen wel en niet praten. Vooral op de paradox tussen in een debat de opponent niet laten uitspreken en in een monologische verkiezingsspeech gênante pauzes laten voor eventueel applaus van militanten. Daarnaast verbaas ik mij over hoe de intonatie telkens in dezelfde cadans vervalt: spreken met duidelijk onderlijnde woorden zodat deze blijven hangen bij de stemplichtigen. Ik onthou vooral “hoger”, “lager”. En dan dat gesticuleren… Regi zou blij zijn met al die handjes; ikzelf gil het innerlijk uit als politici hun betoog kracht wil bijzetten met overdreven en repetitieve handbewegingen.

Zal ik in het stemhokje het bolletje kleuren van de sterkste communicator? Nope, want ik hou hiervoor te veel van België. Maar ik zal sowieso genoten hebben van en geleerd hebben uit #kies10 / #be1306.

Tijd voor een nieuwe hobby na aanstaande zondag.
Tijd voor meer aandachtsbesteding aan de minder ernstige onderwerpen des levens.
Denk voetbal. Denk koers.

Buurman vertrekt om te gaan bussen met een tas vol verkiezingsdrukwerk.
Buurmeisje waarschuwt om niet in haar postbus te droppen omwille van de sticker “Geen reclamedrukwerk / Geen regionale pers”.
Buurman antwoordt dat hij dit een moeilijke kwestie vindt.

Tja, is verkiezingsdrukwerk = reclamedrukwerk?

Ik moet persoonlijk toegeven dat ik daar geen instant mening over heb…
Maakt een partijmilitant reclame?

Volgens Wikipedia wel. Reclame wordt gedefinieerd als het promoten van een product, dienst, bedrijf of idee door middel van een veelal gesponsorde boodschap.

[denkmoment]

Bij de keuze tussen ecologisch en politiek bewustzijn neig dan toch ik om voor de piste van verkiezingswerk = reclamedrukwerk te gaan. Hierbij hoop ik dus geen pakken folders van de @VincentVQ’s van deze wereld te ontvangen. En ik moet bekennen: wellicht volgen meer en meer politici deze denkpiste, want ik heb totnogtoe geen enkel politiek foldertje in mijn brievenbus gespot…

[UPDATE 13/06/2010]

Het verzameld werk van onze Vlaamse bussers.
Klaar voor de papierophaling van Ivago.

Automatisch link ik deze begrippen aan examenvragen uit de middelbare school rond concave of convexe lenzen, maar in tijden van oprukkende verkiezingskoorts komt daar een extra element bij – meer bepaald de politieke dimensie.

Holle bewoordingen.
Holle slogans.
Holle beloftes.

Bol van clichés.
Bol van veralgemeningen.
Bol van containerbegrippen.

Hierbij dan ook mijn uitdrukkelijke oproep:
Zeg in de komende campagne waar het op staat!
Geen doekjes, geen verbloemingen.
Wel kind bij naam en een kat een kat.

#kthxbye